Dag 11: Hiken in het Arches National Park

De voorbije nacht was een hel !! onze gebuur in het hotel heeft de ganse nacht tv zitten zien met een volume dat je volgens mij op het einde van de gang nog kon horen.

Kobe heeft er al een chance geen last van gehad... bij gert en mij is de schade net iets groter. We sleuren ons uit bed en hopen dat een douchke wat beterschap brengt.

Daarna trekken we het stadje in... breakfast time...

niet ver van ons hotel botsen we op de ‘ eclecticbar’.

Een kleine snackbar... een gezellig rotstuintje errond... allemaal heel alternatief ingericht..overal beelden van boedha... gekleurde lampionnen.. en dat allemaal onder een stralende zon...

het ontbijt... dat trouwens super super lekker was... deed ons deugd daar buiten in het zonnetje..en het duurt niet lang voor we ons beter voelen en er weer tegenaan kunnen.

We zijn klaar voor een dagje in het Arches National Park.

Even de auto in ... en dan naar de uitzichtpunten gaan kijken... er zijn ook wel een paar trails die we willen doen... dus het zal een drukke dag worden.

Na een paar uitkijkpunten komen we aan bij het beginpunt van een trail.

Deze lijkt ons wel haalbaar... volgens het boekje eentje van 3,5 km... goed haalbaar voor kobe ook. :-)

Man man... wat een natuurpracht.

De ene moment loop je in woestijnzand ... beetje later terug tussen de rotsen...

en weer komen we allerlei beestjes tegen.. een paar konijnen.. eekhoorns.. overal sporen van herten en holletjes van woestijnratten. Kobe is in zijn sas.

we wandelen een tijdje op het hoofdpad tot we aan het bordje komen van onze trail... de primitive trail...eentje die niet op de verharde hoofdweg blijft...veeeel leuker om doen. en die afstand is geen probleem... trail maakt een loop terug tot op de verharde weg...

We komen gedurende onze tocht verschillende andere hikers tegen... dus no problem.

ieder van ons kijkt zen ogen uit... elke mens die we tegenkomen kan er niet van over dat kobe zo enthousiast is en zo flink wandelt... wij blij natuurlijk...

Tot... het ineens wel al effe geleden is dat we mensen zijn tegengekomen... maar ah ja... kan gebeuren.. toch ?

Maar dan loopt ineens ons trail ook dood... ons trail bestond op die moment uit rivierbeddingen... hoopjes stenen om de weg te volgen... wat klauteren en klimmen over en onder bomen...

No problem.. stukje terug.. en opnieuw... tot ook dat bleek te eindigen waar het niet kon...tegen de rotswanden van de canyon.

And believe me... we hebben echt wel gaan checken of er daar geen uitgang van de canyon was.... :-) ( nu kan ik erom lachen... op die moment net iets minder)

Kobe vond het reuzetof... gert en ik hadden eerder iets van ... o o... dit is echt niet de plek om verloren te lopen.. midden in een canyon... ondertussen dik in de namiddag... en om 18 uur pikdonker...

Dus.. nog maar is terug en een andere kant proberen... uiteindelijk toch nog een weg ontdekt waar we de eerste keer dachten dat het doodliep ( je moest dus echt wel een deel stenen over )... en oef... daar zijn andere mensen die uit de tegengestelde richting komen... we zitten terug juist. ( uiteindelijk dik een uur kwijtgespeeld met zoeken en over en weer gaan )

Het koppeltje begroet ons vriendelijk... en het meisje wenst ons nog veel succes..want het stuk dat eraan komt is behoorlijk steil volgens hoor.

En man... had zij gelijk. :-)

als we die mensen niet van daar hadden zien komen hadden we dit stuk nooit gedaan... puur met het idee van.. dit kan niet juist zijn !

We komen een stukje verder aan rots... die gewoon 80 graden recht omhoog gaat... en waar je dan bovenop terug een hoopje stenen ziet staan om aan te duiden dat daar het pad voortgaat. slik.. ok dan maar.

Gert gaat eerst eens kijken.. kwestie van zeker te zijn.. want erop is 1 ding... eraf komen zoals dat koppel heeft gedaan zag ik ons niet direct doen met kobe.

