Schitterende diepte

Vandaag was de dag waarop we de Antelope Canyon konden gaan bezoeken. We besloten om toch maar vroeg te gaan, zodat we zeker een plek konden krijgen. Na diverse informatiebronnen te hebben geraadpleegd viel onze keuze op de Lower Antelope Canyon. Beide zijn mooi, maar de groepsgrootte en de minder massale aanpak bij de Lower Antelope Canyon gaven de doorslag. We kozen voor Ken's tours, die een locatie aan de rand van de Canyon hebben, net achter de ontsierende elektriciteitscentrale. Maar als je onder de grond zit zie je daar niks van. We konden om 9:20 mee ondergronds voor onze anderhalf uur durende tocht. En dat voor een loopafstand van een kleine 400 meter. onze gids begon met een korte veiligheidsintroductie. Daarna moesten we eerst nog een stukje lopen en dan met onze groep de steile ijzeren trapjes af de slotcanyon in. Het zicht en de lichtinval waren perfect. Alleen op de foto's kwam het helemaal niet zo mooi over als het in werkelijkheid was. Onze gids had een paar tips voor de instellingen van de fotoapparatuur en hielp bij het instellen. Daarna waren de beelden op het scherm net zo overrompelend als de realiteit. Een eenmalige ervaren, een werkelijke topattractie en een echt hoogtepunt van de reis. En dat alles ook nog eens een meter of 10 - 15 onder de grond. Onze gids wees ons op mooie hoekjes en gaf bruikbare tips bij het fotograferen. Bij iedere meter kwamen nieuwe fantastische beelden en lichteffecten naar voren. Uiteindelijk waren we na anderhalf uur toch aan het eind van de 400 meter lange slotcanyon. Een nieuw traagheidrecord voor ons. Maar we hadden wel allemaal de indruk dat het veel te snel voorbij was gegaan. Boven aangekomen, toen we uit een smalle spleet weer in het zo.licht stonden, konden we maar moeilijk bevatten dat onder deze vlakke, droge oppervlakte zo'n schitterend schouwspel verborgen lag. We kregen daarna nog een korte introductie over het ontstaan van slotcanyons. Ook heel interessant, maar wie interessant zoiets nog, na het aanschouwen van het wonder zelf. (Nou mij in ieder geval wel. En zeker met de aanschoueelike uitleg en de heldere demonstratie met een vochtig kleiballetje waar met een straaltje water een mini slotcannyonnetje in gecreerd werd.) Inmiddels liep het tegen half 12 en konden we beginnen aan de trip naar Bruce Canyon Village, voor ons volgende hotel. Dit keer een authentiek motel idee, met een ballustrade buitenlangs en een sobere motel uitstraling. Omdat we gisteren het park al bekeken hadden bleven we vandaag in het plaatsje zelf. Enkele souvenirwinkels, restaurants en hotels boden wat afwisseling van de indrukken van de ochtend. Savonds hebben we gegeten bij Ruby's Inn. Een keur aan gerechten op het buffet kon onze goedkeuring wel wegdragen. Vele lokale specialiteiten waren uitgestald en we hebben daar op deze zondag dan ook maar eens goed van geproefd. Mirjam had dan ook weer lekker gekookt! Morgen een korte trip naar Zion National Park, benieuwd of de indrukken van Bruce Canyon en de Antelope Canyon daar nog getopt kunnen worden.

Groetjes, Peter