Memphis onveilig gemaakt

Maandag 28 april

Na een hele middag en avond muziek luisteren gaan we de rit vervolgen naar Memphis. Volgens de planning was dat zo’n 3-4 uur rijden. Dus in de middag aankomen en de avond in Memphis rondlopen, vooral in de Bealestreet. Halvewege de reis kwamen we bordjes tegen met de plaatsnaam Jackson

. En dat is dan toch maar weer de plaats waar Johnny Cash ( the men in black) en June Carter  over zingen. En dus gingen we van de highway af en kwamen in een oud en vervallen plaatsje aan die inderdaad Jackson heet. Maar er straalde geen vriendelijkheid vanuit en na het maken van enkele foto’s en een koffie bij de Starbucks hebben we de reis maar vervolgd. We hadden het hotel al gisteren geboekt ( op loopafstand van Bealestreet, zodat Harry ook een biertje kon drinken) en dus was het een kwestie van adres intypen op de GPS en zelfs Harry kon geen tussendoorweggetjes bedenken. We hebben inmiddels geleerd dat de gPS altijd gelijk heeft.

En toch begonnen we te twijfelen toen we naar het hotel werden geleid in Memphis. We kwamen uiteindelijk uit onder een parkeergarage…Maar ook hier had de GPS weer gelijk en de lobby was inderdaad daar… Nou dat beloofde niet veel goeds.. en dat was het dan ook niet.. we moesten vi de lift van de parkeergarage naar onze verdieping. De kamer was redelijk eenvoudig, maar schoon , maar Harry kreeg een grote schrik toe hij zag wat voor sloten er op de deur waren. Alle persoonlijke bezittingen maar meegenomen. Onderweg naar de hoofdstraat van Memphis Downtown kwamen we een baseball stadion tegen en wat een gelukkie   de plaatselijke ploeg speelde die avond thuis en kon nig wel wat publiek gebruiken  en dus kochten we kaartjes..

Voor de spannende wedstrijd moesten we even snel een  apje eten en om 19.00 uur zaten we in het stadion. Daar hadden we nog even tijd om te bestuderen hoe de thuisploeg heette en welk tenue ze droegen. ( Redbirds en dragen wit met rood tenue. Wel zo makkelijk dat we juichen voor de goede club, scheelt vechten en zo). De wedstrijd begon met een staande ode aan de Amerikaanse lag en tijdens de rest van de wedstrijd stond het bol van tradities. Heel leuk om mee te maken. De wedstrijd duurde bijna 3 ur en zolang heb ik ook nodig gehad om de spelregels te begrijpen.

En na afloop dus naar DE straat, waar het allemaal moest gebeuren.. nou dat viel tegen,, het was niet zo druk en een beperkt aantal kroegen was maar open. Maar we hebben natuurlijk de juiste kroeg gevonden, want  WE HEBEN ELVIS GEZIEN. Hij is dus niet dood, hij leeft.

Na van de schok te zijn bekomen en we een aantal nummers hebben aangehoord besloten we terug te keren naar het hotel. Zelfs het lopen voelde niet veilig…

Alle deuren zo goed mogelijk op slot gedaan, alhoewel we niet bang waren dat WIJ werden gestolen.. hopelijk wel een goede nachtrust.. hebben we nodig na al die vele indrukken. Tot morgen maar weer ( hoop ik).