dag 14:bryce canyon 2

Dag  14, Bryce Canyon.

Vanmorgen de luxe om tot 9.00 uur uit te slapen, iedereen heerlijk geslapen.  Gisteravond laat had Rudmer zijn pasgekochte frisbee in een hoge boom gezeild, toen ze hem eruit probeerden te krijgen met de bal bleef ook deze hangen!!  Dus dit was vandaag de eerste vraag. Hoe krijgen we alles weer uit de boom? Was een behoorlijke hoogte. Er liep een terreinknecht rond, zo’n lenig donker jongetje die we gevraagd hebben. Trap erbij en als een aap klom hij naar boven om met een stok onze spullen uit de boom te bevrijden. Wat een opluchting!!  Als dank kreeg hij een paar dollar, waar hij erg blij mee was. Nu waren we alweer zomaar een uur verder en het begon al wat heter te worden. Wij hadden nog wat trails voor de boeg, dus snel richting Bryce Canyon, het sunrisepunt, waar we de Navajoloop en the Queensgarden zouden gaan doen, waarschijnlijk was het dan net op het heetst van de dag, dat is dan weer de straf voor het uitslapen. Door dit bijzondere gebied , met zijn rode stenen zijn we helemaal naar de bodem gelopen, indrukwekkend maar ook behoorlijk heet, gelukkig waren er ook schaduwstukken bij, maar het laatste stuk, terug naar de top was behoorlijk pittig.  Maar we hopen dat de foto’s voor zich spreken.

Door de droge lucht had ik ontzettend last van mn ogen. Branden en overgevoelig. Erg vervelend. Anne had zijn hoed!! dat scheelde enorm. Dat wilde ik ook en oogdruppels om de boel wat te verzachten. Na de loop gingen we dus eerst naar het hotel, waar de jongens nog even in het overdekte zwembad hebben gezwommen maar dit veeeel te koud vonden?? Ik heb mijn hoed gekocht en druppels.  

Bij het andere zwembad op de camping kregen we het vreselijke bericht te horen van het vliegtuig wat boven de Oekraine is neergeschoten. Even staat dan de wereld stil, wat een drama. Wat een impact zal dit hebben in Nederland, onvoorstelbaar dat zoiets kan gebeuren.  Wij gingen toch maar weer tot de orde van de dag, om de terugtocht  voor de boys niet te angstig te maken hebben we het er met Rudmer niet eens over gehad.

De rest van de middag hebben we niet zoveel gedaan. We moesten ons ook wat geestelijk voorbereiden op de Ebenezer grill avond. Om 18.30 kwam er al zo’n gezellig treintje langs de camping om de gasten op te pikken.  Anne en ik waren helemaal in stijl! Beide getooid met onze coboyhoeden. En Anne droeg ook nog zijn cowboybloes. De jongens zagen het met enige gêne aan, maar dat kon ons niet deren. Toen we aankwamen zagen we dat we niet de eersten waren en zeker niet de enige met een cowboyhoed op. Later kwamen we er achter dat dit alleen de allerfanatieksten waren, die al vroeg voor de deur stonden. Iedereen die na ons kwam was hoedloos. We werden als vee in de schuur gedreven die helemaal volstond met tafeltjes. Als Haantjes de voorste liepen we direct naar iemand toe die ons een tafeltje vlak voor het toneel toewees. Anne kwam ongeveer een kwartier later om alle formaliteiten af te handelen, kaartjes, betalen, bier en wijn halen. Dit mocht hij trouwens niet zelf meenemen, maar moest door een seveerster worden gebracht. Eerst waren er wat optredens  en truukjes met geweren, lasso’s en een zweep en toen werd het tijd om ons per rij naar het buffet te begeven waar de T-bone steak op ons lag te wachten, hierbij konden we nog kip, bonen, cole-slaw, baked patatoes en alvast een brownie als toetje opscheppen.  De jongens konden natuurlijk weer zoveel frisdrank halen wat ze wilden. Hier werd dan ook goed gebruik van gemaakt, ook door de volwassenen hier. Het viel ons op hoe weinig drank en hoeveel fris hier wordt gedronken, misschien heeft het te maken met de staat Utah waarin we ons bevinden. Hier is de drank nogal taboe. Na het eten ging de avond nog vrolijk verder met een uurtje countrey muziek. Het was niet slecht en bij sommigen gingen zelfs de beentjes van de vloer ( niet bij ons) Met het treintje gingen we weer camperwaarts, waar we nog geprobeerd hebben een kampvuurtje te maken, en waar het Ebenezermaal mij nogal zwaar op de maag lag!!