07.05.2014 Huis - Lancaster

Voor je het weet vind je jezelf terug bij de inchekbalie van UA. Je staat in een roes op en gaat op pad naar Schiphol. Alles ging best voorspoedig, de meeste tijd ben je kwijt aan het wachten. Daar hebben Hofmannen het altijd wat moeilijk mee. Na de gebruikelijke formaliteiten, eitje, mochten we doorlopen naar het vliegtuig. De Boeing 767 stond al twee uur klaar en keek uit naar onze komst. Wat waren wij blij dat we meer beenruimte gekocht hadden. Het kost je 75 euro per man per vlucht maar dan, eerlijk is eerlijk, dan heb je ook wat. Wij vlogen Economy Plus, maar het stijgen van het vliegtuig, de turbulentie en het dalen in Newark was net zo vervelend. Dat kon je ook niet voorkomen met nog luxuezere stoelen in te kopen....vrolijke mededeling werd door de piloot al aan het begin gedaan. We hadden wind mee en zouden eerder arriveren op het vliegveld van Newark. Helaas was het zicht beperkt, 90 procent van de tijd hing er bewolking. En net voor het landen lag New York aan de horizon met veel stekelige gebouwen, maar niet helder te zien.

Uiteindelijk landden we drie kwartier eerder dan het schema aangaf. Zogaat het wel vaker. Toen we het vliegtuig verlieten moesten we eerst naar de Customs marcheren. Daar stonden een bunch Amerikaanse onderdanen paraat om de vermoeide reiziger te schatten op eerlijkheidswaarde. Je kwam er zo maar niet in. Waar ik het minste naar uit gezien had was in twee minuten gepiept, alle zware verhalen ten spijt. Een vraagje hier (wat komt u hier doen) en een stempeltje in het paspoort en we konden weer doorhobbelen...koffers halen. Via twee bussen (omdat de Airtrain-verbinding in onderhoud verkeerde) kwamen we bij Alamo uit om de huurauto op te halen. Wat een bof, we kregen een spiksplinternieuwe Toyota mee waarbij nog maar 10 km op de teller stond....een automaat die op gas rijdt...

wat een weelde. Via twee tolwegen, wat is het toch mooi om thuis wat kleingeld verzameld te hebben, kwamen we op de provincale weg naar ons hotel. Door Amishland. We zagen ze rijden en wonen. En daar was het hotel: Red Roof Inn. Terwijl op dit moment Nederland massaal aan het bed denkt, is het hier nog maar half vijf in de middag. In dit hotel wordt morgenochtend ontbijt gereserveerd. Ben reuze benieuwd naar hoeveelheid en kwaliteit....Morgen Washington...We zijn heel blij dat de reis goed verlopen is, maar we zullen geen fan worden van het vliegen. Maar om hier te kunnen autorijden, zal je toch een stukje moet vliegen. 

Bijgaand onder andere een selfie op verzoek van Dirks' collega Marja.