Schudden voor gebruik

Vandaag stond een tochtje naar de San Andreas breuk en Point Reyes op het programma. Het was maar een klein stukje. Maar wat voor stukje. Nou is het wegennet in Californie sowieso verschrikkelijk, maar het stukje weg wat naar een uiterste rotspunt leidde was dusdanig abominabel slecht, dat gordels niet meer voldoende waren, kotszakjes moesten worden uitgedeeld en het glas- en servieswerk angstaanjagende geluiden maakte achter de keukenkastjes. Ik snap dat Amerikanen geen belasting willen betalen, maar dagelijks met je veel te grote auto over dit soort Parijs Roubaix waardige wegen rijden moet zelfs hen toch gaan tegenstaan zou je zeggen. Er stonden regelmatig bordjes met een nummer wat je kon bellen als je de gatenkaas meer dan beu was. Of ik moet medelijden hebben met degene die in dat call center werkte, maar waarschijnlijker is dat je een bandje te spreken ging krijgen.

Maar goed, na regelmatig zwaar schurende geluiden van de onderkant van de auto te hebben gehoord leek op een gegeven moment de opbouw een richting op te willen die ik sinds Andre van Duins caravan rijden op een zandcircuit niet meer heb gezien.

Vooral in het natuurgebied waren een paar historische boerderijen (1895) waar koeien de weg over staken. Nu was er weinig gras voor de arme beesten, maar ze hadden al het asfalt ook opgevreten, Haast geen doorkomen aan zonder nierschade. Na twee uur rijden kwamen we dan toch aan het eind van de weg waar we een vuurtoren konden bezichten. Het was erg mooi, er waaide een zeer stijve bries en je had een fantastisch uitzicht over de pacific ( geen mist gelukkig).

Er werkte zowaar een ranger, maar het kan ook een sprekende pop geweest zijn, want elke keer als er iemand binnekwam in zijn presentatie ruimte draaide hij een standaard verhaaltje af. De wandeling was pittig, uiteraard met borden aangekondigd, zo' n drie honderd traptreden naar beneden. Dan een mooi uitzicht en dan......jawel. Dat was even afzien. 

En daarna weer terug over dezelfde godvergeten weg met een tussenstop in een plaatsje dat recht boven de San Andreas breuk ligt. Nou voor die breuk hoeft men echt niet bevreesd te zijn, die bleek in het niet te vallen bij wat we onderweg al hadden meegemaakt aan scheuren en gaten. Het dorpje had een historische kern, voor wat de weg betreft klopte dat wel, de rest was wat teleurstellend.

We hebben bij de lokale Boerenbond een onverwacht verrukkelijk kop cappucino genoten. Waar het meiske dat ons bediende dat vandaaan toverde? Maar lekker! Daarna weer richting camping waarbij de RV inmiddels het comfort van de postkoets had aangenomen. De camping beheerder had ons het plaatsje Petaluma aangeraden als prachtig historisch stadje. We hebben inderdaad een aantal mooie huizen gezien, maar het viel niet mee. Dus maar terug naar de camping voor ons laatste avondmaal op de camping dit jaar. Toch weer vervelend dat het zo snel weer voorbij gaat. De Road Beer gekuist, want morgen moet hij worden ingeleverd. Koffertjes gepakt en de koelkast leeggegeten en gedronken.

Morgen de camper inleveren, jammer toch weer, maar de nieren en andere wat krakkemikkige onderdelen krijgen weer even wat rust. morgen dus naar San Francisco.