Zo. 22 juli 2012 - Williams

Vandaag rijden we verder naar misschien Sedona of anders, als we het eerder zat zijn, naar iets anders op de route. Het wordt hier weer wat groener langs de route en we rijden door bossen. Als we uitstappen om te tanken merken we het ook: het is hier een stuk koeler! Heerlijk, alsof iemand de hete fohn heeft uitgezet.

Langs de weg zien we waarschuwingsborden met een eland erop. Die willen we dan natuurlijk ook wel zien! Maar nee, geen eland vandaag. Een keer hebben we even de hoop dat we er toch een zien, maar dichterbij gekomen blijkt het een verdwaalde koe te zijn.

Rond lunchtijd slaan we af bij Seligman, het plaatsje waar de Route 66 begonnen is. We rijden door het leuke historische straatje dat in oude stijl is gebleven (of hersteld waarschijnlijk); zeer fotogeniek dit plaatsje. We hadden een tip gekregen om wat te eten bij Snowcap, dat hier ook moet liggen. We vinden het al snel. Het is zo’n echt Amerikaans eettentje oude stijl met oude auto’s (Cars-auto’s!) en andere (vaak grappige) dingen in stijl. De ruimte waar je bestelt is van onder tot boven beplakt met visitekaartjes, dollarbiljetten, foto’s etc. Eline, mocht je dit lezen, bedankt voor de tip!

We besluiten op zoek te gaan naar een camping want we hebben niet zo’n zin in een hele lange rit. We vinden er een in Williams. Een gezellige camping (geen betonplaten) waar je ook vuurtje mag stoken. Jinte is helemaal weg van de skelter en scheurt daarop weg. Als het Fenna’s beurt is ziet het er toch heel anders uit want zij laat zich het liefst duwen door Jinte.

Als ik sta te koken komt Milan naar me toe: “mam, je moet meekomen, pap zit met zijn arm vast in de biljarttafel!” Eerst denk ik dat het een grapje is maar Milan lijkt toch echt serieus te zijn. Als ik met hem meeloop komt Peet al op ons toegelopen (zonder biljart, voor alle duidelijkheid) en wrijft over zijn zere pols. Jinte had een autootje op de  snookertafel (wat het bleek te zijn want een biljarttafel heeft geen gaten, snookertafel wel) laten rijden en die kwam in het gat terecht. Zelf kon ze hem niet pakken en Milan ook niet. Dus toen ging Peet het proberen. Erin ging al niet zo makkelijk, maar eruit was toch wel een ander verhaal. Dus Peet heeft zichzelf uiteindelijk bevrijd, maar het deed wel zeer. Zijn pols is rood en dik met hier en daar wat striemen. En wederom biedt de kneuzengel uitkomst.

Na het eten maken we een kampvuurtje en als toetje roosteren de kids marsmallows boven het vuur. Vooral Milan vindt het geweldig en ontdekt hoe heerlijk fikkie steken is. Hierna doen we nog even verstoppertje en dan is het tijd om naar bed te gaan. 

Morgen gaan we overigens naar Sedona, naar een soort bush-camping. Zonder wifi, dus het reisverslag komt een dag later. Tot later!