Verliefd op Vancouver

1 en 2 augustus. Verliefd op Vancouver

Na een rit van bijna 400 kilometer rijden we 1 augustus rond 11:15 uur, héél symbolisch, via Stanley Bridge weer Vancouver binnen. Symbolisch want hier zijn we onze reis 3,5 week geleden ook begonnen. Toen stopten we onder deze brug in Stanley Park, stapten van onze fietsen en namen foto’s van deze mooie brug. Mooier dan the Golden Gate in San Francisco. Erg leuk!

Dwars door Stanley Park loopt blijkbaar ook een drukke tweebaansweg en we weten, door het fietsen, precies waar we de stad binnenkomen.

In het Coast Plaze Hotel op Comoxstreet worden we door de receptioniste met een grote glimlach en vriendelijk én gemeend onthaald met; ‘Hey guys you’re back! How was the trip?’. Zelfs the bellboy wil weten hoe we het hebben gehad; dit ‘voelt’ echt als thuiskomen! Bij het inchecken krijgen we gelukkig een kamer op de 28^e (!!!) etage. Yess, vorig verblijf was de 21^e etage al leuk maar dit is nog beter. We hebben een suite die bestaat uit een woongedeelte en slaapgedeelte. Mooi! Het uitzicht is super! We zitten net aan een iets andere kant dan vorige keer maar we kijken nu (vanaf erg grote hoogte) uit over Stanley Park (we kunnen zien waar we gefietst hebben), de haven, downtown en de bergen die we afgelopen weken over gecrossed hebben. We zitten niet aan de kant van English Bay waar vanavond het Celebration of Light festival is maar dat maakt niet uit; we hebben tickets!

Omdat het vanmorgen erg vroeg was zijn we allebei een beetje moe. 5 uur op is toch best pittig. Ook pittig was de rit van Kelowna naar Vancouver; drukke wegen, veel verkeer, wat files en de weggebruikers die wat fanatieker rijden dan in de bergen. Met name het laatste stuk waar de TOM TOM niet goed werkt en er veel files zijn is voor Bol wat intensief en daardoor vermoeiend.

Toch gaan we naar het naar boven brengen van de bagage de stad in. We hebben een e-mail van de organisatie van het Celebration of Light festival ontvangen met het verzoek onze in Nederland gekochte tickets om te wisselen. Omdat we weten dat er 300.000 bezoekers worden verwacht willen we even kijken (nu het nog rustig is) waar onze tribune eigenlijk is en waar we de tickets moeten omwisselen. Als we van West End richting English Bay lopen zien we al wel dat het veel drukker is in de stad dan bij aankomst een aantal weken geleden. We vinden de tribunes alleen niemand die informatie kan geven. We komen een medewerker van het festival tegen aan wie we vragen wat de bedoeling is met de tickets; hij legt uit dat we de tickets vanavond tussen 7 uur en aanvang vuurwerkshow (10 uur) kunnen omwisselen bij de tribunes. Dat komt goed!

We gaan terug naar het hotel en besluiten heel even te gaan liggen. Ik (Pony) val even in slaap en Bol kijkt naar de TV. Na een uurtje ga ik (Pony) op het balkon zitten met een boek maar van lezen komt niets! Wat een uitzicht en wat bruist de stad beneden mij! Het is inmiddels tegen 17 uur en je ziet echt de massa’s mensen richting festival terrein/ gedeelte op gang komen. Ik zou best in deze stad kunnen wonen! Klein centrum, lekker overzichtelijk, veel Engelse invloeden, leuke en aardige mensen, mooie parken, zee, mooie gebouwen en schoon! Kortom ik ben verliefd op Vancouver!

We eten die avond in de bar (Comox bar) van het hotel want het wordt op het West End gedeelte richting English Bay drukker en drukker. Ook de bediening van het hotel is weer erg aardig en na een biertje en simpele maaltijd gaan we ‘all the way up’ naar onze hotelkamer om te om te kleden voor het festival.

Rond 19:30 lopen we op ons gemak richting strand en we verbazen ons over de aantallen mensen, veel (!), die op pad zijn! Bij het festival terrein aangekomen kunnen we inderdaad onze tickets omwisselen. Dat doen we en op ons gemak lopen we eerst nog even naar beneden richting strand. De sfeer is bijzonder een mix tussen een regulier muziekfestival en Koninginnenacht in Nederland; daar lijkt het op. Langs het strand heeft zich een rij eettentjes opgesteld waar je van alles kunt krijgen; taco’s, viskar, Marokkaanse schotels, hotdogs, vers gebakken donuts, koffie, popcorn. Erg leuk en het ruikt lekker, maar ja, net gegeten dus nu maar effe niet!

