Getting our kicks... - 20 juni 2012

Door Anouk Haak - 21-06-2012 06:26 Met moeite staan we op. We hebben een lange rit voor de boeg, dus moeten vroeg op, maar helemaal lukken doet 't niet. Om half 9 verlaten we het hotel en gaan op pad. Eerst een stuk snelweg richting Barstow. Weinig spannends onderweg. Vervolgens in oostelijke richting naar Ludlow. Vanaf hier nemen we de "Mother Road" route 66 richting Needles via Amboy. Een heel goed plan leek mij, als je op roadtrip gaat in de USA moet je toch een stuk 66 hebben gedaan? De kwaliteit van de weg is echter dramatisch en Jasper is niet blij met me. Na 30 mijl naar kapotte banden langs de weg te hebben gestaard krijg ik het ook een beetje benauwd. Er is ook echt geen kip hier. Ja, dan kun je 4 uur op de AAA wachten, merkt Jasper lauwtjes op. We rijden langs Roy's Motel. Een uitvalsbasis waar roadtrippers in de jaren '50 en '60 wel moesten stoppen voor water en benzine. Nu blijkbaar nog steeds, de benzine is per gallon 2 dollar duurder dan wij vanochtend hebben betaald. Is wel even een verademing om de bewoonde wereld te zien en het lukt eindelijk om vanuit de auto de route 66 afbeelding op de weg te fotograferen. Ik zag hem telkens te laat... De auto geeft inmiddels aan dat het buiten 100 graden Fahrenheit is. Dat is zo'n 37 graden Celsius. Hoe ging dat liedje ook alweer? "We're on a road to nowhere...". Enig! Het einde is gelukkig in zicht. We eten de broodjes die ik die ochtend bij Subway had gehaald. Heel ingewikkeld proces want wel 10 opties naast het soort beleg en de broodjes zijn bijna 30 cm lang. Maar wel heel erg lekker! En dan zitten we weer op de snelweg. Zucht... Wat een opluchting. Nu door naar Oatman, een ghost town uit de cowboy periode. In de hoofdstraat zijn nog de huizen en plankenpaden uit de 19e eeuw te zien. Hier is ook het hotel waar Clark Gable en Carol Lombard hun huwelijksnacht doorbrachten. Vervolgens krijgen we schrik, want we zien weer een bordje met het getal 66. Ja, de weg van Oatman naar Kingman is weer een stuk van de Moederweg. Maar wat een gave tocht! Alle applaus en loftrompetten voor Jasper. Via steile beklimmingen, haarspeldbochten en plotselinge dalingen leidt hij ons naar Sitgreaves Pass. Op 3523 voet hoogte hebben we hier een waanzinnig uitzicht over de Black Mountains. Zo mooi! De foto's zetten we binnenkort online. Dit is de beproeving meer dan waard. Uitendelijk dalen we weer en rijden via de canyon Kingman binnen. Jasper moet op zoek naar een tentje om te eten en komt terug met restaurant Oysters met... Verrassing! Mexicaans eten op de kaart. We genieten van onze fajitas en burrito's en de bijzondere clientèle. Er komt een duo binnen waarvan de man een papegaai op z'n schouder heeft. Ze gaan aan tafel zitten en de papegaai op tafel. Die eet vervolgens mee van de nachos. De strawberry margarita gaat er ook goed in. Als de zon alweer onder is, maar nog steeds haar hitte laat voelen, trekken wij ons terug. Morgen gaan we naar de Grand Canyon!  Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.