22.05.2014 Grand Rapids - Toronto

Door Dirk en Timon Hofman - 23-05-2014 03:55 Toronto is de stad van de trotse Torontonians. En met recht: het is qua inwoneraantal de 5e stad in grootte van heel Noord-Amerika en het is ook daarmee de grootste stad van Canada. Tussen Grand Rapids en Toronto ligt een redelijke rechte en vlakke weg en als je die afgelegd hebt weet je wat het is om 571 km onder de wielen te hebben gehad op een dag. Nadat we 20 dollar 'uit de automaat getrokken' hadden gingen we op pad in de wetenschap dat dit de dag is waar we het minst naar uitgekeken hadden. Geen uitstapjes en uitspattingen: er moest eerst gepresteerd worden. Je rijdt door Michigan tot je niet verder kan omdat er een brug ligt met een slagboom. Een juweeltje, zegt men. Een architectonisch juweeltje. En zulke kosterbaarheden kosten altijd geld: 3 dollars. En die mag je in amerikaanse of in canadese valuta voldoen. En dat is vreemd, want de koers is wel degelijk verschillend: scheelt 8 procent t.o.v. elkaar. Daar komt bij dat men tevens aangeeft dat je of in de ene valuta betalen moet of in de andere. Oh, het maakte niet uit. Toch? In ieder geval, de Blue Water Bridge was mooi maar aan de korte kant. Tuurlijk, lang genoeg om met droge banden aan de overkant te komen, maar in Zeeland zijn we meer gewend. Daar kan mijn ome Kees alles over vertellen. De douanier had die morgen zijn kopje thee gemist, was redelijk afgemeten maar we mochten door. Nu zijn er een aantal zaken in leven onmisbaar. Of bijna onmisbaar. Wat er tot de eerste categorie behoort laat zich wel raden. Bij de tweede hoort inmiddels de TomTom. We hadden bewust geen kaart van Canada aangeschaft omdat dit in principe niet nodig leek. We hadden de Michelin Road Atlas en een kaart van Toronto zelf in ons bezit. Maar als het drukker wordt op de weg, er omleidingen zijn en we op een andere weg dan gedacht terecht komen wordt het weer ouderwets puzzelen in de auto... We zijn er gekomen, natuurlijk. In de stad is een auto parkeren altijd een kostbare zaak. Valetparking is inmiddels een begrip en een dure grap, want meer is het niet. Dit hotel had onder het gebouw een parkeerruimte en als je zelf auto er in zette en 21 dollar per dag afrekende sprak niemand er meer over. Je hebt geen keus, deal gesloten. Na een korte stop op de hotelkamer besloten we naar de CN Tower te gaan, een hoog puntig obstakel aan de rand van het centrum. Een leuke wandeling, dwars door de winkelader van de metropool, met mensen uit alle landen maar vooral extreem veel Aziaten. Toronto heeft geloof ik per inwoner de meeste horecagelegenheden van Canada en eerlijk gezegd: we geloven het. Alles maar dan ook werkelijk alles is verkrijgbaar. Ook Belgische wafels. De toren zelf is een fenomeen, een belevenis en avontuur, gezien de hoogte. Het kost een berg dollars maar dan heb je ook wat. Allereerst wordt je met toelichting en een lift in 58 seconden naar 346 meter hoogte gebracht. Net daaronder ligt de glazen vloer. Je kijkt gewoon dik 340 meter naar beneden, door de vloer. Je kunt er opstaan, liggen, knielen, hurken. We hebben het allemaal gezien. De tweede lift bracht ons naar 447 meter, de Skypod geheten. Stukje kleiner ding om rond te kunnen lopen, goed uitzicht! Op een super heldere dag kun je tot 100 km ver kijken. Zo is bv de Niagarawaterval zichtbaar. Het was vandaag geen slechte dag maar niet echt top. Een ervaring rijker en fobie armer liepen we terug naar het hotel. Onderweg bood Mamma Mia ons een stukje pizza aan en volgens de reclame boven het tentje deed ze dat al sinds 1957. Alleen toen we de 2 slices bestelden bleek de italiaanse mama van geslacht veranderd en was ze bovendien chinees geworden. Maar het was wel lekker! Morgen is het weer minder. Straks even kijken wat we morgen gaan doen. Net even 7 kilometer gelopen en dat bevalt ons wel. Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.