Dag 24, Naar Santa Barbara (02 aug 2013)

Dag 24, Naar Santa Barbara, vrijdag 02 augustus 2013

We doen vanochtend lekker rustig aan. We slapen lekker uit tot 10.00 uur. Ik “what’s app” wat met mijn nichtje Manouk, zo gezellig. Ze stuurt me al een hele tijd berichtjes, foto’s en houdt me zo ook van het leven in Nederland op de hoogte. Ze logeert nu met haar zusjes Julia en Philine en nichtje Nienke, bij opa Pieter en oma Maria in Eindhoven. Ik kreeg zelfs een foto van een kokende oma (terwijl wij net aan het ontbijt gaan beginnen), zo leuk! Ik vind het keigezellig hoor lieve Manouk!

Na een lekkere, verkwikkende douche doe ik de afwas. Over die douche trouwens, moet ik ook nog wel even iets vertellen. Hier in het RV park Balboa zitten de badkamers op slot (net als op veel andere parken trouwens). Je krijgt dus bij inchecken 2 sleutels mee, 1 voor de dames en 1 voor de heren. Als je de sanitaire ruimte binnenstapt, is het keurig schoon en netjes. Er zijn genoeg toiletten en douches. Voor ons blok van ieder drie, maar die douches zelf kunnen niet op slot. In plaats van een deur hangt er een douchegordijn. Dat zijn wij toch heel anders gewend, en dat bij de toch als zeer preuts bekend staande Amerikanen…….

Maar goed, verder met mijn verhaal. Allereerst nemen we heel hartelijk afscheid van Steve en we beloven hem een goede review op de site te zetten. Hij heeft er echt aan meegewerkt om ons verblijf in LA zo leuk mogelijk te maken.

Vervolgens moet ons huurautootje ook nog terug, dus is er democratisch besloten dat Michel en Myrthe in de RV met TomTom voorop rijden en Tyche en ik in de huurauto in de achtervolging gaan. Zo rijden we rustig, achter elkaar aan door het altijd drukke LA. We gaan de snelweg op. Omdat ik niet precies weet waar we moeten zijn en geen navigatiesysteem bij me heb wil ik de camper niet uit het oog verliezen. Ik wurm ‘mijn’ rode Chevrolet nog tussen de camper en voor een vrachtwagen. Meestal doen de Amerikanen niet moeilijk als er iemand wil invoegen, maar de vrachtwagenchauffeur kent mijn situatie niet, baalt van mij en dat levert mij een toeterconcert op. Ach ja, hij zal wel denken: “Vrouw achter het stuur”!

Achteraf vertelde Myrthe mij dat ze het er tijdens de rit over gehad hadden dat ik Helga mee had moeten nemen. Dat was inderdaad een heel goed idee geweest. Gelukkig bleef het bij dit ene incident en verliep de rit voorspoedig. Tyche stelde nog voor om bij de Mac door de “drive through” te gaan, (dat kunnen papa en Myrthe niet met die grote camper, hihihi). De (Indische) man van het autoverhuurbedrijf vond ons, zo vertelde hij, fijne mensen (ook de Nederlanders in het algemeen, trouwens) en hij zou er best willen gaan wonen, zo vertelde hij. We hebben niet getankt, en hij zegt, na een blik op de benzinemeter dat $ 20,= voldoende is. Ik heb alleen maar een Visa card in mijn portemonnee. Michel heeft alle cash. “Een Visa card is toch alles, wat een vrouw nodig heeft”, zeg ik. Hij kan de grap wel waarderen, maar zegt dan dat hij het toch liever cash heeft.

Na alweer een hartelijk afscheid en het bijbehorende handen schudden, vervolgen we onze weg weer met z’n vieren in de camper.

We gaan de 101 op, de snelweg die noordelijk gaat.

Vandaag begint de echte terugweg richting San Francisco. Het is nog steeds een fantastische reis, maar het lijkt ons ook wel weer heerlijk om naar huis te gaan. Vooral bij Tyche merk ik dat het genoeg is. Ze heeft het steeds vaker over thuis. Ik denk ook steeds vaker aan thuis, aan de familie, Esther, m’n schoonmoeder, m’n nieuwe baan bij het gemeentemuseum in het kasteel en de Boscotondohal.

Maar we hebben nog een paar dagen en daar gaan we wel van genieten, hoor. Er zijn ook nog wat hamburgerketens die we willen uitproberen: Wendy’s, Denny’s, In ’n Outburger, etc.

Door de heuvels rijden we de snelweg omhoog langs de kust. Niet dat we iets van die kust zien, wel jammer, maar de echte kustweg (door de dorpjes) schiet niet op. Helaas komen we op de snelweg ook enkel files tegen. Het is bewolkt, weinig zon te zien. Nog steeds zie je de Spaanse invloeden terug in de omgeving. Alleen de plaatsnamen al: Santa Rosa, City of Camarillo). Ik vind het trouwens wel goed aangegeven op de snelweg. Behalve het nummer staat ook de richting die je oprijdt, aangegeven. We rijden nu 101 North. (richting het noorden, dus). Zo weet je zeker dat je de snelweg ook in de goede richting rijdt.

