Dag 13 De 4e lange reisdag
Door Jan Mochel -
15-04-2013 03:14
Het is zondag. Een zonnige zondag. Niet een warme zonnige zondag,
maar dat komt nog wel, houden wij ons zelf voor. We hebben de
verwarming vannacht aangelaten en dat was een goede zet. We hebben
heerlijk geslapen en hebben het geen seconde fris of zelfs koud
gehad. Gisteravond onder het lezen, want ook hier was geen wifi,
hoorde marion een fluit, een piep of een brul. Of alle drie. Kort
voor het vertrek vraagt ze de opa van Norman wat dat kan zijn
geweest. Het antwoord is simpel en verrassend. Het blijken
boomkikkers te zijn geweest. Een bos vol. Rond deze tijd bij
vochtig weer laten ze van hun (on)genoegen blijken. We gaan de
smalle weg weer terug maar hebben ditmaal te kampen met beduidend
meer tegenliggers. Ik zet ons gevaarte iedere keer stil onder het
mom, dan zoekt de tegenligger met een beduidend smaller automobiel,
het maar uit. Maar 1, een europees grote KIA met veel te veel
snelheid, denkt zich met een zwiep nog om ons heen te kunnen
loodsen. Hij mist ons op een haar, net als die grote eikenboom
achter ons. Maar de greppel ernaast kan hij niet ontwijken. Ik trek
rustig op en zie in mijn buitenspiegel de KIA heel licht met zijn
kont omhoog uit de greppel steken. Eigen schuld, dikke deuk denk
ik. De KIA had nog te weinig vaart voor eventuele verwondingen en
de rest zoeken ze zich maar uit. We rijden Pennsylvania binnen en
een kleine 10 mijl voor Pittsburgh stoppen we bij een rest area. De
restrooms hier zijn perfect onderhouden. Schoon en ´well equiped´.
Boven Pittsburgh, een stad die met voor en achter steden ruim 7,5
miljoen inwoners telt, hangt een blauw/grijze damp. Smog. Terug op
de I-79 N, worden we linksom de stad geleid. En dus krijgen we
niets mee van haar ongetwijfeld prachtige skyline. Ook valt ons op
en dat al vanaf de eerste dag, dat de VS zich veel geld had kunnen
besparen door te bezuinigen op max. snelheidsborden. Ik lijk de
enige die zich echt aan de snelheid houdt. Soms lijken we wel stil
te staan. Truck 1-2 of 3 delig, personenauto, grote en kleine RV,
het maakt niets uit. Alles rijdt ons voorbij. Zelfs die oude Dodge
van gisteren passeerde ons met gemak. Een mijltje of 15 voor Erie,
het stadje dus en niet het meer, verlaten we de inmens saaie I-79
en slaan we af naar de I-90 East. Enkele mijlen verder verruilen we
deze weer voor de US-89 Noord. We rijden door een klein smal stadje
met 13,7ft hoge spoorbruggen. Onze camper is 13ft, ruim 20 cm lager
dus, maar we houden ons hart vast. Allez, het paste, anders zat ik
nu niet zo kalm te typen. In het stadje steken we de US-20 over en
iets verder slaan we rechts af de 5 op in oostelijke richting. Drie
omwentelingen achter de grens van Pennsylvania met de staat New
York, ligt de Lakeside campground. Lakeside is niet overdreven. 20
meter vanaf onze plaats ligt het meer. Lake Erie, of het Eriemeer,
is met zijn 25.719 km2 10de in rij van de grote meren. Het beslaat
60% van de oppervlakte van Nederland. Het heeft de afgelopen dagen
veel geregend. De grond is drassig. De camping gaat eigenlijk pas
over zo´n dag of 20 open, maar we mogen blijven. Voor 20 bucks
mogen we van alle faciliteiten gebruik maken behalve die waar water
bij aan te pas komt. Dus ook de sanitaire ruimte niet.
En........cash please. De zonsondergang is adembenemend. Ik type
mijn verhaaltje af en dan moet marion er maar weer eens aan
geloven. Skip-Bo is zo verslavend. Zeker met ABC Network op de
achtergrond. Morgen..........Niagara Falls.
Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.
