Dag 17, Bezoek Grand Canyon, naar Kingman (26 juli 2013)

Dag 17, Grand Canyon en naar Kingman, vrijdag 26 juli 2013

We ontbijten. Michel zorgt voor de koffie/thee en Tyche bakt eieren met heerlijk knapperig spek. De zon schijnt, het is prachtig weer. Het wordt snel warm. De airco gaat weer aan na een rustige aircoloze nacht. De afwas wordt gedaan, ik typ nog wat dagboekverhalen in Word. Helaas hebben we geen internet, dus kan ik ze nog niet op de blog zetten. Michel redigeert de stukjes, vult af en toe nog wat leuke stukjes aan. We zijn een goed schrijversduo aan het worden! Myrthe zet de foto’s (honderden) die ze gemaakt heeft op de computer zodat de geheugenkaart weer leeg en gereed is voor de volgende foto’s. We bekijken de foto’s samen en bewonderen de mooie plaatjes bij. Omdat we voor 11.00 uur de camp ground moeten verlaten zetten we de camper op de parkeerplaats bij de supermarkt van Grand Canyon Village. We proberen of we kunnen bellen naar Nederland, want oma Riek is vandaag geopereerd. Gelukkig hebben we een mailtje van opa Kees gekregen, dat de operatie goed verlopen is. Bellen lukt niet, mailen gelukkig wel. Hierna lopen we naar de free shuttle. We hebben ons goed ingesmeerd! We stappen uit bij het visitor center. Hier zien we het weerbericht. Wordt ook in Celsius aangegeven, dat is prettig. Het wordt vandaag 27 graden en 50% kans op regen. Dan het uitzichtspunt. Wat indrukwekkend, imposant, zo diep en zo groot! Onmetelijk. Niet te bevatten. Het is jammer dat de zon niet meer schijnt. In de verte regent het, dat kun je goed zien. Af en toe ver weg een flits. Het geeft de Canyon iets onheilspellends. Het is te druk om er lang (bij) stil te staan. We lopen een ‘trail’ van een paar kilometer langs de rand van de Canyon en zien onderweg een eekhoorn. Die loopt tussen de voetgangers. Ineens stopt hij en stoppen ook alle voetgangers. Grote hilariteit er want er stapt bijna iemand op.

