Dag 6, Tioga Road (15 juli 2013)

Om 08.00 uur zijn we allemaal wakker. De zon schijnt heerlijk en het is prachtig weer. De kinderen gaan douchen in de camper. Ondertussen hebben Michel en ik ons aangekleed en het ontbijt staat buiten klaar, op de picknicktafel. Het is nu nog lekker buiten, we zitten heerlijk in de schaduw en genieten van ons prachtig uitzicht. Er zitten hier leuke kleine zwarte vogeltjes met lange spitse snaveltjes. Ze zijn niet echt schuw, hippen constant bij ons in de buurt, wachtend tot er iets te halen valt. Na het ontbijt wordt de camper opgeruimd. Terwijl Tyche de slide-out in mag doen (blijft leuk, met knopjes spelen) doe ik de afwas. In plaats van een theedoek gebruik ik keukenpapier, dit blijkt een hoog absorptiegehalte te hebben! De slide-out wil niet in, wat Michel ook probeert. We hebben al eerder gemerkt dat je alles in de camper in een bepaalde volgorde moet doen. Na verschillende pogingen lukt het gelukkig ineens. Geen idee wat er nu anders was, maar ja. Gewoon alles uitgezet en opnieuw begonnen. Contact aan, rem intrappen, etc.

Voor we op weg gaan, lozen Myrthe en Michel nog even het grey-water met de grote dikke slang die achter in de bumper ligt opgeslagen. Grey-water is het afvalwater van de wasbakken en de douche. Dan hoeven we dit niet mee te sjouwen. Dat scheelt ook weer brandstof. Dan heb we ook nog een black-watertank, dat is het afvalwater van de toilet, maar daar zit nog niet zoveel in. Dit kun je allemaal in één oogopslag op een paneeltje bij ingang zien. Alles in de camper gaat dicht en uit en we kunnen weer op pad.

We slaan rechtsaf, de 140 op, richting Yosemite. Al snel komen we bij een tankstation, en we besluiten de tank hier vol te gooien, hoewel hij nog bijna halfvol is. Er staat namelijk een bord bij dat dit het laatste tankstation is, en dan na Yosemite pas weer. Dat kunnen we beter niet gokken. Terwijl we staan te tanken, komt er een Amerikaan bij staan. Hij moppert over de hoge benzineprijzen. Vindt onze camper erg mooi, je kunt niet zo duidelijk zien dat het “a rental” is.  Dat klopt wel, er zijn gehuurde campers die er uitzien als een kermiswagen, met grote panorama foto’s erop. Best mooi, maar wel erg opvallend.   

Na het tanken vervolgen we onze weg. Vandaag staat de Tiogapass op het programma.  Al snel komen we weer bij de parkingang. Ons pasje laten zien, dat gaat mooi zo. Dat was de tweede keer 20 dollar. Nog twee keer en we hebben ons jaarpasje van 80 Dollar er al uit (We blijven Hollanders, of moet ik zeggen dat ik er ook 1 van Jongen ben……, hahaha)

