Yosemite NP

Door Angenis en Greet - 24-09-2013 04:46 Yosemite National Park is weeeereldberoemd. En dus drukbezocht; goed voor zo’n drie miljoen bezoekers per jaar, en daar waren wij er twee dagen twee van. Eerst vanaf Mariposa wel een aardig ritje met de auto: 43 mijl tot de ingang. En dan ben je er nog niet, welnee, het is hier ook groot dus je rijdt weer een tijdje voordat je op de grootste monoliet ter wereld ‘stuit’: El Capitan. En iets verder naar rechts zie je nog zo’n brok graniet: the Half Dome. Niet dat die rots een stuk kwijt is, hij is gewoon half geboren. Weer iets heel anders dan alle andere rotsen die we tot nu toe gezien hebben. Een eldorado voor bergbeklimmers en andere rotsgekken. Tegen de wand van El Capitan hing zondag een geel bivak van zo’n klimmalloot en maandag zagen we er een paar omhoog klauteren. Je kunt maar een hobby hebben. Ook de rest van de omgeving is niet wat we gewend zijn: GROEN. Waar water is, is leven. Wat nog het meest verbaasd, is de geur die hier je neus binnenkomt; dennengroen. Kruidig en fris, ongekend! En gelukkig geen brandlucht, want de grote bosbrand is nog steeds niet helemaal geblust en kan bij een zuidenwind nog goed te ruiken zijn. Wij begonnen zondag onze Yosemite-experience met een korte wandeling naar de Bridalveil Fall, aardig maar niet écht spectacu. Dat is in het voorjaar hier wel anders. Een stevige klimpartij over een geasfalteerd pad leidde ons en vele anderen bijna in file naar een wat grotere waterval: the Vernal Fall. Mooi, maar wil je echt wat zien, dan moet je nog effe flink doorlopen, of eigenlijk flink klimmen. Ook over kunstig aangelegde trappen van behoorlijke rotsblokken. Moet een hels karwei geweest zijn om zo’n trappetje aan te leggen. In veel nationale parken werd dat trouwens als ‘werkverschaffing’ gedaan tijdens de crisisjaren. Goed, die waterval van dichtbij bleken drie stroompjes te zijn die van 97 meter hoogte naar beneden stortten. Met donderend geraas natuurlijk. Het opspattende water zorgde voor mooie prisma’s en een kleine regenboog in het zonlicht. Als je er dan toch bent, ga je ook letterlijk voor het ultieme: de top. Nog flink klimmen en zweten, en dan staat er een hek en kun je niet echt bij de stroom de diepte inkijken. Logisch, je moet immers niet net als het water naar beneden donderen… Even op een groot rotsblok uitgerust met zicht op de Nevada Fall in de verte, voordat we de lange, inspannende afdaling begonnen. Dat dalen is niks, vooral op steile geasfalteerde stukken. De knietjes hè, de knietjes; alsof de patella’s eraf kunnen schieten. Maandag was het veel te mooi weer om in de auto te zitten. Dus in plaats van de Tioga pas te rijden vandaag nog een wandeling gemaakt. Vanaf het Ahwahnee hotel uit 1927, dat is gebouwd voor toen $ 1.250.000(!) en waar dan ook alleen maar de rijken der aarde logeren, naar Mirror Lake gelopen via een ezelpaadje waar we alleen vier andere wandelaars tegen kwamen. En een stuk of 16 muilezels en een paard. Vergeet vooral de duizenden muggen en strontvliegen niet… Mirror Lake is alleen in het vroege voorjaar een meertje, de rest van het jaar staat het droog. Een seasonal lake noemen ze dat hier. Ook hebben we de Stellar’s Jay ontmoet, het grotere broertje van de Blue Jay. En nog wat andere vogeltjes, een eendje en een hagedis met een blauwe borst. En weer niet die ratelslang en beer waar iedereen het telkens over heeft. Op de terugweg nog even naar het museum in Mariposa geweest. Het was helaas al dicht, maar buiten stonden ook veel werktuigen die gebruikt zijn bij het zoeken naar goud. Nu eerst de zooi inpakken, want morgen gaan we naar San Francisco. Yoho! Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.