Dag 16, Bezoek Monument Valley en naar Grand Canyon (25 juli 2013)

Dag 16, Bezoek Monument Valley en naar Grand Canyon, donderdag 25 juli 2013

We zijn eerst naar het visitorcenter van Monument Valley gereden. Onderweg bij de tradingpost wat boodschappen gedaan. De vriezer was weer een heel eind leeg, en we moeten nog een heel eind rijden door de desert. Eerst wat souvenierwinkeltjes bekeken. Myrthe vond hier een schattig armbandje met kraaltjes van cederhout.

Het “visitorcenter” had een mooi terras, waar je mooi uitzicht hebt over de rotsen hebt. Er zijn veel films opgenomen in deze omgeving. Natuurlijk de oudere cowboyfilms met John Wayne, zoals “How the west was won”, maar ook nieuwere films, zoals o.a. “Back to the future III”.

Ook wordt er natuurlijk weer van alles verkocht. Wat kunst, maar vooral ook kitch van Native Americans. Michel koopt voor mij een hele aparte armband van koper met zilver.

De rotsen en het zand zijn rood, toch vind ik het ‘depressing’. Dit wordt misschien nog wel verergerd door de hitte. Maar toch heeft het ook wel wat. Ik maak een foto van toeristen met hun I-phone en zij maken er een met de I-phone van Michel. Eindelijk een foto waar we met z’n vieren op opstaan. We stappen in de auto en gaan op weg naar de Grand Canyon.  We bespreken waar we vanavond zullen overnachten. De Grand Canyon heeft de voorkeur, als alternatief kunnen we naar Williams, een stad voorbij the Grand Canyon. Vandaaruit kun je met een ouderwetse (vintage-) trein naar de Grand Canyon. Op de heenweg is er entertainment in de vorm van country zangers en zangeressen. Op de terugweg wordt er een “trainrobbery” nagespeeld, lijkt ons leuk.

Eerst gaan we tanken in Kayenta, het enige echte dorp in de buurt. Het wordt bevolkt door indianen. Hier tanken we (Shell is everywhere!)

Tijdens de reis komen we bij wegwerkzaamheden. Hier staat iemand de hele dag met een stopbord het verkeer te regelen. Er is namelijk maar 1 rijbaan beschikbaar, de andere is afgesloten. Aan de andere kant (ong. 1,5 km. Verderop), staat iemand met precies zo’n bordje. Ze hoeven het niet met de hand omhoog te houden, maar er zit een paal aan die op de grond staat. Is dit voor paal staan? Tyche maakt de terechte opmerking: “Net de staf van Sinterklaas, die mogen kinderen ook om de beurt zo vasthouden”!

Er rijdt een wagen met een oranje zwaailicht op en neer, iedere keer voor de file uit. Aan het einde draait hij om en dan mag het verkeer vanaf de andere kant hem volgen!

De vlakte waar we nu overheen rijden, is enorm. Verderop is het bewolkt en daar zien we een paar zandstormen, of is het toch gewoon regen?

Het Navajo-reservaat is een heel lelijk, kaal, rotsen, zand, kortom erg troosteloos. Eigenlijk schandalig dat de indianen dit land kregen toegewezen. De blanken hielden het betere land voor zichzelf! Midden in dit Navajoreservaat ligt het Hopi-reservaat. Dit is meteen een heel andere indianen-stam. De indianen maken vooral een arme indruk. Kleine, gammele woningen, veel trailers. De enige gebouwen die goed onderhouden zijn, zijn winkelcentra (voor toeristen) en kerken. Kerken zie je hier in allerlei soorten en maten: Luthers, Adventisten, Jehova’s getuigen, … De regering probeert e.e.a. goed te maken. We hebben al een aardig aantal nieuw uitziende scholen en ‘communicty centers’ gezien.

Kilometers lang alleen maar rotsen en zand. Af en toe een gammel huisje. Je kunt je niet voorstellen dat daar iemand woont. En we vragen ons af ‘waar leven ze van?’ Toerisme? Met grote regelmaat zien we hutjes / marktkramen langs de kant van de weg met fruit en ‘native arts’. Naast de Amerikaanse vlag een de Nederlandse (zal wel niet, maar lijkt er op) met OPEN of WELCOME in de witte baan.

We zijn het bord ‘einde indianenreservaat’ nog niet voorbij het landschap wordt groener, er groeien weer bomen en een paar kilometer later rijden we het Grand Canyon National Park in. Nog geen Canyon gezien, maar we vinden het nu al mooi. Wat een groene weldaad aan bomen na al die dagen droge woestijn! En wat zijn de indianen afgescheept met slechte stukken land: In de zomer dor en heet en in de winter koud met sneeuw.

Bij de ingang worden we welkom geheten door een vriendelijke juffrouw, die er echt zin in had en ons uitgebreid welkom heette en allerlei folders meegaf. ’It’s very exciting to be here’ en we moesten beslist,  het klonk meer als een order dan als een goedbedoeld advies, de eerste afslag rechts maken en vanaf de ‘watchtower’ het uitzicht gaan bekijken.

Bij het eerste uitzichtspunt stappen we uit en wandelen we wat rond. Omdat het al laat en best fris is, besluiten we om de toren niet te beklimmen, maar het bij een korte wandeling langs de rand van de canyon te houden. Het uitzicht is inderdaad spectaculair. We moeten nog een half uurtje naar Grand Canyon Village. Daar is een RV-park, maar omdat we niet gereserveerd hebben is het maar afwachten of er plaats is op deze toeristische trekpleister. Zo niet dan moeten we nog een half uurtje verder. We hebben dus een weinig haast, maar nemen wel genoeg tijd om te genieten van al het moois onderweg. Bovendien moeten we goed opletten, want een bord wijst ons op het gevaar van overstekende ‘Bobcats’. Het wordt legt uit wat je moet doen als je een Bobcat tegen komt: Langzaam achteruit lopen en kleine kinderen optillen. Als hij dichterbij komt, dan jezelf groot maken, schreeuwen en met dingen gooien. Tyche stelt voor dan het kind maar te gooien, dat heb je immers toch al in je handen.

Grand Canyon Village is groter dan verwacht. In de vorige parken waren altijd een visitor center, een winkel en een horeca gelegenheid, maar hier was het een echte ‘village’. Allemaal net iets groter / meer. Volgens het bord bij de ingang is er geen plaats meer. We besluiten toch even te gaan praten. Gelukkig is er op het RV-park in ‘the village’ nog één plekje over voor slechts één nacht. Mazzel. We zetten de RV op z’n plaats en sluiten water en elektriciteit aan en het genieten kan weer beginnen. We besluiten om naar de market-plaza te wandelen. Daar eten we wat in het restaurant en doen we wat boodschappen. In het donker wandelen we terug door het bos naar de RV. Gelukkig zijn er zaklamp-apps, dus komen we save thuis. Het is lekker afgekoeld (zelfs fris), dus lekker slapen, met de ramen open en zonder de herrie van de airco. Dan horen we plots een raar geluid dat we niet thuis kunnen brengen. Als we het gordijntje openen, zien we nog net een groot hert weglopen dat onze camper kwam inspecteren op eetbare resten.