Tyche heeft haar reisbandjes te laat aangedaan, en voelt zich misselijk.  Dan maar even aan de kant, ik ga met Tyche lekker even in de schaduw van een klein boompje zitten. We kijken over een grote vallei. Met een beetje fantasie kun je hier de huifkarren zien rijden, met hier en daar verstopte indianen, die alles in de gaten houden. We fantaseren nog even verder over cowboys en indianen en gelukkig knapt ze snel weer op. We stappen weer in en rijden door. Soms zie je hele stukken bos met zwartgeblakerde stammen en verbrande bomen, als herinnering aan een bosbrand. We hebben in het boek gelezen dat Sequoia’s zo groot worden omdat de bast niet brand. Daarom groeien ze gewoon door en zie je boven die zwartgeblakerde stammen groene boomkruinen. Onze Helga wijst ons prima de weg, voorlopig “immer grade-aus”. Dan komen we bij de eerste bezienswaardigheid. Die hele dikke seqoia bomen staan hier ook. Dat moeten we natuurlijk zien en al snel komt er een bord, richting parkeerplaats. Dat is ook zo lekker amerikaans, alle bezienswaardigheden staan aangegeven en zijn met de auto bereikbaar. We zetten onze camper op de parkeerplaats en stappen uit. Verrassing, het is hier niet zo erg warm, we zijn dan ook al een eindje geklommen. We volgen het bord, maar eigenlijk is dat niet nodig, er loopt een keurig geasfalteerd pad midden door het woud. Het gaat almaar bergafwaarts, dat moeten we straks dus ook weer omhoog! Het is een prachtige wandeling door het woud, met hier en daar kalere stukken, daar loop je ineens in de zon. Eindelijk komen we bij de reuzesequoia’s. Het zijn niet de allergrootsten, daarvoor moet je bij Mariposagrove zijn. Maar dit is een goeie tweede en ligt voor ons beter op de route. Beneden aangekomen staan picknicktafels. Hier gaan we even zitten en drinken wat water. Dat hebben we altijd bij ons. Lekker, koud water, zo uit de koelkast. Even voor de duidelijkheid, we zijn hier natuurlijk niet alleen, het is natuurlijk wel een toeristische trekpleister. Dan lopen we verder. Er wordt een “lope” aangegeven (lus) en hier staat de rest van een ontzettend grote sequoia. Ze hebben er een gat in gemaakt, het pad loopt er doorheen. Ze noemen hem dan ook de tunnelboom. Deze zal zo’n 1500 jaar oud zijn, de oudsten zijn zo’n 2700 jaar oud!!!! We lopen terug naar de auto. Nu moeten we natuurlijk heel die wandeling (1,5 miles) omhoog maken. Dat voel ik wel. Zou het de leeftijd zijn of moet ik toch meer gaan sporten? Tyche heeft er geen enkele moeite mee, vindt dat wij maar treuzelen.  Dan vervolgen we onze weg in de camper. De airco kan wel uit blijven, hoe hoger we komen, des te koeler het wordt. De omgeving verandert, het wordt steeds kaler. We zien steeds minder bos, prachtige vergezichten met hoge granieten rotsen, hier en daar een boom. Genieten!!!!

Het is inmiddels 15 juli, 15.00 uur. In Nederland is het echter 16 juli 00.00 uur. Myrthe is in Nederland al jarig! Al snel klinkt het “Lang zal ze Leven” luid door de camper, onder het genot van de prachtigste vergezichten. Deze verjaardag gaat héééél lang duren! Dan ineens verandert het landschap weer. Een grote groene vlakte, omzoomt door grijze rotsen doemt voor ons op, Tuolomne Meadows. Dit is het grootste sub-alpine weidegebied van de hele Sierra Nevada. We besluiten de camper aan de kant van de weg te zetten, tuinstoeltjes buiten, de broodnodige foto’s worden gemaakt en we picknicken hier. Koffie! (lang leve ons campertje), meloen, brood, sapje, wat hebben we het toch goed! De temperatuur is zover gedaald dat je in de zon moet zitten om het warm te hebben. Wel uitkijken voor verbranding, want er staat ook een stevige wind!

Via de oostelijke park-uitgang verlaten we Yosemite via de 3030 meter hoge Tioga Pass.

We rijden naar beneden, dit gaat lekker snel. Weer verandert het landschap. De rotsen veranderen van grijs naar roodachtig. Het is erg kaal en rotsachtig, hier en daar 1 boompje, verder niets. Dan doemt voor ons Monolake op. Een gigantisch meer, waar tot voor kort de watervoorziening van LA vandaan kwam, zo’n 350 km. Verderop! Het waterpeil was op een gegeven moment 10 meter! Gezakt, dus sinds 2000 is dit gestopt. Nu is het waterpeil al weer 2 meter gestegen.

Nu moeten we een keuze maken. We waren eigenlijk van plan om een bezoek aan Brodie te brengen, een spookstadje, nog geheel in cowboystijl. Dit betekent wel dat we richting noord i.p.v. zuid moeten. In verband met de tijd besluiten we dit dan maar over te slaan. Hopelijk komen er nog meer van dit soort stadjes. We vertellen Helga richting Las Vegas te rijden. Hier snapt ze niets van. Ze wil ons steeds terugsturen. Dan begrijpen we het. We moeten Helga vertellen dat Las-Vegas in een andere staat ligt, Nevada! Nu weet ze het weer.

