Christien in de Virgin

Vandaag staat wellicht een nieuw hoogtepunt op de planning. Het is uiteraard de vraag of de hoge verwachtingen ook weer ingelost kunnen gaan worden.  Traditioneel staan we vroeg op om na een aangepast ontbijt met de shuttle naar het Visitor Center van Zion National Park te gaan. Daar laten we ons door de zeer hulpvaardige medewerkers een perfect programma voor de dag samenstellen. Zion NP heeft zoveel hoogtepunten dat het onmogelijk is om ze ook maar in de verste verte in een dag te beleven. De Ranger stelt dan ook voor om zoveel mogelijk echte toppers te zien en zoveel mogelijk verschillende kenmerken van het park. Twee echte toppers vallen daardoor af omdat die alleen al meer dan een halve dag elk zouden duren. Hierdoor geen hike door de Narrows en geen Angels Landing. Maar wat bleef er een geweldig programma over! De dag zou te kort kunnen gaan worden. (En dan was er nog geen rekening gehouden met onverwachte gebeurtenissen.) We namen de shuttle vanaf het bezoekerscentrum naar de Tempel van Sinawava, een ritje van een kleine 40 minuten, en kwamen helemaal aan het einde van het bereikbare deel van het park (langs de Virgin River) aan. Van daar uit volgden we een lichte trail langs de Virgin River tot aan de Narrows. Zoals de naam het al zegt, daar wordt het dal echt nauw. De rivier is er soms nog maar een meter of 4 breed en de rotswanden zijn tot 2 a 300 meter hoog. Om daar verder te kunnen lopen moet je dus wel door het water. Dat waren wij dus eigenlijk niet van plan. We bleven even kijken naar de moedigen en dwazen die het wel probeerden. Sommigen waren na 5 stappen alweer terug, met kippenvel over het hele lijf en nat tot op het bot. Er waren er ook die beter voorbereid op pad gingen en wel wisten waar ze mee bezig waren. Die hadden dan ook nog een tocht van enkele mijlen voor de boeg, om daarna weer terug te keren. Toen we het schouwspel gezien hadden hervatten wij de terugweg, waarbij we de "normale" dieren weer tegenkwamen, zoals Squirrels en Reeen. Bij een heel mooi plekje naast de rivier besloten we er nog een paar plaatjes te schieten, het oog wil tenslotte ook wat. Christien zag daarbij een paar stapstenen in het water liggen om een super plaatje te laten schieten. Helaas waren dit geen vastliggende stenen en gleed ze er vanaf, waardoor ze vol in het water terecht kwam. Een koud bad was het resultaat. Behalve een zonnebril die weggespoeld was en een nat pak, was er verder gelukkig geen schade. Toen iedereen dus weer een beetje uitgelachen was, en er wat foto's als bewijsmateriaal waren geschoten, werd Christien zo goed en kwaad als het kon geholpen om tenminste weer een beetje droog te worden. Een onbegonnen zaak overigens. Zonder föhn, wasdroger, strijkijzer, veel handdoeken en een droogtijd van meer dan een uur, viel er geen eer te behalen. Uiteindelijk werd besloten om Christien met een escorte naar het Hotel te begeleiden om daar droge kleren aan te trekken. Dit vroeg natuurlijk ook om enkele afspraken om ons weer terug te vinden bij terugkomst. We spraken af om ons bij de Zion Lodge te ontmoeten, of onderweg daarnaartoe vanaf de Kayenta trail naar de Upper Emerald Pool. Jolanda en Tien namen de moeilijke taak op zich om met Christien mee terug te gaan en de rest mocht plaatjes gaan schieten van de 2 tussenliggende viewpoints. We namen samen de shuttle terug tot het volgende punt waar we afscheid van elkaar namen. Nog even uitzwaaien en de shuttle verdween uit het zicht. Snel hebben we een paar plaatjes geschoten bij de Bend en toen ging het weer met de volgende shuttle verder naar de Weeping Rock. Hier druppelt water uit de rots en zorgt voor een hangende tuin. Na een korte klim kwamen we aan op deze plek om dit schouwspel te aanzien. Het ziet er echt raar en nat uit, maar het meest fantastische is ook hier weer het uitzicht. Na daarvan genoten te hebben pikten we de tocht met de shuttle weer op en stapten uit bij de Grotto. Van hieruit liepen we verder over de Kayenta trail, richting de Emerald Pools. Intussen hadden we nog een mooi uitzicht op Angels Landing. Het paadje richting de Emerald Pools begon met een lichte klim en verliep daarna over een afstand van een mijl redelijk vlak. Net voor de lower Emerald Pool volgde echter een irritant klimmetje. Daarna volgde ook nog een lastig klimmetje met veel losse stenen en enkele hoge opstappen naar de middle Emerald Pool. Ook deze bood een mooi aanzicht met een leuke waterval. Van de dalers,  die terugkwamen van de bovenste waterval, hoorden we dat doorlopen omhoog beslist de moeite waard, maar ook behoorlijk lastig, was. Uiteindelijk viel het klimmetje nog wel mee, maar het bleven veel lastige opstappen en scheve en losliggende stenen. Boven aangekomen ontvouwde zich echter een mooi schouwspel van een waterval van een meter of 50 die in een vijvertje neerkletterde. Dit vormde het stroompje dat tenslotte ook voor de andere watervallen zorgde. We bleven hier even wachten op de andere 3 dames, maar toen die nog even uitbleven besloten we om maar een stuk naar beneden te gaan om ze te zoeken. Inmiddels waren ze echter al tot bij de rustplaats bij de 2e poel gekomen. Helemaal in Amerika, in het Zion National Park, was het ons gelukt om elkaar weer terug te vinden! Christien wilde de bovenste poel ook nog even zien, daar hebben we dus nog even op gewacht. Daarbij goede hoop houdend dat de stapstenen en het vijvertje met het stroompje geen hernieuwde duik op zouden leveren. Dat deze hoop terecht was bleek enige tijd later toen ze weer breed lachend en droog terugkwam. Hans had in de tussentijd nog even rondgetuurd naar hagedissen en slangen, daarbij de eerste wel weer gevonden en de tweede niet, maar ook had hij een zonnebril gevonden. Nadat die weer schoongespoten was kon die ook aan Christien gegeven worden. Samen zijn we toen naar beneden gelopen en hebben we ons op een ijsje getrakteerd. Met de shuttle zijn we toen nog naar de Court of the Patriarchs gereden en hebben daar nog wat plaatjes geschoten. Na nog een stop bij het Museum was het bijna avond en konden we ons opmaken voor de terugweg naar het Visitor Center.  Nog even een hapje gegeten en daarna terug naar het hotel. Morgen gaat het naar Las Vegas!

Groetjes, Peter