Grand Canyon - 20 en 21 juli

Door R. Bergsma - 25-07-2012 07:03 Grand Canyon - 20 en 21 juli Vroeg vertrekken we via de Highway 89 zuid- en oostwaarts naar de Grand Canyon in Arizona. De natuur om ons heen verandert alweer snel. We rijden kilometers door een glooiend landschap met lage struikjes en conifeerachtige lage bomen, rechts en links zover als je oog reikt.   Na een aantal ure n zien we vóór ons  bergketens opduiken: de Vermilion Cliffs. Omdat onze camping bij de South Rim  ligt van de G.C. moeten we een behoorlijk omtrekkende  beweging maken oostwaarts en zuidwaarts langs Marble Canyon en dwars door Painted Desert. Dan weer via  de 64 naar het westen. Via de North  Rim  is Tusayan niet te bereiken.   In de middag bereiken we de East Entrance. In de verte zagen we al de bliksem en nu regent het pijpestelen. Bij het 1e uitzichtpunt Desert View wachten we tot het droog is en dan kijken we recht in de Grand Canyon. We zien een onbeschrijfelijke en onmetelijke weidsheid en diepte van rotsformaties waardoorheen de Coloradorivier kronkelt. Het uitzicht is spectaculair. We zien de volgende View Points: Desert View, Lipan Point en Grandview Point  en ze zijn allemaal even mooi en de moeite waard.  Helaas is het vandaag bewolkt en moeten we nog een keer terugkomen bij zonsondergang- of -opgang, maar dat moet lukken want we blijven hier minimaal 2 nachten.  Via de South Entrance rijden we het park weer uit en zijn dan snel bij onze camping Camper Village Grand Canyon. Hij ligt gunstig t.o.v. het park, maar het park zelf is één kale vlakte zonder bomen en hutje-mutje sta je naast elkaar.  Net een parkeerplaats.  We hebben trouwens veel plezier van onze Hallweg-landkaarten nr. 5 en 6.  Ondanks dat de hier gekochte navigatie goed werkt,  maken we geregeld gebruik van de landkaarten.  Een aanrader voor degene die dit deel van Amerika bezoekt.  Grand Canyon - 21 juli Vandaag lijkt de perfecte dag om de viewpoints per shuttlebus te verkennen. Het is half bewolkt, een aangenaam temperatuurtje en  we stappen comfortabel op de bus bij de halte vlakbij de camping.  Bij Bright Angel Lodge gaan we  een klein stukje van de Trail  lopen, alsmaar redelijk steil naar beneden. Er staan hier grote waarschuwingsborden dat de Colorado rivier onderin de Canyon niet op één dag te bereiken is en dat er reëel gevaar is voor uitputting en overlijden.  Op tijd omkeren maar . Als we genoten hebben van het uitzicht lopen we weer naar boven en zijn binnen een uur weer bij de volgende bus voor Hopi Point. Ook al prachtig en overweldigend om te zien.  Het begint te waaien en in de verte zien we donkergrijze wolken opdoemen.  Even later de eerste regendruppels en flitsen in de verte. We lopen naar de bushalte en net als ie aan komt rijden barst het onweer los. Net op tijd in de bus, net zoals heel veel andere Canyon bezoekers. De buschauffeur besluit om van de route af te wijken en terug te keren naar Grand Canyon Village, het hart van het park. Intussen blijft het maar regenen en komt het met bakken uit de hemel. We zijn blij dat we ìn de bus zitten. Bij de eindhalte is er nog geen verandering,  het bliksemt ook nog steeds. De chauffeur sommeert ons allen om uit te stappen zodat hij de volgende lading in het park gestrande toeristen op kan halen. Met z'n allen uit de bus en dan rennend achter elkaar aan door een fikse gordijnregen naar de 20 mtr verderop staande overdekte bushalte, waar we als sardientjes tegen elkaar aangedrukt schuilen voor het natuurgeweld. Opeengepakt en doorweekt staan we te rillen (van de kou hoor). Een behoorlijke frisse wind is gaan opsteken en de meesten hebben niet meer aan dan een t-shirt. Er wordt van alles om koude schouders gewikkeld, van shawl, tot picknickkleed  en tafellaken.  Na een kwartier is het weer droog, maar nog wel dreigend grijs in de lucht. Redelijk vlot kunnen we met de volgende bus terug naar het Visitor's Center. Gauw naar binnen, maar dat voelt ook niet prettig omdat het in alle gebouwen door de airco's vrij fris is  en we nog steeds rillen van de kou. Dan maar weer naar buiten, dat is veel aangenamer. Het is droog en de wind is gaan liggen. Met de volgende bus gaan we terug naar de camping (brrrrr..., in de bus staat de airco ook op "freezing").  's avonds toch weer op stap met de camper omdat we de beroemde zonsondergang willen zien. Mooi op tijd zijn we bij de Grand Viewpoint. Het is heel rustig weer en het zonnetje schijnt, al is het wat flauw.  We staan op 2200 mtr hoogte het veranderende lichtspel te aanschouwen met een deel van de mensen die we vanmiddag al in het intieme bushokje hebben ontmoet.  Het is gezellig druk en iedereen geniet van het uitzicht en maakt foto's. We zien een Chinees die letterlijk zijn leven op het spel zet om een foto te maken zover mogelijk vooraan bij het ravijn. Halsbrekende toeren en hij is op zijn uitverkoren plek. Maar nu nog terug. Alle toeschouwers kijken benauwd en ongerust maar onze Chinese vriend is de rust zelve.  Met ogenschijnlijk gemak klimt hij van de hoge, steile rots af met onder zich het diepe ravijn en springt naar een veilig plekje.  Morgen door naar Lake Havasu. Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.