Canada

Veertien dagen verblijven we nu in Canada. Het is een bijzonder land. Groot en uitgestrekt. Dunbevolkt en rustig. De natuur is hier van een ongekende schoonheid, van een enorme omvang en grootsheid. Bergen, alpen heb ik in Oostenrijk en Zwitserland ook gezien. Maar het natuurschoon dat we in Europa hebben, valt qua omvang in het niet bij de Canadese natuur. We hebben ondertussen ruim 1800 kilometer gereden en overal is het mooi. Nog nooit hebben we tegen elkaar gezegd:,,Het lijkt hier de Kielsterachterweg wel". De Kielsterachterweg is een weg die van Hoogezand, achter Veendam langs, naar Wildervank gaat en het Veenkoloniaalse equivalent is voor een hele saaie weg. Maar dat terzijde.
Het natuurschoon is hier verpletterend, overdonderend, overweldigend. Je komt zintuigen tekort om alles waar te nemen. Je bent geneigd om al dat moois steeds op de foto te zetten, in een poging om het vast te houden, maar dat kan helemaal niet. De kleuren zullen niet hetzelfde zijn, de geuren ontbreken, de lucht op je huid voel je niet, de grootsheid rondom is er niet; de foto's zullen een schamel plaatje geven, dat hopelijk een herinnering oproept, als we weer thuis zijn.
De bergen zijn bijzonder van vorm. Ze laten zo duidelijk zien dat er hier ooit een enorme aardverschuiving moet hebben plaatsgevonden. De aardplaten zijn nog duidelijk te zien in de schuingestapelde rotsen. De kleuren van de bergen zijn erg gevarieerd, roze, oranje-achtig, bruin, gelig, grijs en grafiet. Vaak ligt er nog sneeuw op en soms zijn ze begroeid met dennenbos. Het geweld van ooit maakt dat je je nietig en kwetsbaar voelt en dat je je afvraagt of zoiets weer zou kunnen gebeuren. Als dat het geval is, gaat er veel verloren maar tegelijk ontstaat er ook wat nieuws.
Canada en water zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Rivieren kronkelen als enorme slangen door het landschap. Soms woest, soms lieflijk, glad en  dan weer onstuimig golvend. Ze lijken met de bergen een deal te hebben gesloten om schoonheid en spektakel in de wereld te brengen. De vele watervallen die zich van de bergen storten zorgen voor adembenemende plaatjes. Tegelijk zie je dan ook het geweld en de kracht van het water. Het raast en dondert en het splijt de rotsen. Het verandert voortdurend het landschap, subtiel en over lange tijd maar het gebeurt wel. 
En dan zijn er de meren. Op de meest onverwachte plekken vertonen zij zich in het landschap. In een breed scala aan kleuren: grijs, groen, blauw, bruin, azuur, turquois, zilver en allerlei tinten daartussen.
Ze zijn betoverend om te bekijken. Vaak omzoomd door naaldbomen maar ook door kale rotsen.
De flora en fauna, ook een deel van de natuur, zijn ook bijzonder. Het feit dat er zomaar beren aan de kant van de weg lopen, is niet voorstelbaar in Nederland. Maar ze zijn er echt. Ze zien er lief en knuffelbaar uit maar tegelijk zijn ze zo gevaarlijk. De aanwezigheid aan beren bepaalt voor een deel het gedrag van de mensen. Er ligt hier geen troep langs de weg want de beren moeten zo min mogelijk in contact komen met voedselresten die mensen hebben achtergelaten. Daarvan worden ze minder wild maar ook gevaarlijker. 
Herten, rendieren, schapen, geiten en een grote variëteit aan marmot- en eekhoornachtigen; al die dieren lopen hier in grote getale rond. Ik ben altijd blij bij het zien van de reeën in onze tuin, maar wat je hier aan herten ziet, is wel een paar maatjes groter. 
Genieten doe ik ook veel van al die prachtige bloemen en planten; voor een deel dezelfden als thuis maar dan in het wild, maar voor een ander deel ook onbekend. Indian paintbrush, een prachtige naam voor een oranje plantje dat bijna overal langs de kant van de weg staat. Overal staan veel planten langs de kant van de weg, soms zo mooi dat het wel aangelegde bloembedden lijken.
Ik ben helemaal weg van Canada, wat een land, wat een indrukken, maar ik realiseer me wel dat ik het land op het mooiste moment van het jaar zie. 's Winters zal het leven er hier heel anders uitzien.