24 augustus woensdag

24 augustus woensdag.

Met een koude neus het bed uit, het was 06:15. Een nieuwe dag is begonnen en om 06:30 alweer op pad. Op de kruising bij een boom op de camp ground nam een uil afscheid van ons. De foto’s van het dier zijn mislukt omdat de zware mist de foto’s zwart wit maakte. De camping uitgereden en langs de aardbeien velden verder gereden. Rijen auto’s kwamen ons tegemoet. Allemaal plukkers voor de aardbeien. Zoveel plukkers waren wel nodig want we reden wel tien minuten langs de velden heen. Verder wordt er nog sla en artisjokken geteeld.

We nemen de high-way 1, dat is de snelweg langst de kust. Deze weg duurt langer dan de snelweg in het binnenland Toch kiezen we deze weg omdat deze highway kronkelt en mooie uitzichten heeft. Op dit moment valt er niet veel te zien door de dichte mist. Om 07:15 was ineens de mist praktisch weg om verderop weer dik voor ons te liggen. Langs Montery Carnel en Big Hur gereden. Na Big Hur niks gezien van de fantastische uitzichten die er moesten zijn. We reden er en maar keken naar de dikke mist. De Vista Poinst konden we zo voorbij rijden, er was toch niks te zien door die dikke mist. Toch nog iets bijzonders gezien. 55 kilometer boven Morrow Bay, voor Hearst Castle, een kolonie zeeolifanten gezien. Er liep een meneer die veel wist over de zee olifanten, hij wist te vertellen dat bijvoorbeeld zee olifanten in de zee in hun eentje leven. Aan de andere kant van de weg waren vele roofvogels te zien die zweven door de thermiek.

 Doorgereden naar Morrow Bay. Met z’n allen in het centrum aan de kade rondgelopen. Naast het centrum liggen een aantal zeehonden te blaffen . Mijn kinderen liepen steeds te blaffen dat ze naar de Mac Donalds wilden voor een hamburger. Ze waren bang dat ze in een van de restaurants vis moesten eten. Deze angst was ongegrond want we zijn bij een winkelcentrum beland waar ook een Mac Donalds was. Naar de hamburgers weg gehapt te hebben, nog boodschappen gedaan.

Nu konden we eindelijk naar onze camping Bay Pines. We wilden daar twee nachten blijven maar het weer werkte niet mee. Het is daar lange broeken weer. Hier blijft ook de mist dik hangen. De receptioniste vertelde dat het bij hun nu eigenlijk winter is. En dat het weer niet beter wordt. De camping ziet er verder netjes uit, we hebben een zwembad en een jacuzzi. Er zijn wasmachines, die douches en wc’s zien er netjes uit. Wel blijkt uit een kleine wandeling over de camping dat er overwegend senior’s het camp bewonen, en dit gedurende lange tijd doen. Grote gevulde bloempotten staan rondom de campers, zelfs hokjes om spullen op te ruimen. Tijdens het internetten bij de wasmachines komen we Rob tegen die uit Zuid-Afrika komt. Na een keer verkeerd gegokt te hebben, is hij hier beland en werkt hij op de camping. Na dit gesprekje komen we een meneer tegen die ooit een keer in Nederland is geweest bij zijn schoonzus en zwager, die allebei in Nederland werkten. En je raadt nooit waar! Natuurlijk, in Groningen.

Tijdens deze gesprekken zie ik af en toe een vogeltje naar een bijenvanger vliegen. Zijn vleugels gaan heel snel heen en weer. Een kolibrie! Gauw het fototoestel opgehaald, en het vogeltje op de foto gezet. Na het internetten nog even snel zwemmen in het zwembad. We kregen het zo koud dat we lekker gebubbeld hebben in de hete jacuzzi. In de VS noemen ze dit een spa. Bij elk zwembad plaatsen ze zo’n ding. Na het zwemmen direct een douche gepakt en de klaargelegde kleren door Inge uitgezocht, aangetrokken te hebben. We gaan uit eten bij een echt vis restaurant. In het restaurant aangekomen bracht een gastvrouw ons naar ons tafeltje. Terwijl ze wegliep hadden we direct twee obers die heel druk deden bij onze tafel. Wat ze precies deden weet ik niet. Maar het leek wel heel chique. Echter, het eten was niet chique klaargemaakt. Alles was gefrituurd. Het eten leek van een viskraam te zijn afgekomen, heel jammer.