De omgeving is weer veranderd. Een grote, dorre vlakte met lage taaie begroeiïng, omzoomd door bergen.  We begrijpen niet waarom het hier National Forest heet, maar gelukkig verschijnen achter een berg steeds wat meer bomen. We mogen met de camper niet door Death Valley, maar dat is wel de kortste route, dus ik blijf de kaart er bij houden, want voor je het weet stuurt Helga ons de woestijn in!

Het lijkt wel of er hier helemaal niets te doen is, geen huizen, steden en ook geen winkels. Inmiddels is het wel al 17.30 uur, we willen nog boodschappen doen, een RV-campsite zoeken, en op de kaart te zien is er niet echt veel. Alleen bij Mammoth Lake staan een aantal campings aangegeven. Dit is de plaats waar we ook met Esther en Gilbert afgesproken hadden. Echt rot dat ze er nu niet zijn. We kunnen gelukkig wel op de blog van Esther bijhouden hoe het met haar gaat. Ze gaat beginnen met bestralingen, 4 weken lang, dus voorlopig geen vakantie voor hen. Maar ze gaan ervoor om volgend jaar toch deze fantastiche reis te maken. We gunnen het hen zo!!!!!

We vertellen aan onze Helga dat we naar Mammoth Lake willen. Mammoth Lake is een populair ski-oord in de winter. Maar nu is het droog en warm. Door de harde wind, echter, voel je dat niet zo. Het ligt op ong. 2200 meter hoogte! We rijden het dorp een keer door en zien de Mall, vooral bevolkt door allerlei eettentjes. Ook Mac-Donalds is hier aanwezig. Daar is Wifi! De kinderen vinden het helemaal niet erg om naar de Mac te gaan. Dus even later zitten we aan de burgers met frites. De hoeveelheden vallen mee, helemaal niet zo groot! We hebben Lap-top, en telefoons bij ons, zodat we allemaal kunnen communiceren, (alleen niet met elkaar, dus…..) We sturen mailtjes, lezen de reacties op de blog tot nu toe. Leuk om te zien dat mensen met ons mee leven vanuit Nederland! Ook zoeken we naar een camping op internet. Die blijkt vlakbij te zitten. We rijden ernaar toe en gelukkig is er nog plaats. Het is een echte Amerikaanse camping, Asfalt, net een grote parkeerplaats, met groenstrookjes ertussenin. Iedere plek is voorzien van een  picknicktafel en een vuurstookplaats. Gigantische campers en caravans staan hier. Onze caravan zou hierbij helemaal in het niet vallen, terwijl dat voor Nederlandse begrippen een grote caravan is!!!! Twee-assers, zelfs drie-assers en ontzettend grote bussen staan hier, veel voorzien van een wapperende Amerikaanse vlag. We lopen terug naar de ingang, waar we Wifi hebben, verslaafd als we zijn. Er is ook een zwembad, dus dat komt helemaal goed. Op de terugweg zien we dat onze Amerikaanse buren (grote caravan met lichtgevende Amerikaanse vlag naast de deur) een kampvuurtje hebben gebouwd. We besluiten een praatje te maken en al gauw wordt het erg gezellig. Dennis, onze buurman en zijn twee dochters, Caitlin en Lauren komen uit Arizona. Ze zijn dus hitte gewend en komen hier voor de koelte. Vissen is een van de favoriete bezigheden. Al gauw hebben de meiden elkaar gevonden. Ze houden geen van allen van Justin Bieber, vinden Glee te gek, en wij hebben leuke gesprekken met Dennis. Wij vertellen over het leven in Nederland (o.a. een half uur fietsen naar werk of school) en hij over Amerika (zijn kinderen lopen maximaal 3 blokken en dan klagen ze al). Om 23.00 uur besluiten we toch maar naar bed te gaan, we hebben zo ons ritme, zijn elke ochtend lekker op tijd wakker en dat willen we graag zo houden, zeer tegen de zin van de dames in. Ze spreken af om morgenochtend om 10.00 uur te gaan zwemmen.

De kinderen willen graag hier een dag langer blijven en aangezien het Myrthe’s verjaardag is, mag zij het zeggen. We gaan het morgen dus proberen te regelen.

Welterusten……