Laatste mijlen zijn het zwaarst.

Gisteren Ghosttown Galico bezocht, het was een verlaten en vervallen mijnwerkersstadje uit ± 1880 wat in 1950 door iemand is gekocht om te restaureren in authentieke staat, dat is gedeeltelijk gelukt. Ik wist niet dat ze in Amerika in 1880 al kruiskopschroeven hadden. Alles wat er oud uit ziet is hier verzameld en veel is de naam grofvuil niet waardig. Aan de buitenkant ziet het er wel aardig uit, in bijna alle gebouwtjes zitten souvenirwinkeltjes, eetzaken en biertenten, als je er één hebt gezien heb je ze allemaal gezien, bijna alle souvenirs zijn made in China. Het is één groot pretpark en cowboy Piet zingt voor een $ zijn lied, een treintje wat in de rondte rijd enz.enz. kortom Volendam en Valkenburg samen en dan twee keer.

Omdat het vlakbij de camping was waren wij vroeg dat bleek heel gunstig, toen wij weggingen werd het heel erg druk, schoolreisjes, bussen met Japanners ja waar zie je die nu niet? Het lijken wel Nederlanders

Vandaag  een korte rit van 160 kilometer naar Acton, ons Tom Tom meisje stuurde ons een vrij smalle weg op na een paar mijl hield de rechtdoorgaande weg op en kregen we de boodschap aan het einde van de weg rechtsaf, maar dat was een woestijn zandpad van twee meter breed en dus zijn we maar gekeerd en de weg afgereden die we oorspronkelijk volgde. Dus ook het Tom Tom meisje is wel eens niet uitgeslapen. Morgen door naar Ventura waar we vrijdag blijven voor de grote schoonmaak, de propaantank en watertank afvullen, afvalwatertanks legen en dan zaterdag naar Road Bear om de camper hartverscheurend en snikkend in te leveren. De andere kant is dat drie weken lang genoeg is en het verlangen naar huis de overhand begint te krijgen.  In memoriam nog een paar interieurfoto’s. Road Bear brengt ons dan naar het vliegveld van Los Angeles waar we een auto ophalen die gehuurd is voor de laatste week bij Evelien en Sebastiaan.

 Veel kopij zal dit allemaal niet opleveren dit is het laatste stuk van de redactie  we zullen volgende week nog afsluiten met een epiloog.

Hier nog een verhaaltje voor het slapen gaan:

Betaal perikelen.

In de camper zit een 10 cilinder 6,8 liter benzine motor die snorrend zijn werk doet maar daar staat tegenover nogal een slokje lust, iedere cilinder krijgt ± 500 keer per minuut een snuif benzine,  de gemiddelde junk kan die aantallen niet verbeteren.

Er moet dus regelmatig getankt worden zeker met de gigantische afstanden waar geen benzine station te vinden is. Als de tank van 210 liter half leeg is en we kunnen tanken dan gebeurt dat.

In een verslag van 2013 als eens beschreven dat een mens gelukkig kan zijn met alleen maar een volle tank met benzine.

Volgens ING gaat de wereld voor je open met je Nederlandse betaalpas e.o. creditcard. Dat is gedeeltelijke waar, met de ING betaalpas kan je in veel winkels betalen maar soms ook niet. Met een creditcard kun je overal betalen behalve rechtstreeks aan de benzinepomp zelf. Het schermpje op de pomp vraagt om een vijfcijferige  zippcode, ja dat is een Amerikaanse postcode en die hebben we natuurlijk niet. Dat kun je oplossen door vooraf in de shop te betalen  voor het bedrag dat je denkt te tanken. Het werkt wel maar is omslachtig en aftanken is zo niet te doen,  een mogelijkheid is het bedrag ruim in te schatten en het niet getankte bedrag contant terug te krijgen.

Er zijn ook benzinepompen die vragen of het een debet of een creditcard is. In dat geval kun je met de gewone betaalpas en pincode betalen hoewel gelimiteerd tot $ 85 of $ 100 .- Ook meegemaakt dat betalen met de creditcard niet lukte, gewoonte getrouw stop je de creditcard met de chip naar binnen in de gleuf, nee het moest juist andersom men gebruikt dan blijkbaar de magneetstrip maar al betalende leert men.

Kortom het lukt uiteindelijk altijd al is het met een omweg.

Dit  stukje is geschreven in overleg en advies met de specialist  Oom Dagobert.

Marga en Rinus.