page, route 66 door Joshua tree naar Banning

Page, route 66 door  Joshua tree naar Banning
Na het besluit om het wat rustiger aan te doen, zijn we vertrokken naar Page, waar we volgens de beschrijving in het Indian reservaat van de Navajo een excursie kunnen doen naar een bijzondere plek. Het is weer een warme route, waarbij ik mij bedenk hoe anders je hier gaat denken over afstanden. Een mile is geen kilometer maar 1,6 km. Toch vreten we de miles hier alsof het niets is. We hebben er al ong. 3000 km opzitten. Als je dat vergelijkt met een vakantie in onze eigen camper dan zitten we al ver in Azie of Afrika. Maar na Mesa Verde hebben we wel het meest oostelijk punt van de reis bereikt. We moeten uiteindelijk natuurlijk wel weer op tijd terug zijn in San Fransisco. We komen om 13.00 plaatselijke tijd aan in Page aan het Lake Powell. Die tijdsverschillen tussen de afzonderlijke staten kunnen je overigens ook behoorlijk in de war maken.We houden de Nederlandse tijd namelijk ook nog af een toe in het oog. Het is daardoor voor mij wel helemaal vakantie. Ik weet niet welke dag en welk uur het is. Wanneer gingen we ookal weer  terug???? We zien wel. We arriveren in Page en in eerste instantie lijkt het een droge fantasielose RV plek waar niets te beleven valt. We checken in en bestuderen de mogelijkheden om vandaaag nog een excursie te boeken. Je mag het Reservaat alleen met een gids bezoeken. Het meisje van de receptie legt uit hoe, waar en wanneer dat mogelijk is en probeert voor ons een reservering te maken. Dat is niet eenvoudig. Alles zit  vandaag volgeboekt.  We besluiten morgenvroeg zelf naar de startplek in het reservaat te gaan, als blijkt dat het vandaag niet meer gaat lukken. Er is gelukkig een zwembadje waar de verhitte hoofden zich kunnen koelen en s,avonds koelt het gelukkig ook weer genoeg af. De volgende ochtend vertrekken we om 7 uur naar het reservaat en kunnen zowaar na een half uurtje mee met de volgende Navajo Tour naar de Antelope Canjon. Dat is een ervaring die we niet hadden willen missen. We worden in een pickup laadbak gezet met nog een aantal toeristen en rijden door het hobbelige mulle zand naar de Antelope Canyon. Onze Navajo gids Calvin, die achteraf ook jarig blijkt te zijn neemt zijn taken serieus en leidt ons groepje van 8 geroutineerd maar met humor en aandacht door de Canyon. We treden binnen in een sprookjesachtige wereld van sculpturen in zandsteen die door water en wind zijn gevormd. Hij wijst ons op de vormen die vanuit de verschillende oogpunten gezien kunnen worden: een hoofd, een dier, een landschap. Het zonlicht dat zich door de spleten laat zien maakt de betovering compleet. Je blijft foto,s maken terwijl je je ook ogenblikkelijk beseft dat dit niet of nauwelijk te vangen is in een plaatje. Calvin kiest telkens een mooie plek uit waar weer iets anders valt te bewonderen. Hij draagt tevens een Indiaanse blokfuit mee waarop hij bij een van die plekken een melodie laat horen. Het is mooi hoe hij zich niet laat storen door de vele toeristen en zegt: That,s how we make you guys relax. Ik had het niet willen missen.
Nog nagenietend van deze bijzondere excursie vervolgen wij onze reis naar het westen. We komen terecht in een plaatsje aan de beroemde route 66. De temperaturen stijgen en we zijn dus weer erg blij me het aanwezige zwembadje op de camping. De volgende ochtend gaan we nog even tanken in Seligmann waar kennelijk meer mensen op de legendarische geschiedenis van de oudste highway van de USA afkomen. Ik sprint de camper uit om alle oude automobielen te fotograferen. Dat wordt smullen Walter ,al heb ik de mooiste foto natuurlijk al eerder in het wild gemaakt. (zie vorige mail). 
We vervolgen onze reis door de dessert naar Needles.Soms geeft het mij een unheimisch gevoel. Wat als we plots stil komen te staan? Er is niets dan zand, hitte, cactussen. De weg is vaak slecht met hobbels en kuilen. De aanwezigheid van mensen toont zich schaars. Soms zijn er sporen van mensen die weer vertrokken zijn. Waar de omgeving die paar barakken, autowrakken moeiteloos weer terugbrengt tot stille getuigen van andere tijden. We stellen niets voor als mens in deze oneindige leegte. Je beseft je ook hoe ontzettend afhankelijk wij zijn van water.  Stil staan, niets doen en je verliest al enorm veel vocht door transpiratie. We komen aan in Needless en storten ons in het water van het zwembadje. Het is 13.00 en er is niemand  te bekennen. De Airco van de alles behalve luxe camper ( daar kan ik ook nog wel een blad mee vullen) valt regelmatig uit, zodat we ons opnieuw voorbereiden op een slapeloze nacht als in Las Vegas. De dame van de Camping is heel vriendelijk en geeft goede adviezen. We verduren de hitte van 44 graden. S, nachts koelt het af naar 30. De airco blijft het doen omdat we de koelkast op propaan hebben overgeschakeld. Ik vraag me af hoe mensen in deze omstandigheden overleefden zonder al deze moderne apparaten. Zita heeft bijna een zonnesteek doordat ze uren in het zwembadje in de zon is gebleven.Ik schaf mijzelf een hoed aan, omdat het licht ondraaglijk in mijn ogen schijnt. We eten pas laat in het donker de spagetti met saus die ik op tafel heb getoverd. Daar knappen we van op al had niemand door dat die trek had.
Vandaag verder vertrokken in de richting van L.A. Wat een heerlijke wind waait hier. Vandaag aangekomen in Banning. Joshua tree park wel even overwogen. We hebbenn het visitors center nog bezocht maar het blijkt toch dat de beste tijd om hier te zijn in de lente is. We hebben alle 4 zin  in de kust en krijgen daar hier met de wind al vast een voorproefje van.