Nog een dagje Lassen

We zijn vroeg opgestaan, we wilden tenslotte een dagje langer blijven op de KOA bij Shingletown. Dit keer drie vrouwen aan de balie die het zowaar voor elkaar kregen om ons verblijf 24 uur te rekken en nog wel op dezelfde, mooie, plaats op de camping ook. Maar het moet gezegd ze waren allerliefst en hulpvaardig.

Nog even lekker in het zonnetje ontbijten en dan op pad naar de ingang van het park. Onderweg kwamen ons plaatselijke hert weer dicht bij de weg tegen. De ranger kende ons nog van de dag ervoor, nee ook niet nog een foldertje.

Vandaag staat een wandeling naar een gebied met de welluidende naam Bumpass Hell. Gisteren het paradijs, vandaag dan maar de hel. Om daar te komen moesten we vrijwel het hele park door. Vlakbij twee prachtige smaragdgroene meertjes was de parkeerplaats voor de trail. Een hele leuke wandeling van ongeveer een uur, met mooie uitzichten onderweg en af en toe over een smal paadje. Het laatste stukje naar de Hell was steil naar beneden. Er heen lopen was duidelijker makkelijker dan er vandandaan komen.Tsja. In de buurt gekomen roken we al weer die verrukkelijke zwavellucht. Het vulkanisch stukje van dit park was de wandeling meer dan waard. Overal borrelende poeltjes, sissende en stomende gaten en prachtig gekleurde watertjes van melkblauw, tot grijszwart. Er was een net wandelpas aangelegd, met uiteraard de nodige waarschuwingsborden. In de tijd van de ontdekker, de heer Bumpass waren die er helaas voor hem niet. Hij wilde het door hem ontdekte terrein gaan exploiteren, zakte door de dunne aardkorst en verloor zijn been door verbranding.

De weg terug was inderdaad wat zwaarder dan heen, maar we hebben het weer gered. De RV omgekeerd en nar het entrance station gereden. Daar hebben we een klein softijsje genoten. Ik kan dit het beste omschrijven als een bakje ter grootte van een vingerhoed, waar een kunstenaar een halve liter ijs had weten op te plakken (je kreeg er een doekje bij overigens). Op An's verzoek of het ook iets minder kon werd zeer meewarig gekeken. Maar goed de klant is koning en ze kreeg zeker 5 ml ijs minder in de vingerhoed.

Daarna hebben we nog even gerelaxed aan een mooi meer. Vervolgens zijn we weer teruggereden naar de camping waar we even onstpannen van het camping leven genoten hebben. Het werd erg druk, weekend, en naast ons verscheen een soort vouwwagen, waarschijnlijk een prototype uit ca. 1960, waarbij het lang onduidelijk was of er een poppenkast in gehouden werd of dat er een waarzegster haar vak ging uitoefenen. 

Uit de lokale supermarkt Reed's hadden we enkele lekkere dingen gekocht voor het avondeten, en het moet gezegd, tegen spotprijzen. Rijst met erwtjes en kippenragout van Campbell's  (ja die van de schilderijen van Andy Warhol). De rijst met erwtjes gingen wel, maar wat er uit de blikjes kwam, wilde je eigenlijk bij daglicht niet meemaken ( niet bij elk licht eigenlijk). Hoe we ook zochten de stukjes kip wilden maar niet verschijnen, in tegenstelling tot, tot op heden, ondefinieerbare grote klonten. Maar met een wijntje is het toch weer weggespoeld, hoewel dit iets te veel werd voor John's opstandige darmpjes.

Na dkoffie nog tot in de kleine uurtjes een paar potjes harten gejaagd. Morgen niet te laat op voor de reis in de richting van alweer ons einddoel.