Dag 13, Naar Bryce (22 juli 2013)

Dag 13, Naar Bryce, maandag 22 juli 2013

Na weer een koele airco-nacht loopt om 09.00 de wekker af. Ik neem een lekkere douche op de camping, daar hebben we muntjes voor gekregen. Lekker opgefrist loop ik naar de ingang van de camping, met de laptop. Terwijl Michel met de kinderen de camper opruimt en afkoppelt (water en elektriciteit), wil ik proberen of ik de verhaaltjes van Las Vegas op de weblog kan krijgen, want die staan nog niet online. Helaas, ook hier wil internet niet.

We vertrekken richting Bryce. Hiervoor moeten we door Zion National Park naar Mt Carmel. Volgens het boekje een mooie route om te rijden. We laten ons pasje weer zien. Maar we betalen ook 15 dollar om door de tunnel (1,8 km.) te kunnen. Die tunnel is namelijk halfrond van boven en alleen in het midden hoog genoeg voor onze camper (12,5 ft). Daarom wordt de tunnel afgesloten, zodat er geen tegemoetkomend verkeer komt en wij in het midden kunnen rijden. We moeten omhoog, de bergen in. Het is een mooi gezicht een rij voertuigen die langzaam tegen de helling opkruipt, rechts prachtige vergezichten over Zion. Dan zien we een rij auto’s voor ons staan wachten. Nee, geen file, dit is de tunnelingang. Na 10 minuten wachten komt er een grote bus uit de tunnel. Nu mag onze rij. We rijden door tot een houten huisje. Hier staat een ranger. Hij controleert ons ticket, vertelt ons op de middenstreep te blijven rijden, lichten aan te doen en niet harder dan 25 mph (ong. 40 km/uur).

Het is een onverlichte lange tunnel. Als we er uit komen zien de rotsen er anders uit, wel dezelfde kleuren maar dan in laagjes. Er staat een lange rij auto’s te wachten. We rijden door tot bij een uitzichtpunt. Hier stappen we even uit en Myrthe maakt foto’s. Ze ziet rode mieren en maakt hier ook foto’s van. Gelukkig kan Michel haar net waarschuwen dat er een mier in haar slipper is gekropen. Ze schudt wild met haar voet en schopt haar slipper uit. Bijna in het ravijn! Gelukkig ging het nog net goed. Ze is namelijk al eens eerder een slipper verloren (net als nu een echte Birkenstock!) in een wild stromende rivier in Italië. Bijna een deja vu. Ze maakt op mijn verzoek nog een foto van een cactus die daar in overvloed staan.  We rijden verder en komen dan bij een rots die Checkerboard mountain heet. Allemaal door de natuur ingesleten vakjes, en daarom noemen ze het de Schaakbord berg. Ineens zijn de bergen weg en rijden we langs bos en weilanden. We zien Zion Ranch, met een wei vol buffels Het is hier weer wat groener. In de verte hebben we prachtig uitzicht  op een witte met af en toe rode rotswand. Allemaal dorpjes, veel huisjes met veranda, houden barns. De rotsen zijn gelig. Dan bergen, bomen, gras, het lijkt hier wel op Frankrijk of Oostenrijk. Af en toe , schijnbaar in the middle of nowhere ineens een bordje: “Schoolbus”. Dan komen we bij een paar rode rotsformaties. Ze rijzen ineens op uit het niets, alsof Salvator Dali hier aan het werk geweest is, of zou hij hier zijn inspiratie vandaan hebben? Myrthe maakt ook hier weer de nodige foto’s. We rijden verder en alles wordt weer vlak en groen. Bryce is nog slechts enkele mijlen. We komen bij Ruby’s Inn. Hier zetten we de camper neer, want dit zou het begin van Bryce Canyon zijn. Ruby’s Inn is een restaurant, met een motel en er zijn verschillende shops bij met prachtige indianenartikelen. Myrthe kan hier haar hart ophalen. Dromenvangers, prachtige tekeningen van dieren, sierraden , er zijn zelfs cd’s met indianenmuziek. Je kunt ze beluisteren en dat doe ik dan ook, nieuwsgierig als ik ben. Het is heerlijk rustgevend, met trom, fluit en gitaar.

We eten iets en besluiten naar de bushalte te gaan. Wederom een gratis shuttle die het park door gaat. We laten ons pasje zien, omdat de bus het park ingaat en stappen in. Onderweg zien we zomaar wat herten. Ook hier is bosbrand geweest. Veel grote bomen zijn van onderen kaal en zwart, van boven groen. Deze brand, zo vertelt de buschauffeur, is door de rangers zelf aangestoken om wildgroei van de ondergrond tegen te gaan. De laatste keer dat dit gebeurd is, is 12 jaar geleden.

We laten ons afzetten bij het visitor center en kijken hier wat rond. Als we even later weer buiten komen, komt er wederom een donkere, dreigende lucht aan. Gelukkig komt er vrij snel een bus. We willen er de laatste halte uit, dat schijnt zo te moeten, vertelt onze buschauffeur. Door de microfoon. We zien nog steeds alleen maar bomen. Maar dan begint het te regenen en te hagelen, het gaat flink te keer. Als we bij de bushalte komen waar we er eigenlijk uit willen, besluiten we te blijven zitten. We kijken naar buiten en zien daar beneden ons Bryce Canyon. Schitterend. Rotsen met een rode gloed, zo veel en allemaal ligt het beneden zee-niveau. Bij iedere bushalte stappen meer mensen in en we besluiten terug te gaan naar Ruby’s Inn. Daar is aan de overkant ook een rijtje winkeltjes, zo uit een cowboyfilm. De kinderen hebben het koud, het regent nog een beetje en ze lopen meteen door naar de camper. Michel en ik kijken nog even in de winkeltjes rond, komen daar onze buren uit Las Vegas tegen, en kopen uiteindelijk een lampje, gemaakt van steen uit Bryce anyon. Het wordt heel goed ingepakt. Het is wel zwaar, dus we moeten wel kijken hoe we dat mee gaan nemen in het vliegtuig. Blij met onze aankoop lopen we naar de camper. We rijden een halve mijl en gaan naar Ruby’s RV-park. Gelukkig is er nog plek. We krijgen een mooi plaatsje. Samen met de kinderen doe ik de was. Hierna eten en op tijd naar bed. Heerlijk, zonder airco! Morgen een nieuwe ronde, nieuwe kansen. Gaan we opnieuw naar Bryce Canyon.