Dus we klauteren met drie erop... Kobe volledig in zen element voor het avontuur... gert en ik toch wel een beetje met klammen handen... maar het pad zag er erna terug ok uit dus...

en al die mensen die we zijn tegengekomen hebben dat ook gedaan dus.... :-)

we konden ons niet harder vergissen. vanaf dat punt is onze tocht vaak een gans geklauter over rotsen... de ene rim na de andere op en over... langs de ene kant zalig om doen... langs de andere kant loop je toch met klamme handen..

we hadden toen wij nog beneden stonden mensen over de rotsen zien gaan.. en hen gek genoemd.. nu deden we net hetzelfde.. dit was dus echt wel de bedoeling en deel van de hike.

om de zoveel meter stonden er de typische steenhopen om de weg te wijzen.. al een chance.

ik kan het niet uitleggen zoals het toen voor ons was... maar de foto’s achteraf zullen veel zeggen. ( de ‘ergste’ momenten hebben we niet op foto... kwestie dat dat toen niet echt iet was waar we mee bezig waren :-)  )

Nog een laatste rots over... en dan echt letterlijk een rots afwandelen terug tot op de hoofdtrail... en we staan terug op de begane grond.

Uiteindelijk hebben we een dikke 14 km gewandeld... ergens zijn we dus de mist in gegaan en hebben geen loop gemaakt maar gans de primitive trail gedaan.

maar eens we de eerste rots over waren was terugkeren ook geen optie... want die rotsen terug afkruipen zagen we echt niet zitten.

in die richting vinden we nu nog steeds dat die wandeling echt zottenwerk is ! ( in ons richting ook een beetje ma bon :-) )

achteraf bekeken hadden ze wel ergens mogen vermelden hoe ruig en vooral hoog van tijd het primitive trail is. er staat nergens iets van vermeld.. en ook de ettelijke mensen die ons onderweg zijn tegengekomen met kobe hebben geen van allen eens vermeld van... mss dat je dit beter niet doet met je zoontje..

Maar kobe heeft DE dag van zen leven gehad. en wij eigenlijk ook.

Dit was de meest zalige..avontuurlijke wandeling ooit.

We zijn op punten geweest waar je anders nooit of nooit zou komen en hebben dingen gezien die je vanop de verharde of beter begaanbare wegen nooit zou zien.

Maar als we het op voorhand hadden geweten hadden we er niet aan begonnen.

Kobe heeft van de 14 km er zelf 12 !!!!! gestapt !!

rotsen op en af.. door los zand en stenen... boom over en onder...

hij heeft ongeveer 2 km in onze nek doorgebracht op het einde.. het stuk vanaf de begaanbare weg tot aan de auto... omdat hij echt op was.

Dat ventje heeft niet 1 keer geklaagd of zelfs nog maar gevraagd of we er al waren of gezegd dat hij moe was...

Daaraan zie je hoe leuk hij het had. :-)

En hij is blijkbaar ondertussen wel al wat gewoon. :-)

Dikke proficiat ventje !! mama en papa zijn ongelooflijk fier op u !!!

Tegen we aan de auto komen is het pikdonker... en we beseffen maar al te goed dat we net op tijd uit de canyon en van de rotsen zijn.

dat laatste stuk rotsen had ik niet in de schemer of donker willen doen.

( er waren nog verschillende mensen achter ons, sommige zaten rustig te genieten op de rotsen... bokes te eten... of gewoon foto’s te trekken... maar die moesten wel nog het stuk doen als ons... ik was blij dat wij eraf waren als het nog licht was)

We rijden terug het stadje in richting Jay’s pasta.

Elks een pizza achter de kiezen... en richting hotel en ons bed...

Nu pas valt het ons op hoe moe we allemaal zijn.

Kobe haalt het hotel met moeite... en slaapt al half voor hij neerligt denk ik..

wij praten nog beetje na en zijn ook niet al te lang meer wakker...

zowel de tocht als de emoties en de zenuwen op sommige stukken van de wandeling hebben mij en gert ook steendood gekregen. :-)

slaapwel

Gek