Fietsen en varen

Fietsen in Stanley Park Vancouver en de reis naar Victoria

Vrijdag de 13^e

Goed, vroeg (heel vroeg) wakker dus. Toch nog wat bij effecten van de jetlag. Hoe vroeg, vroeg is? Nou, 4 uur ‘ochtends vinden wij (on)redelijk vroeg…Maar goed, dan kun je wel weer uitgebreid plannen maken voor de dag en dat doen we dan ook. Op ons balkon dat uitkijkt over downtown Vancouver bedenken we wat we deze eerste volledige dag willen gaan doen. We besluiten te gaan fietsen.

Ons hotel ligt in de wijk West-End en die wijk ligt weer aan Stanley Park. Een fietservriendelijk park met een one-way route door en rond het park. Ook vlakbij ons hotel blijkt een fietsverhuurder te zitten dus alles valt samen.

Aha…daar had ik even geen rekening mee gehouden je moet hier een helm op om te mogen fietsen. How charming… Ik krijg enigszins claustrofobische neigingen van de bandjes om mijn nek en ik besluit de bandjes van mijn helm dan ook zo te verruimen dat de helm alle kanten op wiebelt maar ik heb geen last meer van dat verstikkende gevoel. Bol heeft nergens last van en draagt zijn helm met flair. Kun je van mij niet zeggen met dat gewiebel..

We huren twee sportieve mountainbikes en gaan op pad.

Stanley Park is groot en groen en mooi. In no time passeren we de toeristische highlights; het noon canon (iets wat de Engelsen hebben bedacht dus een traditie geworden. Het kanon wordt nog iedere dag afgeschoten), de vuurtoren, de totempalen en de woman in wetsuite. Een beeld van een dame in, ja inderdaad, een wetsuite. We fietsen langs het meest winderige punt, zien grote zeeschepen en komen uiteindelijk weer aan bij English Bay.

Vanaf dat punt gaan we Stanley Park in. We volgen het bordje blue lagoon, zijn we erg benieuwd naar, maar als we een afslag missen zijn we ineens middenin het stadspark off the road aan het rijden. Als ik na 200 meter Bol wil voorstellen rechtsomkeert te maken zie ik een wasbeer. Als ik tegen Bol zeg: ‘hey een wasbeer’ komt er vanuit het pad voor ons nog een aanlopen. Ik vind ze eng, ze zien er wat bedreigend uit en ik herinner me alleen maar dat die beesten hondsdolheid overbrengen en dat ze dus bijten. Bol blijft staan voor een ‘fotomomentje’ maar ik wacht dat niet af en race terug naar het oorspronkelijke pad richting blue lagoon. Op enig moment besef ik me dat ik Bol helemaal niet “volgt ‘. Die heb ik gewoon achtergelaten (voor) tussen de wasberen. Ik kan jullie melden dat ie het heeft overleefd maar het geeft hem niet veel hoop voor mijn hulp bij een encounter met ander wildlife op deze trip….ik zal me stoerder moeten gedragen! We passeren de niet bijster interessante bleu lagoon, komen waarschuwingsborden voor coyotes en eekhoorns tegen en dat er in het riviertje even verder op ‘salmons crossing’. Als er zoveel wildlife in een stadspark is aan te treffen ben ik benieuwd naar de rest van de reis die ons langs veel meer afgelegen gebieden zal voeren….

Na een paar uurtjes fietsen leveren we deze weer in en gaan we downtown. Bezoeken wat grote warenhuizen als Sears en zoeken een restaurantje om wat te eten. Eten in Canada kun je gevarieerder doen dan in the States. Ook veel gezonder dus dat is fijn.

We sluiten de dag af in Comoxbar, een op een diner lijkende kroeg/pub. Er treedt vanavond een band op en de geluiden zijn veelbelovend. Na wat icetea (Pony) en biertjes (Bol) begint het optreden en het blijkt een soort bluescombo te zijn. Wel leuk maar niet bijzonder en na een paar nummers te hebben aangehoord besluiten we naar ons hotel te gaan. Morgen op pad naar Victoria.

Zaterdag 14 juli

We gaan vooruit. Vanmorgen allebei klaarwakker om 7 uur! Is toch alweer 3 uurtjes later.

We ontbijten, pakken de tassen in, checken uit en gaan op weg naar het kantoor van Tickets Tonight de organisatie waar we in Nederland al de tickets hebben gekocht voor het Celebration of Light festival op 1 augustus als we weer terug zijn in Vancouver. Met de tickets, een kop koffie van de beroemde Tim Hortons en wat donutachtige cakejes (Timbits) gaan we op weg naar de ferry van BC om naar Victoria op Vancouver Island te varen.