De afslagen geven de naam van de straat aan, waar de afrit op uit komt, bijv. Carmen Dr. (Drive), Las Posas Rd. (Road), Santa Monica blvd. (boulevard). Er is veel te zien onderweg, er staat zelfs een hele grote Santa Claus (kerstman) bij een huis, net zo groot als onlangs de Sara bij ons huis ;-).

Dat zijn nog een X-mas fans!

Tyche wil graag voorin zitten, dus duik ik maar weer achterin. Dit keer rijd ik achteruit. Ik hoor Tyche gezellig babbelen met Michel. De RV maakt echter zo’n herrie, dat ik ze niet echt kan volgen. Gezellig, zo’n quality-time vader-dochter moment. Ik kan lekker wat typen. En dan, ineens zien we oceaan. Het is een groot verschil met de Noordzee. Allereerst de kleur. De Pacific is mooi blauw en je ziet geen boten! Wel veel booreilanden. Ik ga weer verder met typen, flesje dr. Pepper diet erbij (jammer dat we die in Nederland niet hebben), bakje zoutjes, Myrthe en ik zorgen goed voor onszelf! Maar ook voorin hebben ze genoeg te sneukelen, hoor. In Santa Barbara is het feest, paardenfeest wel te verstaan. Overal zien we paarden, paardentrailers, hooibalen, cowboys, etc.

We besluiten op een parkeerplaats aan het strand neer te strijken voor een pauze. Er staat al een camper en wij zetten hem er keurig naast. De slide-out gaat uit voor iets meer ruimte. Dat past precies met die 2 campers naast elkaar. (zij hebben namelijk ook een slide-out uitgezet). Ik maak voor iedereen eieren met knapperig, uitgebakken spek. Hierbij gaat het rookalarm tot 2x toe af, terwijl alle raampjes toch open staan.  Dan zet ik de ventilator ook nog aan. Weer gaat het rookalarm af. Het goede nieuws is dat hij werkt! Michel heeft gelukkig nog een andere oplossing: hij haalt de batterij er uit. We laten de rookmelder open staan, zodat we niet vergeten de batterij straks weer terug te doen. Ik neem zelf geen eieren, maar een Cesarsalade, die staat ook nog in de koelkast. Lekker met kip en kaas (zelf doe ik hier dan nog wat hardgebakken verkruimelde spek bij, dat dan weer wel…) Ook hebben we nog een paprika liggen. Myrthe heeft gisteravond de opmerking gemaakt dat ze het wel prettig zou vinden om thuis weer groente te eten! Daarom snijdt ik die in stukken voor de broodnodige vitamines. Dan ga ik heerlijk buiten in een tuinstoeltje zitten en eet m’n salade. Mmm, lekker! En ik mag dan wel op een parkeerplaats zitten, wel een met uitzicht op zee! Michel komt er gezellig bij zitten. Tyche gooit voor nóg een uur geld in de parkeermeter. Dan komt er een parkeerwacht aan. Hij zegt er gelukkig niets van, dat we op de parkeerplaats zitten te lunchen. Michel knoopt een praatje aan. “Nice weather”, “Yes, it is”, is het korte antwoord van de man en hij loopt naar de camper. Hij kijkt op de bonnetjes die allebei voor het raam liggen. “Everything allright?”, vraagt Michel vriendelijk. “No, it isn’t”, is het antwoord. Ten eerste vullen we 2 parkeervakken met onze camper en moeten we dus ook 2x betalen, ten tweede staan we niet netjes in een vak. Er zijn heel veel plekken om ons heen leeg, maar de camper slide out steekt over de streep van het parkeervak heen. Hij wil dat Michel de camper verzet. Dan breken we de boel maar op. Wel jammer, we hadden graag nog even over het strand gelopen. Maar ja, de zon ging toch net schuil achter een hele grote wolk. We rijden naar het volgende dorp. Eigenlijk wilden we hier ergens overnachten, maar het is pas 17.00 uur, dus als we nog een stukje verder komen, hoeven we (over)morgen minder ver te rijden. Tyche zit weer voorin, ik typ nog wat.

We komen langs landerijen vol druiven, de Californische wijnstreek begint hier. Het landschap ziet er hier ook meer uit als in Frankrijk. Veel weilanden, helemaal droog en geel door de hete zon. Op de bergen zie je af en toe stukken groen, dat is bos. Als het gaat regenen is het hier waarschijnlijk zo weer groen. Als we op zoek willen naar een camping, blijkt aan de kust alles vol te zitten. We komen er niet uit of het aan de locatie licht of aan het feit dat het weekend is. Daar hadden we niet aan gedacht / op gerekend. Tot nu toe hebben we alleen de eerste nacht gereserveerd. Dan maar wat meer richting binnenland. Onze Tomtom snapt er helemaal niets meer van (of wij niet meer)! In ieder geval wijst hij ons tot 2x toe naar een plek waar helemaal geen camping (meer) te vinden is. De Tomtom stuurt ons een verhard zandpad op, om er na een paar 100 meter achter te komen dat er geen camping is, maar een ranch met een jeugdkamp. Maar als we weer beneden komen, blijkt dat de TomTom ons 25 meter te vroeg heeft laten afslaan: Hier zit de ingang van de camping en er zijn ook nog een aantal lege plekken. Het kantoor is al gesloten, dus we zetten de camper maar gewoon ergens neer. Morgen melden we ons wel.