van powwow, bisons en cowboys

Door M. van Blommestein - 19-07-2015 03:19

Howdy,

zo worden we hier begroet door de plaatselijke  bevolking, we voelen ons inmiddels bijna geen toeristen meer. Maar als we 2 dagen geleden de diner binnenkomen om te ontbijten, zegt de serveerster ' I hope you are french'? we zeggen dat we uit Nederland komen, maar waarom french? Haar moeder is frans en ze wil het graag spreken. Dus doen we wat franse besteltaal, maar het is best lastig omschakelen als je inmiddels alleen nog maar engels praat. Op de vraag waarom ze dacht dat we frans waren, antwoordde ze dat we een accent hebben en er niet erg amerikaans uitzien. Later op de dag krijg ik nog een keer dezelfde vraag van een klein jochie. Ook weer vanwege mijn accent!!!! Inmiddels hebben wij in het Buffalo Bill Centre in Cody geleerd, dat er in 1600 al Fransen naar Noord-Amerika gingen. Er is hier dus ook een soort taaltje ontstaan dat half frans, half indiaans is. Net als het ' patois' in het zuiden in New Orleans en omgeving. 

We hebben inmiddels alweer zoveel meegemaakt en de wifi en internet waren niet echt heel jofel in dit gebied, dus er zat nog geen blog in. 

Eerst de indiaanse powwow in Arlee (Montana). Vrijdags vindt de "Grand Entry"  plaats en op zaterdag (4th of july) opnieuw een grote optocht van veteranen én de Snake-dans.

We zijn op tijd om de grote intocht van alle 400 dansers en drummers mee te maken. 

Het is nog vroeg en dus lopen we wat over het terrein... er staan wat kraampjes van lokale indianen en ook wat bezoekers van verder weg. Bij een Indiaan die speciaal uit Canada is gekomen, vinden we allebei een mooie ring en bij de buurman een prachtige deken. Als we vertellen wat we komen doen en dat we allang een bezoek aan de indianen wilden brengen, worden we geconfronteerd met een oude man die, volgens de verkoper, speelt voor wijze indiaan in tal van series. We mogen met hem op de foto..

Voor de grote entree worden de  kleding en de verentooien van de deelnemers eerst in goede conditie gebracht... Een jonge indiaan staat zijn verentooi te bevochtigen en margot vraagt waarom hij dat doet... Hij heet JC en vertelt dat de verentooi en een deel van de kleding geërfd is van zijn broer, die het weer van zijn groottvader had gekregen... In een droom had hij de versieringen van zijn huidige kleding gedroomd en zo gemaakt... Zijn kleding en de parafernalia die erbij hoorden waren dus al zeer lang in de familie. Zijn individuele dans had hij ook zelf " gedroomd".. Hij deed dat alles niet voor de show maar omdat hij het zo moest doen. Met de dans eerde hij zijn familie en zijn voorvaderen.  De deelnemers maakten een serieuze indruk en ik denk dat de dingen die vandaag gezegd zijn, ook eerlijk en oprecht waren. In het programmaboekje van Arlee Powwow staat ook, dat de gekozen deelnemers aan allerlei voorwaarden moeten voldoen, hun stam vertegenwoordigen, geen strafblad mogen hebben en ook geen alcohol of drugs gebruiken.... Als er een veer uit een hoofdtooi op de grond valt, wordt de dans gestopt en vindt er een reinigingsceremonie plaats..

De muziek, het dansen, de sfeer... het is moeilijk uit te leggen maar zodra de muziek begint is er sfeer. De dansers komen in groepen binnen en lopen in een spiraal van buiten naar binnen de enorme tent binnen. Onderwijl wordt er getrommeld en gezongen en de deelnemers staan geen moment stil. Deze link geeft een indruk...http://youtu.be/R5YJufbOb-I van de massaliteit en de sfeer.

 

Yellowstone en Grand Tetons

 

Na deze grandioze ervaring, gaan we op weg naar Yellowstone en de Grand Tetons. Hoewel we hopen om veel wilde beesten te zien, zit het niet mee. In Yellowstone (prachtig park, maar wel druk. Je rijdt in file en omdat je maar maximaal 45 mph mag) laten ze zich niet zien. We kamperen in West Yellowstone, dat is kermis. Zo toeristisch, dat zijn we niet meer gewend. Er is een ' gun range', een schietbaan, waar je een geweer naar smaak mag uitzoeken en dan 12 kogels afschieten. Helemaal te gek, voor iemand die dat altijd al eens had gewild. Er is zelfs een gatling, hun nieuwste aanwinst, maar Frans houdt het bij een Colt 45, dat is het pistool van zijn stripheld Blueberry en ook van Clint Eastwood. Terwijl hij voor Dirty Harry speelt, blijf ik buiten staan want het geeft een enorme knal en dat is niks voor mij. Wel foto's gemaakt natuurlijk. 