De Tom Tom loodst ons richting highway 99 één van de langste highways in Canada. Als ik op enig moment een bord Seattle zie staan zeg ik tegen Bol: ‘dat is Seattle als in Seattle in de USA’. We zijn nu echt heel dichtbij de Amerikaanse grens…Als er dan ook nog borden boven de snelweg; bordercontrole (grenscontrole) verschijnen worden we toch een beetje zenuwachtig. Het is toch niet zo dat deze route ons óver de Amerikaanse grens naar de haven van Tsawwassen (wij weten ook niet hoe je het uitspreekt hoor..) waar de BC ferry naar Victoria vertrekt, voert? Het korte moment van paniek blijkt niet nodig we komen niet dichterbij de Amerikaanse grens dan 20 kilometer…. Maar dichtbij is het!

De ferry van 12 uur lijken we te gaan halen en als één van laatste auto’s mogen we in de lines aansluiten voor het aan boord gaan van de ferry. Klokslag 12 uur vertrekken we en helaas mis ik het drie maal toeteren van de scheepshoorn voor vertrek. Had me zo’n mooi beeld op video geleken… De ferry houdt de vaart het eerste stuk er goed in maar vermindert vaart als we tussen allerlei eilandjes door gaan varen. Wat een mooie route. Als we een doorvaar route naderen ben ik de eilandjes aan het filmen als de kapitein waarschuwt dat hij gaat toeteren om een veilige doorvaart te bewerkstelligen. Om een lang verhaal kort te maken; ik heb de scheepshoorn langdurig en hard op beeld (we stonden eronder) en we communiceren nu nog een soort van gebarentaal omdat er een piep in onze oren zit die er voorlopig, vrees ik, niet uitgaat.

Na iets meer dan 90 minuten varen leggen we aan in Victoria. Het is nu nog een kleine 50 kilometer naar het hotel.
In Canada werken ze met kilometers, is wel zo prettig.

Het hotel, Executive house hotel, ligt weer middenin het centrum en wéér hebben we een room with a vieuw; we kijken uit op het oude parlementsgebouw dat ‘s avonds (a la warenhuis Harrods in Londen) wordt verlicht met duizenden lampjes. Je kunt een slechter uitzicht hebben. De hotelkamer is modern en mooi. Het hotel lijkt te zijn weggehaald uit de Efteling; de ingang is te vergelijken met de entree van het spookhuis, de liften lijken een compleet eigen leven te leiden en Bol geeft aan dat als de lichten gaan knipperen hij voor een ander hotel kiest… Verder is het over the top Engels ingericht en in de kelder huist een heuse pub; wij gaan ons hier wel weer vermaken!

De eerste indruk van Victoria; ‘heeft die ferry niet een ‘verkeerde’ afslag genomen en zijn we niet aan de Zuidkust van Engeland aanbeland?’. Echt het is Engeland in het klein. Overal hangen baskets met bloemen aan de lantaarnpalen, er is een overvloed aan pubs, het meest gegeten voedsel is fish and chips en zelfs het straattheater in de haven lijkt te zijn weggelopen uit Covent Garden. Ook hier is de sfeer weer goed en het zonnetje schijnt…..

Wat echter anders is dan in Vancouver het koelt hier meer dan razendsnel af en in zeer korte tijd is het zo koud dat ik nu nog moet bijkomen. Alleen een kop hete koffie heeft een beetje geholpen. Wat niet hielp; op het open bovendek van een heuse Engelse Dubbeldekker de sightseeing tour ‘doen’. Wel veel leuke weetjes opgedaan, het koelt hier zo snel weer af omdat het water van de oceaan niet warmer is dan 5 graden. Fris windje waait hier dan ook. Ben in die bus nog nooit zo blij geweest met mijn dekentje van Air Transat!!!

Voor morgen hebben we een harbour (haven)tour op het programma staan. Met allerschattigste kleine bootjes (hoever gaan we eigenlijk de oceaan op…??) varen we door de haven van Victoria, gaan naar Fishermanns Wharf, ook een soort hop on hop off systeem. Nog een leuk weetje; Victoria wordt vaak als vervanger van San Francisco in films gebruikt. De gids in de dubbeldekker speelt behoorlijk in op onze emoties door tijdens de tour veel over zijn vrouw en 5 kinderen te vertellen en dat een fooi écht, écht alleen maar hoeft als we het leuk hebben gehad we moeten ons zéker niet verplicht voelen…goed hij is sympathiek dus we geven ’m een fooi! Het werkt.

Tot de volgende blog die vanuit Tofino komt.