We slenteren naar waar het ‘shore-fest’ plaatsvindt. Daar verzamelen zich de meeste mensen en er treedt een leuke band op.

De band heet Jets Overhead en ze spelen leuke rockmuziek. Er hangt hier echt een heel fijn sfeertje! We blijven hier even ‘hangen’ totdat zij klaar zijn en lopen dan rond 20:15 uur weer richting de tribune.

Als we op de hoek van het strand komen zie we pas echt goed hoe druk het inmiddels is! Niets dan mensen overal waar je kijkt! Het strand zelf is afgeladen vol. Toch lijkt er geen onvertogen woord te vallen. Er is veel politie en strandwacht op de been maar nodig; nee. Gelukkig maar!

Op weg naar de tribune scoren we (toch maar wel) bij de eettentjes vers gebakken minidonuts en Bol kan het niet laten om een hotdog mee te nemen. De avond valt en het uitzicht op de stad vanaf English Bay is adembenemend mooi! Dat er honderden bootjes zich in de baai voor het festival hebben verzameld, al die mensen en de sfeer helpt zeker mee maar dit is LEUK. Heel goed om de vakantie mee af te sluiten!

We nemen plaats op de tribune en een speaker ‘warmt’ het publiek op door zo nu en dan te vragen of Vancouver klaar is voor de vuurwerkshow van Brazilië. Na 21:30 wordt er om de 15 minuten vanaf het ponton waar het vuurwerk staat opgesteld een salvo ‘schoten’ gelost. Ondertussen vermaken twee brandweerboten het publiek met een ‘botendans’ show waarbij de waterspuiten synchroon lopen. Grappig. Je merkt echt dat er ‘wat’ te gebeuren staat; de spanning neemt naarmate het tegen 22 uur loopt toe!

En dan is het zover! We beginnen echter met het Braziliaanse volkslied en iedereen wordt verzocht te gaan staan. Als je dan ziet dan iedereen, maar ook echt iedereen, vervolgens opstaat en muisstil luistert naar het volkslied; bijzonder!

De vuurwerkshow is prachtig. Op de opzwepende klanken van Braziliaanse muziek worden we ruim 25 minuten met het mooiste vuurwerk ooit gezien vermaakt!

Als om 22:30 het laatste kruit is verschoten krijgen de Brazilianen een oorverdovend applaus. Wat daarna gebeurt doet Bol en mij echter verbaasd toekijken. In minder dan 5 minuten is het overvolle strand ‘leeg’. Alle bezoekers lopen rustig richting de voor verkeer afgesloten straten. Drie helikopters met zoeklichten ‘begeleiden’ de enorme mensenmassa de goede kant op. Wat in deze wil zeggen de kant op die de politie wil dat je gaat. Ze hebben de stad in drie secties verdeeld en vriendelijk doch dringend word je verzocht de kant op te lopen die men voor je in gedachten heeft. Voor ons is dat niet direct terug in de richting van het hotel maar we komen er wel.

Vanaf de 28^e etage in ons hotel op het balkon zien we hoe de politie in minder dan een uur de stad weer op ‘orde’ heeft. Bijzonder om te zien. De interventie heeft bij ons geen moment een vervelend vervoel opgeroepen. Vancouver heeft nu eenmaal niet een heel groot stadscentrum, dat de politie en strandwachten dit event aanpakken als een militaire operatie, zorgt alleen maar voor duidelijkheid dat is goed!

Na een flinke tijd op het balkon te hebben gestaan besluiten we nog even een borrel beneden in de hotelbar te doen. Aangezien het een doordeweekse dag is, is het tegen de tijd dat wij beneden zijn ‘the last call’. We bestellen allebei een biertje maar dat moest snel worden opgedronken want laatste bestelling betekent hier ook gewoon we gaan dicht…Het snelle naar binnen slaan van het, toch wel flinke biertje, zorgt er bij ons beide voor dat de ‘luiken’ snel dichtgaan. Weer boven duiken we onze bedden in en zijn we snel in slaap. Een drukke maar bijzondere dag!

We zetten geen wekker; morgen nog een laatste dagje Vancouver waar we niet veel voor gepland hebben dus we kunnen even uitslapen.