Plotseling een paar druppels, we twijfelen, gewoon doorlopen (Michel). Dan begint het toch te regenen: Dikke druppels, in een paar tellen staan we midden in een stortbui. We proberen onder een boom te schuilen, maar dat heeft al snel geen zin meer. Hoe lang gaat dit duren? Ik loop met Tyche terug. Het onweer komt al snel dichterbij, dus ik waarschuw Michel en Myrthe die een andere boom gevonden hebben om te schuilen. We lopen terug, dat wort al snel rennen. Tyche holt voor mij uit, die heeft het er niet echt op. Ik hol achter haar aan. Dikke regendruppels vallen naar beneden. Eindelijk komen we bij de bushalte aan. Onder het afdak ziet het zwart van de mensen. Er zijn 2 bushaltes en Tyche en ik rennen naar de eerste toe. We kunnen er niet echt onder en ik zeg Tyche op het muurtje te gaan staan. Ik klim er ook op en kan zo de regen voor Tyche opvangen. Zelf sta ik ook redelijk droog. Inmiddels gaat het behoorlijk tekeer. Het regent keihard. Michel en Myrthe zijn bij de andere bushalte terecht gekomen. Myrthe staat redelijk droog, maar Michel niet. Het regent steeds harder en harder en het begint zelfs te hagelen! Dan komt er een bus aan. Hij stopt bij de halte van Michel en Myrthe. Ze zwaaien en wijzen op de bus. Ze gaan instappen! Tyche en ik rennen er naar toe. We zijn behoorlijk nat, maar we zitten in de bus. Achterin is nog plek. Onderweg is het gewoon noodweer. Je hoort de regen en hagelstenen op de bus kletteren. Wat een natuurgeweld!!!! Onderweg worden nog meer “verzopen” mensen opgepikt. De bus raakt steeds voller. Al gauw kan er geen mens meer bij! Een passagier moet voor chauffeur het raam schoon maken, omdat het raam steeds beslaat en hij niets kan zien. En het blijft maar stortregenen. Echt zo hard, Er vormen zich eerst kleine stroompje, die het water naar het laagste punt afvoeren. Al gouw worden dat flinke modderstromen. Dan komen we bij het visitorcenter. De regen valt zo hard naar beneden en in zo’n grote hoeveelheden, dat niemand uit wil stappen om naar binnen te rennen. Maar we moeten, de buschauffeur moet opnieuw het park in om mensen te redden uit dit noodweer! Want dat het zo erg is, hebben we inmiddels wel zo’n beetje in de gaten. We moeten er dus uit! Kleine kinderen beginnen te huilen, en dan zijn wij aan de beurt. Dit heb ik echt nog nooit meegemaakt. Het regent zó hard. We rennen 50 meter tot het eerste afdak bij de bushalte. Hier staan we redelijk droog, maar hier kunnen we niet blijven staan. We besluiten nog een afdak verder te rennen, maar tegen de tijd dat we daar zijn, zijn we door en door nat, dus we kunnen net zo goed door rennen naar het visitor center. Dit is zo’n 100 meter verderop. We springen over grote plassen en water dat in dikke stromen naar beneden stroomt. Maar dan moeten we door zo’n grote stroom, dat we twijfelen of het niet een rieviertje is. Maar waar is dan de brug? Het is het water dat over het pad een weg baant naar beneden. Hier kunnen we niet overheen springen, dan maar dwars er door heen. Tot over de enkels door het water. Zo rennen we klets nat, verbaasd over het plotselinge noodweer, maar blij dat we het gehaald hebben, het infocentrum binnen. Gelukkig is onze zonnebrandcrème waterproof. We kijken elkaar aan en barsten dan in lachen uit. Daar is het vreselijk druk. We zijn nu echt door en door NAT! Wat nu? Er is een filmzaal met een 17 minuten durende film over de Grand Canyon. Die hadden we eerder minachtend voorbij gelopen (een film? We gaan zelf de echte Canyon bekijken), maar grijpen de film nu dankbaar aan als droge plek om even bij te komen. We lopen naar binnen en nemen plaats. Niet lekker als je zo nat bent! Maar goed, het is wel een mooie film, Regen of geen regen, de Amerikanen laten de airco op volle toeren draaien, waardoor we het zo langzamerhand behoorlijk koud krijgen. Mijn haar, dat ik opgestoken heb, begint in mijn nek te druppen. Als de film afgelopen is, lopen we weer naar buiten. Het is droog!!!! We lopen naar de bus (blauwe route), die ons bij de market brengt, waar onze camper staat. Het is maar 1 halte, dat is te doen. Dat wil zeggen, dat is de bedoeling, maar dan vertelt de chauffeur dat hij die halte overslaat, omdat het te gevaarlijk zou zijn. We rijden dus verder en zien langs de bus brede modderstromen met grote takken naar beneden kolken. Net een wilde rivier.  We maken de hele ronde af en dan gaat hij via een alternatieve route toch richting market. Gelukkig maar. We staan bij een halte en de deuren gaan weer dicht, d.w.z. de deur van voren, die van achteren weigert. De chauffeur loopt vele malen naar achteren en weer naar voor om het te proberen. Gelukkig lukt het uiteindelijk. Hij krijgt applaus! Dit schept wel een band in de bus. Bij de volgende halte houdt iedereen zijn adem in…………. Gelukkig, de deuren gaan keurig netjes dicht! Als we op een kruispunt moeten wachten om links af te slaan, zien we voor onze neus ook nog een aanrijding gebeuren. Twee auto’s tegen elkaar, flink in de kreukels. Gelukkig stapt iedereen uit. Later zien we wel hoe deze auto’s weggetakeld worden. Dan komen we eindelijk bij onze camper. Die staat trouw op een behoorlijk lege parkeerplaats op ons te wachten. Michel zet een ketel water op het gas, het wordt meteen lekker warm. Myrthe had voor haar verjaardag 2 bekers nudle soup gekregen, die maken we warm. Gauw ontdoen we ons van de natte kleding, schoenen en sokken. En het wordt heerlijk warm binnen. We zien tegenover de camper zelfs nog een hert! We drinken nog wat en rijden dan richting Needles. We zijn toch wel behoorlijk onder de indruk van het gebeurde. Dit  is waarschijnlijk niet zoals veel mensen de Grand Canyon zich zullen herinneren.

Al snel verlaten we de Grand Canyon. Het wordt steeds groener, het lijkt wat meer europees. We zien lange goederentreinen rijden, met meerdere locomotieven ervoor. Ze kunnen soms wel een kilometer lang zijn. Tyche maakt er niets meer van mee, ze heeft nu ook mijn e-reader gevonden.

Bij Seligman gaan we de “Route 66” op. De omgeving is super uitgestrekt en vlak. Hier is de 66 een kaarsrechte, 2-baanse (best wel saaie) weg. We rijden richting Kingman, nog 75 miles. Als we de radio aanzetten, is dit zelfs  “radio route 66”, met allemaal nostalgische muziek. Zo wordt het nóg gezelliger! En weer is het landschap veranderd. Eerst wat dorder, kaler en nu rijden we door bergen die gemaakt lijken te zijn van op elkaar gestapelde rotsblokken. In Kingman gaan we richting KOA-camping, na eerst getankt te hebben. De camping is geweldig. Het is hier lekker warm. We hebben een mooie plek, tussen bloeiende struiken, een bbq en de bekende picknicktafel. De kinderen gaan eerst zwemmen, het bad (buitenbad dit keer) is nog tot 21.00 uur open. Dat is nog ong. een uur. Rond 20.30 is het donker, maar het bad is prachtig verlicht. Het diepste gedeelte is maar liefst 8 ft (3 m.!) diep en er is ook nog een hottub. Als de kinderen terug komen, heeft Michel inmiddels de bbq aan. We hebben heerlijke biefstuk met salade en paprika. Dat is beter dan de fastfoodmaaltijd van gisteren! We smullen er heerlijk van. Na het eten maken we op de gloeiende kolen van de bbq popcorn in een speciaal popcornbakje. Dit lukt goed. Nog even het programma voor de komende dagen doornemen en dan slapen!!! Wat een dag, wat zullen wij goed slapen! Welterusten…….