Vertrek naar Canada

12 juli 2012

Rond half 11 waren Bol, pa, ma en Patries bij mij in Utrecht. Bagage paste goed in de auto. Reis naar Schiphol verloopt voorspoedig tot in de parkeergarage….

Als we alle tassen hebben uitgeladen en op twee trolleys hebben gezet zegt Bol ineens (niet zonder enige paniek in zijn stem) ‘waar is mijn bruine tas…??!!’ zowel pa, ma, Patries en ik kijken elkaar aan met een blik van ‘bruine tas’? Wat bedoel je?

Blijkt dat mijn broertje zo’n beetje het belangrijkste thuis heeft laten staan: zijn tas met paspoort, Tom Tom en laptop. Goed….. Dat betekent als een haas terug naar Maarssen! Mochten jullie in een volgende editie van wegmisbruikers een witte Alhambra over de A2 zien zigzaggen: dat is Bol die zijn paspoort ophaalt…

Een nieuw record is gebroken: Schiphol - Maarssen en visa versa in nog geen 70 minuten….!!!

Enfin, gelukkig is ie op tijd terug en kunnen we inchecken. We mogen de rijen laten voor wat het is want ook dat is een voordeel van club class vliegen;

Priority incheck! Koffers zijn op weg naar het ruim, van wat ik (Pony) dan altijd maar hoop ons vliegtuig, en we gaan nog even met zijn allen lunchen.

Dan is het toch echt weer tijd voor afscheid en daar is dit jaar een extra dimensie aan toegevoegd in de vorm van het feit dat Bol nu naast van pa en ma afscheid moet nemen van zijn ‘meissie’ Patricia. Gelukkig wordt er niet al te klef gedaan (waarneming Pony) iedereen neemt afscheid, knuffels, veel plezier en tot over 3,5 week!!!

Bij de douane mogen we door een soort selfservice; een machine scant je paspoort en je mag door (pfffff…dus geen Internationaal opsporingsbevel vanuit the States), heel hightech!

Na wat taxfree shoppen wandelen we richting gate G03 en ons toestel van Air Transat staat al klaar en lijkt gloednieuw (navraag in de lucht leert dat ie is overgespoten en 9 jaar oud is maar, dat is nog altijd ‘jonger’ dan de 747 ‘city of Nairobi’ van de KLM die met zijn 34 jaar nog in de lucht wordt gehouden..herinner de weblog uit 2008). Dat ‘ons’ toestel 9 jaar jong is, is goed te zien aan boord. We hebben een luxe uitvoering. Interieur onlangs vernieuwd en dat kun je zien.

Helaas lopen we voor vertrek iets vertraging op: er missen passagiers. Uiteindelijk vertrekken we en om een lang verhaal korter te maken: wat een supervlucht. Helder weer, fantastische uitzichten op Ijsland, Groenland (ijsschotsen in zee!) en later op de Rockey Mountains. Vertraging lopen we in en keurig op tijd en heel rustig landen we op Vancouver airport. De service aan boord van Club Class is geweldig! Nog nooit zo lekker gegeten aan boord van een vliegtuig… ‘wilt u er verse Parmezaanse kaas bij? Of peper? Koffie speciaal toe? Likeurtje?’ Daar kunnen we wel aan wennen.

Paspoort controle is streng maar velen malen vriendelijker dan in the States, heel relaxed sfeertje hangt er hier! We vinden het nu al leuk. Alle koffers zijn aangekomen en we gaan richting Alamo autoverhuur. Daar blijkt de reservering voor de auto niet te zijn aangekomen maar de medewerker blijkt enorm behulpzaam en boekt handmatig een reservering in het systeem. De auto: een Ford edgde. Niet zo’n enorme bak als de Trailblazer maar Bol wordt er blij van (alles digitaal en leren bekleding, een V8) dus dat is goed.

Het is even wennen weer rijden in het drukke verkeer met een automaat maar al snel is Bol gewend. Tom Tom doet het ook en vanaf het vliegveld is het maar 21 minuten naar downtown Vancouver.

Als we richting English Bay rijden blijken we een hotel op een toplocatie te hebben! Het hotel is English Chique (love it!), we resideren op de 21^e etage in een suite (net zo groot als mijn huisje in Utrecht). We hebben een keuken, geweldig uitzicht op downtown Vancouver en de Bayarea.

We besluiten te eten in bar Comox. 30% korting, happy hour; we blijven Nederlanders he? Deze bar hoort bij het hotel en het is er leuk!!! Locals komen er samen met toeristen om een biertje te drinken, een burger te eten (ja, ik ook!) en een potje pool spelen. Fijn sfeertje! Om niet in te storten na een biertje of wat, een burger en kip besluiten we richting English Bay te lopen dat ligt op de hoek.

Het is zomer in Vancouver en toeristen en inwoners komen hier samen om de sunset te bekijken. Ook Bol en ik ploffen op een bankje neer en genieten van,wederom, de sfeer die heel relaxed is, de mensen, de zon(ondergang) en een frappuchino van

Star Bucks. This is life!

Toch slaat op enig moment de jetlag genadeloos toe en we strompelen terug naar het hotel. Daar draait de airco op volle toeren en is het er lekker koel. Na nog een kort telefoontje naar het thuisfront gaan we pitten om een uur of 22:30. Om vervolgens rond 4 uur de volgende ochtend klaarwakker de stad te zien ontwaken… to be continued….oja, vandaag staat er fietsen huren op het program en Stanley park verkennen op de fiets…

Groet Bol en Pony