You ain't going if you don't fly Boeing

Zoals uit het thema van de dag al valt op te maken staat vandaag een bezoek aan de Boeing fabrieken op het programma. Na heerlijk uitgeslapen te hebben werden we verwelkomd door....zonder dollen, de kerstman. Hoewel niet in zijn rode pak herkenden we hem meteen. We werden met een uitbundig "good morning how are you doing folks" verwelkomd, hij slikte nog net op tijd het ho ho ho in. Wat een aardige man, plotseling was hij verdwenen. Buren meenden rendieren met daarachter een 50 voet trailer weg te hebben zien vliegen echt waar. Nee, het was niet de chardonnay van gisteravond.

De dames hebben in het indoor zwembad gezwommen. Het bleek echter een kuurcentrum want het bad bleek een speciaal algenbad. Met de slierten nog in het haar kwamen ze na efkes zwemmen al weer aangedropen. Vlug maar even douchen.

Hoewel de camping prachtig was, bleek de watertoevoer wat vreemd geregeld. Bij de wasbakken had steevast de eerste bak in een rijtje van vier een fontein aan water, terwijl de laatste het met een paar druppels per minuut moest doen. Een knap staaltje engineering om dat voor elkaar te krijgen.

Vervolgens de Road beer weer afgekoppeld. Een klein uurtje rijden naar Everett, een voorstad van Seatlle. Het was onderweg behoorlijk druk op de IS 5. Bij de afslag naar de Boeing fabrieken hoefde je niet te zoeken, gigantisch wat een complex met overal (delen van) vliegtuigen. 

We hadden de 3.00 pm.  rondleiding geboekt in de Future of Flight experience. Er was een prachtige parkeerplaats direct aan het privé vliegveld van Boeing gelegen, waar continu grote vliegtuigen testvluchten maakten. Op weg naar de expositiehal de gebruikelijke waarschuwingen, telefoons, laptops, fototoestellen, Ipads, rugzakken en damestassen mochten niet mee op de toer. En vlak voor de toer begon werd je ook nog verzocht al je wapens in te leveren. Er kwam echter geen detectiepoortje of fouillering aan te pas. De ontvangstbalie werd door een zeer vriendelijke man bemand, een genot dat dit soort positieve mensen bestaan en je overal mee wil helpen.

We werden zelfs in een eerdere rondleiding gezet. Eerst een promotiefilm en dan in de bus waar nogmaals alle veiligheidsvoorschriften werden uitgelegd alsof je in een van de eerste nog niet geteste apparaten van eigen bouw ging instappen.

De rondleidster bleek ook hier weer een herintreedster van gevorderde leeftijd te zijn die zeer nauw met de veiligheid omging. Als je alsnog de komende 21 traptreden niet durfde te nemen, bang was om geen 400 m lopende durfde af te lggen of chronische neigingen had om over ballustrades te springen dan kon je alsnog achterblijven waarbij ze een gelijkwaardig alternatief zou kunnen aanbieden. Niemand durfde af te haken.

De rondleiding door de enorme montagehallen van de 747, 777 en de 787 dreamliner waren zeer indrukwekkend. De op zich al enorme vliegtuigen vielen in het niet bij de enorme ruimte. Er zouden zo'n 10000 mensen aan het werk moeten zijn, maar ook dat viel niet op. De rondleidster deed haar uiterste best om ons murw te krijgen met allerlei getallen, groot, groter grootst; 6 miljoen onderdelen per vliegtuig (just in time, over logistiek gesproken ). De bouw duurt 25 dagen en een viegtuig kost een slordige 300 mijoen dollar. Dan heb je echter de zweefversie, want voor dat bedrag krijg je er natuurlijk geen motor bij (golf bezitters kennen dit gevoel). Verder gooide ze de bedragen, oppervlakten en inhoudsmaten door elkaar en kraaide ze regelmatig van plezier"you aint going if you don't fly Boeing".

De rondleiding van 1,5 uur bleek strak georganiseerd, want stipt op tijd werden we weer afgezet bij het bezoekerscentrum waar je nog een leuke tentoonstelling kon bezichtigen. Even op de foto (gratis!) en met en voldaan gevoel reden we we weer richting camping. Nog even bij de Safeway voor de boodschapje (9,57 dollar korting met de clubcard!). 

Pizza werd het vanavond, een eenvoudig opwarmgerechtje. De oven op de juiste temperatuur en huppete de pizza erin. Na enige tijd ging het brandalarm in de RV af, geen probleem batterijtje eruit en bakken maar. Na weer een tijdje begon het toch wel heel branderig te ruiken. Toch maar even in de oven kijken... Niks aan het handje, hij moet nog een minuut of wat. Maaar toen het wekkertje eindelijk ging kwam er toch wel veel rook uit de oven. En jawel, de bovenkant was perfect en de onderkant krokant zwart. Geen nood John haalde de broodzaag en zou het lagje zwart er wel af fileren. Altijd van je afsnijden was tegen dovemans oren gezegd, want hij sneed zich fors in de vingertjes (dat wordt een paar dagen pijnlijk whatsappen). Gelukkig was er een EHBO kit aan boord dus alles gehecht en geplakt. Ondertussen dacht An, wat stom dat kan beter. Dus ook zij aan de verbandtrommel.Tenslotte heeft Wim alles vaardig ontzwart (de cursief creatief met kurk was aan hem destijds wel besteed ). De teweede pizza ging een stuk beter en is zonder kleerscheuren verorberd.

Het wijntje ging ook zonder verdere schade naar binnen en moe maar voldaan zijn we naar bed gegaan.