Katmai national park

zondag 29 juni
Vandaag extra veel foto's gemaakt, we hadden dan ook de dag van ons leven:
Vroeg opgestaan; een stralende dag met slechts enkele wolkjes; met een vliegtuigje (6 persoons incl. piloot) naar Hello Bay in Katmai National Park gevlogen; daar tussen de beren gelopen en weer terug gevlogen uiteraard.
Gisteren besloten om toch een bearview tour te maken. Ze hadden zowaar nog 2 plekjes in een vliegtuig dat de volgende ochtend al om 7 uur 's ochtends zou vertrekken. Na betaling (of eigenlijk bleken ze het bedrag zelfs 2 keer van de rekening te hebben gehaald; komt goed) waren we zeker van ons plekje.
Om half 7 moesten we een formulier invullen, wat veiligheids instructies aanhoren en werden ons lieslaarzen aangemeten. Zo charmant uitgedost klommen we in een klein vliegtuigje. We vlogen in 1,5 uur naar Hallo Bay in Katmai National Park. Onderweg konden we de vulkanen van dit park goed zien. Je kon de rook uit een zien komen. We hebben een rondje om Mount Drummond gemaakt: een vulkaan met sneeuw, maar in de krater een meer dat nooit bevriest. Daarna vlogen we door een kloof over een rivier naar de baai toe, vlak langs de rotsen. Dat was echt gaaf. We zijn op het strand geland: 4 vliegtuigjes met in totaal 20 passagiers. 
Na enige veilgheids instructies van de piloot, tevens onze gids, vertrokken we in ganzenpas per zestal het terrein (moerasland, met stroompjes, vandaar de laarzen, met in de verte een gletsjer) in. We mochten vooral niet rennen, moesten als groep bij elkaar blijven en op onze hurken gaan zitten, als we dicht bij een beer kwamen.
De eerste beer was al leuk om te zien vanuit de verte. We liepen door en gingen op zo'n 50 m afstand zitten. Iets verder weg zagen we een moederbeer zitten met 3 jongen. Net als de andere beren was zij aan het grazen. Ze zaten tussen het hoge gras, dus waren de puppies maar af en toe te zien. Terwijl we daar zaten te kijken kwam er een mannetjes beer aanlopen die vlak langs ons liep; hij negeerde ons volkomen. Hij probeerde dichter bij de moeder beer te komen, maar zij hield hem op afstand. Door stroompjes gelopen en nog een aantal beren bekeken; ook even gelunched met een beer op 50 meter. Op een gegeven moment kwam een beer al grazend (dat doen ze 16 uur per dag) op 10 meter afstand. De gids stond toen op en riep: stop bear close enough en klapte in zijn handen. Dat was voldoende om de beer op afstand te houden (gek genoeg). We waren niet eens bang toen. Het was een mooie omgeving ook nog. Nog een keer een beer op 10 meter gehad, die had iets meer aansporing nodig. De beren waren niet geinteresseerd in ons mensen en als groep zijn we groot. Nog een beer met een jaarling gezien.
De andere groepen hadden gezien dat een beer de moeder met jongen had aangevallen en dat de moeder en jongen vervolgens naar het bos waren gerend achtervolgd door het mannetje.
We hebben toen nog een flink eind gelopen, omdat we de jongen nog eens wilden zien en wilden zien hoe de beren mosselen op het strand aten. We kwamen een groep van National Geographic tegen, die vervolgonderzoek doet naar de beren families die ze een jaar geleden hadden gefilmd.Toen we na een beetje wadlopen weer naar de kust liepen, zagen we een jong alleen op het strand lopen. Blijkbaar was ze haar moeder kwijt geraakt. De geographic mensen waren haar aan het filmen. Toen kwam moeder beer (dachten we) eraan om haar jong op te halen. Wat er toen gebeurde was echt schokkend. De beer bleek een mannetje te zijn. Na een korte achtervolging pakte ze het jong in haar bek en doodde het en liet het liggen. Toen de beer daarna onze  richting uitkwam waren we wel bang. 
Voor ons liep het wel goed af, we zijn naar ons vliegtuig gelopen en vertrokken. Het strand was al aardig smal geworden, maar we stegen zonder problemen op. Na een vlucht van ruim een uur, landden we weer op het vliegveld van Homer.
De foto's zijn prachtig geworden, maar lang niet zo mooi als deze dag in het echt!
Helaas moeten jullie nog even wachten op de foto's, omdat het internet hier te traag is.