12 mei 2013 Olympic National Park

Nat! Dat is het eerste wat ik me vandaag herinner. Eigenlijk niet eerlijk want ondanks dat hebben we genoten. We hebben moeten kiezen wat te doen vandaag. Besloten werd om naar de Rain Forest te gaan in de buurt van Fork. We kiezen voor de Hoh Rain Forest trail. Een korte trail van 0,8 mile, maar doordat je blijft fotograferen net lang genoeg. Het is de mooiste trail volgens de vriendelijke ranger. Dus dat was makkelijk kiezen. Intussen tijd begon het te regenen. Daar waren we gelukkig op voorbereid. Regenjassen, rugzakhoezen en de plastic hoes voor de camera werden uitgehaald. Zo konden we er een tijdje tegen. Ongekend mooi, dan te weten dat juist de regen die wij ervaren, de Hoh forest zo bijzonder maken. Oeroude giganten helemaal bedekt met mossen, aan takken hangen lange slierten mos, alsof de boom, d’r  haar los laat hangen.

Voor de lunch hadden we geen eten meegenomen. Slim! Maar we dachten ter plekke wel iets te kunnen eten. Nee, dus…….. of toch? We reden over de Hwy 101, afslag Hoh rain forest en kwamen een bouwvallig huisje tegen met veranda. Ikke naar binnen, kijk daar doe je het voor. Echt geweldig, een vader en zijn zoontje runden de tent. Of ik een sandwich kon bestellen. Do you like Turkey? Nou ja Yes natuurlijk. Een kwartier later, want boterhammen smeren duurt zo lang ;-), had ik een plastic zak met 2 aluminium pakje erin bij me. Mijn beurs was 13 dollar lichter, maar hiervoor ga je niet naar de Subway, maar naar dit authentieke plekje midden in het bos. Oh ja, er zaten twee bruine boterhammen in, met een sneetje kalkoen, plakje tomaat, blaadje sla en mosterdsaus. We hebben gesmuld. Haha.

Als tweede stond Rialto Beach op ons programma. Kletsnat geregend reden we weg uit Hoh, naar de West coast. Geen zonnige maar een dramatische sfeer, paste wel bij het strand. Weer een ervaring die je niet kunt voorspellen. Megaboomstronken lagen op het strand, door het water schoongespoeld en klaar om gefotografeerd te worden. Nog steeds was het weer bar en boos. Maar we zijn toch gaan lopen. 1,2 Mile tot aan de Hole in the wall. Volgens de ranger zou het eb zijn, maar dat leek er niet op. De witte vloed speelde mooi met het zwarte strand. De grote rotsen in het water, wat dit strand juist zo bijzonder maken, lagen in nevel gehuld. Toch was juist dit weer heel passend bij het strand. Zwart verkoolde bomen, langs de bosrand, oude stronken in mega formaat en niemand anders te bekennen. Niemand anders is zo gek, denk ik om met dit weer erop uit te trekken. Bijna aan het einde, bleek de vloed een rivier te hebben gemaakt, waardoor we niet verder konden lopen. We waren dan ook al nat genoeg!

De foto’s spreken voor zich. (Kijk bij afbeeldingen, klik op de foto voor groter formaat).