Donderdag 29 mei 2014

In Miami, waar we overnacht hebben, gaan we eerst de KuKu Drive in bekijken.

Het dak is in de vorm van een koekoeksklok.

We vervolgen onze weg richting Afton en volgen de Sidewalk Highway. Een stuk eenbaans R66 uit 1922, de tijd dat er niet genoeg geld was om er een tweebaansweg van te maken.

Als we die gereden  hebben, zijn we gelijk goed wakker geschud.

In Afton is het Afton Station, een gerestaureerd historisch benzine station. Binnen staat een verzameling oude Packard auto’s. Maar de tent is nog niet open.

Het Avon Motel waar we langskomen is niet meer dan een ruïne. Zo zijn er veel overblijfselen uit de bloeitijd van R66 te zien langs de weg. Bij sommige stoppen we, maar als we al die overblijfselen zouden gaan bekijken, hebben we wel 3 maanden nodig i.p.v. 3 weken.

We rijden door Chelsea. Henk ziet een tentje waar staat dat ze daylight donuts verkopen en vraagt zich af wat dat zijn. Ik stel voor om het te gaan vragen en er gelijk twee te kopen. In het zaakje staan twee jonge mannen die gelijk een heel gesprek met ons beginnen. Ze vinden het wat leuk om Nederlandse gasten te krijgen. Een van de twee laat wat foto’s zien op zijn mobiel van een tornado, gisteren in Dakota. Een zwager van hem had de foto’s gemaakt. Nou, daar wordt je echt vrolijk van.  Henk bestelt twee donuts en betaalt er twee dollar voor. Hij ziet dat de knul veel meer donuts in de zak doet en met een zak vol donuts staan we even later weer buiten. Blijkt dat hij ons 8 donuts meegegeven heeft, voor de prijs van 2! En ze zijn lekkerrrrrrr!!!

In Foyil wijken we even van de route af om Ed Galloway’s Totem Pole Park te bezoeken. Het is een verzameling totempalen van zandsteen en beton.

De grootste is zo’n 30 meter hoog. Het 11-kantige gebouwtje dat er staat is in de stijl van een Navajo hogan. Een heel bijzondere verzameling.

De Blue Whale is echt zo’n ‘must see’ langs de R66. Deze walvis werd tussen 1970 en 1972 gebouwd van cement en grind. Het bijbehorende zwembad is niet meer in gebruik en is nu een vijver. In 1988 werd het park gesloten en raakte in verval. In 1995 kon de zoon van de bouwer van de walvis het niet langer aanzien en startte met een groep vrijwilligers de restauratie.

We raken aan de praat met een man die erbij hoort. Hij vraagt of we ook naar Tulsa gaan. Jawel, dat is ons volgende doel en we willen graag de Cyrus Avery Bridge daar gaan bekijken. Als we vragen of dat goed te vinden is, antwoordt hij: you cann’t miss it! Nou wij wel hoor. We rijden in Tulsa via de tomtom en die laat ons alle hoeken van Tulsa zien, behalve de goede. Als we dan maar zelf op zoek gaan, stuiten we op allerlei opbrekingen en omleidingen. De afslag die we moeten hebben is afgesloten. Op gegeven moment zijn we er helemaal klaar mee. We zien de brug vanaf de snelweg,  zwaaien hem even gedag en gaan richting camping. Deze ligt in de suburbs van Tulsa. Er is gratis koffie en de campingbaas geeft ons een pet met het logo van de camping erop. Hij zegt dat alle gasten uit Nederland er één krijgen.

Voor het eerst deze vakantie ga ik een wasje draaien in de laundry.

Wat het weer betreft: Het is behoorlijk warm en zonnig elke dag, we schatten zo rond de 30 graden. Toch hebben we bijna elke dag ook wat regen, meestal aan het eind van de middag. Daarna klaart het ook vrij snel weer op. We mogen beslist niet klagen.