2 augustus 7:45 uur ‘s ochtends; Bol en ik worden tegelijkertijd wakker van een aanhoudend (irritant) gerinkel. Ook tegelijkertijd beseffen we; het BRANDALARM!!!

Snel trekken we een broek en schoenen aan. Grijpt Bol de autosleutels en ik de paspoorten. We doen de deur van de kamer open en het is inderdaad het brandalarm dat continu blijft afgaan. We zitten op de 28^e etage; FUCK!

Wij twijfelen eigenlijk geen moment en gaan via de dichtstbijzijnde nooduitgang het trappenhuis in. Je hoort al meer mensen in het trappenhuis. Op adrenaline gedreven zijn we eigenlijk best snel in de lobby. Het alarm rinkelt continu door en als we in de lobby worden doorverwezen naar buiten en daar veel meer mensen aantreffen (met handdoek omgeslagen, kinderen en huisdieren) beseffen we; dit is niet een oefening ofzo! Als we net buitenstaan komen er ook twee brandweerauto’s aanrijden. Gatver dit is eigenlijk best eng! Er zijn mensen die nog ‘snel’ hun auto uit de parkeergarage halen dat doen wij écht niet; het is maar een huurauto!

De brandweer gaat met drie man (met slangen behangen) naar binnen en een commandant houdt alles vanaf de straatkant in de gaten. Na verloop van tijd komen de brandweerlieden weer naar buiten, houdt het alarm op met rinkelen en gaat iedereen weer langzaamaan naar binnen. Bij binnenkomst in de lobby zegt de hotelmanager tegen ons; ‘what a wake-up call’ isn’t??? Grapjas. Voor zover we informatie krijgen (weinig) blijkt het gelukkig vals alarm. Uitslapen zit er niet meer in we zijn om 8:45 uur klaarwakker!

Nou ja, het beloofd wel een mooie dag in Vancouver te worden dus laten we daar maar van gaan genieten.

We kopen een dagpas voor het openbaar vervoer en pakken de bus richting downtown. Aangezien de seabuss ook is inbegrepen bij het dagkaartje gaan we met een soort pont richting Noord-Vancouver. Het is nog best een stukje overvaren en vanaf de Noordkant hebben we een geweldig zicht op Downtown Vancouver.

Er blijkt een marktje te zijn; Lonsdale Quay. Voor iedereen die er ooit is geweest het lijkt op Covent Garden in Londen of op de Westergasfabrieken in Amsterdam. Alternatieve producten, een stand met allerlei hete sauzen met leuke namen en eettentjes. Geen Mc Donalds, Pizzahut of Wendies maar standjes met Mexicaans, Indiaas, Thais en Grieks eten. Alles ziet er even lekker uit en aangezien het lunchtijd is besluiten we hier maar te eten. Het wordt Grieks! Lekker.

We nemen de seabuss terug naar Downtown Vancouver. Gaan nog een stukje met de metro maar dat voegt niet veel toe. Het meeste in de stad hebben we inmiddels gezien of gedaan. Het is zoals gezegd niet een heel grote stad dus….

We gaan terug naar het hotel en doen daar nog even rustig aan. Bij de 7 elven op de hoek halen we wat frisdrank. Bol gaat voor de super big gulp; zie foto...hoe krijg je het weg...

Hoe je het ook went of keert zo’n allerlaatste dag van een lange vakantie is toch altijd wat apart; gaan we vast inpakken of wachten we tot morgenochtend??? We pakken vast wat in.

Zo direct gaan we nog even ergens een diner eten en we willen vanavond afsluiten met een biertje in de Comox bar die vanavond tot half één open is…..

Hopelijk kunnen we morgenochtend wel even uitslapen en hoeven we niet ruim 44 trappen af te rennen vroeg in de morgen….

Rond 11 uur morgenochtend (3 augustus) rijden we naar het vliegveld, leveren de auto in (we hebben een klein deukje in mijn (Pony) deur opgelopen, benieuwd wat dat kost…) en checken we in voor de vlucht terug naar Amsterdam.

Het is een geweldige vakantie geweest. Veel gezien en beleefd! Mooi land; een aanrader! Waarschijnlijk niet samen komen we hier allebei nog wel eens terug!

Wij willen iedereen bedanken voor het meelezen en meeleven en de vele leuke reacties die wij op onze blog hebben gehad! Tot in Nederland. See ya!

Bye

Bol en Pony