dag15; Zion

Dag 15 van Bryce naar Zion .

Vandaag  wilden we nog een laatste blik op Bryce Canyon werpen , Anne had voor ogen om the sunrise vanochtend bij de canyon te ervaren maar dan hadden we er zes uur al moeten staan. Ook was het wat bewolkt, waardoor de kleurenpracht wat tegenviel. Op de parkeerplaats nog even ontbeten en toen richting Zion. Vandaag niet zo;n lange rit. Onderweg kwamen we langs plaatsjes waar meer oude autokerkhoven dan huizen stonden.

Eenmaal in Zion werden de wegen rood om goed bij het landschap aan te sluiten. Prachtige rotspartijen in allerlei verschillende kleuren, waar je in tegenstelling tot Bryce dwars door heen rijdt. Natuurlijk werd er weer tot ongenoegen van de jongens op iedere hoek gefilmd en gefotografeerd. De rangers heten ons weer van harte welkom in hun prachtige park en geven ons een permission van 15 euro om door een tunnel te rijden waar maar één camper  tegelijk door heen kan. De tunnel was het laatste koele moment van deze dag.

Goh wat was het warm toen we de tunnel weer uitkwamen. Dat was ook te zien aan de begroeiing. Je kunt zien dat je in de woestijn bent en met temperaturen tot bijna 40 graden overleven alleen sallemanders, aasgieren en mensen in een RV met airco. Gelukkig had ons park (Watchman) plekken met elektriciteit zodat de airco op volle toeren kon draaien.  Vanaf onze plek (A13) is het 5 minuten lopen naar de shuttle bus. Deze brengt je langs alle viewpoints. Wij hebben gekozen voor de wheeping rocks en de narrows. De eerste omdat het maar een kleine wandeling is naar de bezienswaardigheid in deze hitte. De tweede omdat je lekker in de schaduw van de kloof in het water van de rivier loopt.

De wheeping rocks waren leuk. Verkoelend voor Anja haar ogen en mooi om te zien maar zo verrekte moeilijk vast te leggen op beeld. Na weer een ritje in de shuttle (ze rijden af en aan en zijn gratis) komen we bij het beginpunt van de wandeling richting de narrows.

Een punt in de kloof waar je niet verder kunt. Om daar te komen loop je eerst een stuk over betonpaden om vervolgens al badend door de rivier je weg te vervolgen (naar een punt wat leidt tot niets). Dat laatste slaat natuurlijk nergens op. Het is niet de vraag waar de weg naar toe gaat, maar welke weg neem je en hoe die weg is. Deze weg door de kloof is zo bijzonder dat heel veel mensen deze weg nemen.  Erg druk dus maar zeker de moeite waard. We zijn niet helemaal tot het einde gegaan en waar je zo nu en dan stukken op het droge kunt lopen doen de jongens alles door het water. Machtig! Eenmaal “thuis” maken we ‘pasta die Anja’, bouwen de drie een dam in de rivier en doen we wie ben ik in het donker.  Heerlijke dag, morgen maar even uitslapen voor het ritje (250km) naar Page.