Zion en Bryce

Vrijdagmorgen vroeg uit de veren. Een prima ontbijtje en toen in de Chevy spoorslags naar Zion. Om iets over negenen zitten we in de Shuttlebus. Geweldig systeem wat daar perfect werkt. Na een half uurtje komen we aan het eind van de canyon. De bus draait hier. Het heet hier " de tempel of Sinawawa ". Dit zal wel een Indiaanse naam zijn. De trail ging bij de rivier, de Virgin River, langs door een langzaam versmallende canyon. Op een gegeven moment moest je de rivier door. Hier stopte onze tocht en moesten we terug. Geoefende hikers konden door maar de afstand, meer dan 15 kilometer (8 uur lopen) hield ons tegen. ( een volgende keer gaan we, ga ik, deze zeker lopen) Toen we terug waren hadden we ongeveer een uurtje gelopen. Het viel reuze mee. Toen weer in de shuttlebus en op naar het volgende station. Bij station 7 zijn we uit gestapt en hebben we de volgende trails gelopen: de Kayenta trail en aansluitend de Upper Emerald Pools trail. (Koosje weet wel welke) Deze was aanzienlijk pittiger. Ik was zo dom om iets teveel zonnebrand creme op mijn enigszins rood aangelopen gezicht te smeren waardoor ik een uur met een dichtgeknepen en betraand oog heb gelopen. Stom. Daarna lekker de meegebrachte broodjes (meegepikt bij het ontbijt) opgegeten. Toen met de shuttlebus naar de parkeerplek om met de auto naar een plek buiten de canyon te gaan om nog een vierde trail te lopen. Deze was heavy. steil omhoog en in de zon, dus bloedje heet. Jolanda kreeg last van haar enkels dus op sommige stukken, wanneer ze moest springen, had ze even hulp nodig. Omdat Superman in geen velden of wegen te zien was heb ik haar maar geholpen. ( met liefde hoor)

Om 15.00 vermoeid en verbrand weer bij de auto. Toen richting Bryce: Panguitch. Hier verblijven we de komende twee nachten. Na ingechekt te hebben eerst nog even snel naar Bryce Canyon. Bij Bryce Point uit de auto en een stukje gewandeld. Toen naar het hotel. Dit hotel is tot nu toe het eenvoudigste. Wel goed maar niets extra.

Op vrijdagmorgen vroeg naar de canyon. Zonsopgang meemaken. Prachtig. Rustig alles op je laten inwerken. Alle kleuren die ook steeds weer van tint veranderen, van oranje naar geel naar rood en vice versa. Toen bij Sunset Point een trip van ruim 6 mijl gedaan. Dat betekent 10 kilometer en geen gewone kilometers. Eerst steil naar beneden, de canyon in en dan een groot stuk lopen maar wanneer je naar beneden bent gegaan moet je ook weer naar boven. Dat hebben we geweten. Het pittigste tot nu toe. Om 12.00 waren we uitgeput maar wel trots weer terug op het beginpunt. Toen heerlijk ,met een koel watertje (dankzij de koelbox van Truusje en het ijs wat we elke morgen bij de pompstations kopen) lekker geneten van de pretaties en kijken hoe uitgeput anderen naar boven komen. Ik moet beamen dat in dit geval de kreet: er is geen beter vermaak dan leedvermaak, wel een beetje klopt.

's Middags het plaatsje Panguitch bekeken. Niet veel soeps. Zolas veel plaatsen in Amerika is ook plaatsje eigenlijk alleen een verzameling hotels, inn's, restaurants en pompstations die zomaar ergens in the middle of nowhere zijn neergezet. Toen ineens de plaatselijke Bromsnor zijn sherrifwagen met knipperende lichten voor ons zette. Eigenlijk schrok ik een beetje want je mocht maar 25 mile en ik reed sneller. Gelukkig was het niet voor ons maar moesten we wachten voor een begrafenisstoet die de weg overstak. In Amerika is oom agent dus nog duidelijk echt een "oom".

Morgen richting Page.