Highway 99 from sea to sky

20 juli 2012 from sea to sky highway 99; fossielen, Grieks eten en Coast Mountains

Vanmorgen zijn we vertrokken uit Whistler. Highway 99; from sea to sky voert ons over, naar ons idee, aardig hoge bergen. We denken de Rocky Mountains maar het blijkt de voorloper van de Rocky’s te zijn; de Coast Mountains. Maximale hoogte die vandaag bereiken rond de 2700 meter. Aangezien ik als bijrijder de meeste tijd ‘naast’ de indrukwekkende afgronden zit, doe ik iets wat ik eigenlijk nooit doe; me bemoeien met de snelheid van de chauffeur. Ik vind in de afdaling 70 à 80 kilometer per uur ietsje te hard….het enige dat onze auto en de afgrond scheidt is een bijzonder smalle strook met gravel..

We zijn overigens met regen vertrokken uit Whistler en de hele reis naar Cache Creek is de regen met bakken uit de hemel gekomen.

Waar we op Vancouver Island op de route met enige regelmaat uitzichtpunten tegen kwamen om even te stoppen is dat op deze route niet het geval. Wat we sowieso niet tegen komen is een dorpje of een WC. Bijzonder vervelend voor Bol die na ongeveer de 1^ste kilometer in de bergen eigenlijk al ‘moest’ maar het vervolgens 80 kilometer moet ophouden tegen een gemiddelde snelheid van 60 kilometer per uur… De weg slingert door de bergen en stoppen mag nergens. Gevaar voor lawines.

In een vaag dorpje dat als Traderspost moet doorgaan kunnen we de plaspauze inlassen. Voor de beleefdheid kopen we twee sloten koffie; handig voor de volgende 80 kilometer door de bergen ;-)

Het spoor van de Rockey Mountaineer (een treinreis van Vancouver naar Toronto) loopt soms parallel aan de weg. Net als we ons afvragen of er wel eens een trein rijdt op dit kronkelende spoor passeren we een vrachttrein. De trein is wel een kilometer lang en er ‘staan’ maar liefst 6 diesellocomotieven voor om de vracht door de bergen te loodsen.

Uiteindelijk komen we op de plaats van bestemming voor vandaag: Cache Creek.

Dé, én enige, toeristische attractie is hier zoeken naar fossielen. Nou, die hebben we gevonden hoor; ons hotel kan zo door voor fossiel….Het heet Hotel Sandman inn maar het is een motel. Precies die motels die je langs highways in films ziet. Het dorp mag geen dorp genoemd worden. Aan weerszijden van de Highway liggen wat vage restaurantjes, staan leegstaande gebouwen en oogt het geheel verlaten en desolaat. Gelukkig is de Sandman Inn het best bezochte hotel dus is het er druk. Onze buren zijn stoere motorrijders maar ook gezinnetjes ontbreken hier niet!

We eten bij D&Q een kopie van Mc Donalds maar dan minder lekker, voor zover dit eten überhaupt lekker is…Maar goed het enige alternatief is een pizzeria die er behoorlijk verlaten uitziet of (jawel..) het Griekse restaurantje bij ons hotel…Grieks? Ja, daar lijken de Canadezen dol op. Er bestaat zelfs een fastfood(keten) variant van OPA’s Greek food…Na de D&Q ploffen we neer op ons Grieks terras compleet met Griekse vlaggetjes, Griekse muziek en een plastic palmboom met ledverlichting, sfeervol hoor! Anyway de koffie is goed en Bol zijn biertje smaakt ook prima.

Morgen door naar Clearwater. We bezoeken daar Welsh Gray National Park. Het park staat bekend om de watervallen en meren. Hebben we weer zin in! Daar blijven we twee nachten.

Deze nacht in de Sandman Inn is een overnachting om de doorreis naar Clearwater en Jasper op te breken want het hele stuk in één keer doen is niet te doen. Dan heb je het al snel over ruim 600 kilometer. Over een goede snelweg zou het nog te doen zijn maar met gemiddeld 60 kilometer per uur slingerend over bergweggetjes is gewoonweg niet te doen. Bovendien we hebben vakantie!

Tot de volgende blog.

Bol en Pony.