Dag 20, Seaworld San Diego (29 juli 2013)

Dag 20, Seaworld San Diego, Maandag 29 juli 2013

Eigenlijk wilden we vandaag naar Seaworld, maar de kinderen hebben vreselijke last van hun verbrandingsverschijnselen. Het doet pijn en ze hebben slecht geslapen. Onze redskin Indians worden nog een keer lekker ingesmeerd.  Ze hangen wat voor de t.v., het is beter dat ze niet naar buiten gaan, want de zon schijnt onbarmhartig. Dus wordt Seaworld van het lijstje geskipt. Na het ontbijt gaan Michel en ik aan de was. Twee machines maak ik vol. We hebben de bedden ook afgehaald, dat kan ook mooi mee gewassen worden. Ik heb mijn e-reader mee en vermaak me wel. Na 3 kwartier zijn de twee machines klaar en stop ik zoveel mogelijk in de droogtrommel. Alles wat er echt niet in mag, doe ik in een aparte zak. Ik zet de droogtrommel aan en loop met de ophangwas naar de camper. De kinderen zitten nog steeds in bed t.v. te kijken. Ze bewegen het liefst zo weinig mogelijk. Michel hangt de was op (in de douche, want er mogen geen waslijnen buiten opgehangen worden. Dat vinden ze niet netjes staan! Ik heb dit al bij meerdere campings in de regels zien staan. Na een half uur ga ik met Michel en Tyche terug naar de wasruimte. Terwijl ik de was uit de droger haal vouwen Michel en Tyche alles op. Zij neemt alles mee terug naar de camper, Michel en ik lopen verder. We willen toch iets van San Diego zien, dan maar zonder kinderen. Ik schrijf dit nu wel zo makkelijk op, maar ik ben en blijf een echte moederkloek en echt lekker zit het me niet dat we de kinderen in den vreemde, zo ver van huis, alleen laten. Niet dat ik hen niet vertrouw, maar stel nu eens dat ons iets overkomt, of hen, wat dan? Het is namelijk ook bijna niet mogelijk om elkaar te bellen.

We nemen de bus richting San Diego, de chauffeur zal ons naar de trolley rijden, hier moeten we dan mee verder. We kopen een dagkaart voor 7 dollar p.p. Die is ook in de trolley geldig. In de bus zit ook een heer met een looprekje. Hij ziet meteen dat wij toeristen zijn en vertelt ons ook dat we de trolly downtown moeten nemen, en dan uitstappen bij 5th. Avenue. De trolley is een soort bovengrondse metro. Onze vriend stapt hier ook in en heeft nog twee toeristen te pakken. Die vertelt hij ook waar ze heen moeten. Als de oude man uitstapt, worden we vriendelijk door hem uitgewuifd. Hij waarschuwt ons nog dat we moeten uitkijken voor “Sunburns”! Nou, dat zullen wij zeker doen, we zijn ervaringsdeskundigen. Maar het is terecht wat hij zei, ik kan me er wel iets bij voorstellen. Het waait namelijk en daarom voelt niet echt warm aan en dan ben je geneigd om lekker in de zon te gaan zitten/lopen. Maar die schijnt behoorlijk fel, dus uiteindelijk verbrand je zonder dat je het in de gaten hebt!. Wat zijn al die Amerikanen toch aardig!

Bij 5th avenue stappen we uit, maar het ziet er niet echt gezellig uit. Ik was op zoek naar mexicaanse invloeden, maar dit is alleen maar grote stad. Wolkenkrabbers, moderne gebouwen. We hadden gehoord dat San Diego Downtown heel gezellig moest zijn, alsof je je in Mexico waant. We zitten hier per slot van rekening pal aan de Mexicaanse grens. We besluiten maar dat dit dan moet lijken op een grote Mexicaanse stad, met veel grote gebouwen en opvallend veel zwervers. Ook valt het ons op dat de minderheid hier blank is. Veel palmbomen en buiten het centrum zijn veel huizen gelig met rode dakpannen. Ook valt het op dat hier veel bloemen staan. We lopen door 5th avenue. Het is een drukke winkelstraat, met dure winkels, veel verkeer en terrasjes gewoon op de stoep met een keurig hekje eromheen. Je kunt niet zomaar binnenlopen in een restaurant of op een terras. Voor de deur staat iemand die je probeert binnen te praten. Dan wordt je door diegene naar je plaats geleid. We lopen 5th. Avenue helemaal af en komen bij een grote poort. “Gaslamp district”, staat er op geschreven. We hebben het eigenlijk snel gezien in San Diego ‘Down Town’. Er is geen gezellig (winkel) centrum. Er is geen historische binnenstad, behalve heel veel horeca is er eigenlijk niets te doen. Op goed geluk nemen we de green line trolley te nemen, naar “old town”. We komen langs de haven, het vliegveld van San Diego (gewoon midden in de stad!). Als we uitstappen zien we op de plattegrond (die ik inmiddels gevonden heb) dat er een groot park is. Daar willen we naar toe. Dan zien we wat er bedoeld werd met “old town”. Dit lijkt er meer op. Het is net een openlucht museum. Het ziet er allemaal heel gezellig uit. Oude Amerikaanse en Mexicaanse huisjes, helemaal in stijl. Je kunt overal naar binnen om te kijken. Alles is er: Een oude sigaren/pijpen winkel, de rechtbank, school, snoepwinkel, gevangenis, etc. In iedere winkel kun je de oude artikelen ook echt kopen en heeft al het personeel zelfs ouderwetse kleding aan. Alles is in stijl. Na een tijdje rondgelopen te hebben, strijken we neer in een Mexicaans restaurant. Hier eten we Taco’s. Met guacemole! Erg lekker allemaal. Hierna wil ik toch wel weer terug, zo langzamerhand voel ik me toch heel onrustig worden. Michel moet er om lachen en ik moet weer denken aan wat mijn moeder gezegd heeft, toen Myrthe geboren werd: “Nu ben je moeder, en dat blijf je de rest van je leven!” Met trolley en bus komen we uiteindelijk weer bij de camper aan. Het is een reis van meer dan een uur. Daar zitten de dames, op bed voor de t.v., precies zoals we ze achtergelaten hebben. Ze hebben inmiddels gegeten (uit de magnetron) en zijn nu aan hun toetje bezig (ijs!) Michel gaat nog even achter de computer en bestelt kaartjes voor Universal Studio, dat scheelt weer $15,- per kaartje, we betalen $69,- pp. We denken nog (heel) even na over een ‘front line pass’, dan hoef je nergens in de rij te staan, je mag overal vooraan aansluiten, maar die passen zijn $150,- p.p. dat vinden we te veel. De kaartjes krijgen we per mail. Michel gaat naar de receptie om de klantvriendelijkheid te testen. Geen probleem, als Michel het mailtje even doorstuurt, printen ze de kaartjes voor je uit.

De voorpret kan beginnen. Lekker slapen.