 

Via Yellowstone rijden we naar het zuiden van het park, daar beginnen de Grand Tetons waar het park naar genoemd is. Wat een bergen, wat een rust. We kamperen met uitzicht op de hoogste van de 4 Tetons, en zijn de koning te rijk. Helaas ook hier laten de beesten zich niet zien, behalve een hert bij het Lake Jenny, waar we een boottocht maken in regen en wind, maar zelfs dan is het nog prachtig en de indiaanse gids wist ons te boeien.

We besluiten een dag langer te blijven, vinden een fijne camping, maken een wandeling en rusten uit van alle indrukken. De volgende dag vertrekken we heel vroeg om naar Cody te rijden. We zagen de dag ervoor een kleine kudde bizons heel ver weg en nu is het geluk met ons. Want als we op die plek aan komen rijden, staat er een heel grote kudde, die net begint over te steken. De grootste verspert de weg en staat als een soort klaarover de kudde, waar ook kleintjes bij zijn, over de weg naar de andere wei te leiden. Het duurt een tijdje, dus we maken een jank-lading foto's (zoals onze Guus dat zou noemen).

de bisons

Na de Tetons valt het landschap niet tegen: we rijden over wijde vlaktes, afgewisseld met af en toe een rivier en soms wat beesten. Montana is de staat van de :Open Range" , wat betekent dat er geen hekken staan en dat de koeien zomaar de weg over kunnen steken, wat ook een keer gebeurt als we er aan komen. We doorkruisen de Big-Horn mountains, prachtige rode bergen met af en toe een nauwe doorgang. De Buffalo-Bill Dam die we tegenkomen, was de grootste in zijn tijd, erg indrukwekkend. En dan, na een hele rit, Cody, de stad van Buffalo Bill en de Old Town, waar allerlei huisjes en voorwerpen te zien zijn. Frans leert hier een lasso te gooien en we komen ook bij het graf van Buffalo Bill. Ook Butch Cassidy en de Sundance Kid waren hier met de Whole in the Wall-gang. Het Buffalo Bill Centre bestaat uit 5 afdelingen, waarvan het gewerenmuseum ons het minst aanspreekt. Maar het Natural History, de geschiedenis van Buffalo Bill, Indian Culture en de Whitney collection for Western Art zijn allemaal de moeite waard en we brengen er dan ook bijna twee dagen door. 

Terwijl Margot het natural history-deel en de western art afdeling doet, loop ik stapvoets door de andere delen. De volgende dag andersom enzo laten we elkaar de mooiste dingen zien. Buiten is nog een demonstratie van een ouderwetse "chuckwagon" , de eetkar van de cowboys op de prairie. De gids maakt er koffie, brood en bonenschotel op een kampvuur. Het smaakt er niet minder om... goed om in de sfeer te komen. Er is ook nog een korte lezing over de indians of the plains, van een Lakota indiaan. Frans is vooral onder de indruk van de door indianen beschilderde /tr-dynamic/7361/album/51161.2332.333e.jpg">huiden met taferelen uit de eer-vorige eeuw. Margot geniet erg van de schilderijen van Remmington en Russel, taferelen die we net met eigen ogen gezien hebben!

We beeindigen deze tocht met een bezoek aan Little Big Horn Battlefield, waar generaal Custer en zijn mannen in de pan gehakt zijn door de indianen. Als je de plek ziet snap je niet dat hij daar geprobeerd heeft hen aan te vallen. Winnen was echt niet mogelijk. Helaas hebben de indianen er niet veel profijt van gehad.

 

Devils Tower

Dit is een plek waar ik heel graag heen wilde. In de film 'Close Encounters of the third kind' van Steven Spielberg, heeft de plek me altijd gefascineerd. De grond wordt beschouwd als heilig door de indianen, en er is een pad omheen, zodat je de hele berg van alle kanten kunt zien. We lopen het gehele pad, mijn knie heeft moeite met stijgen en dalen, maar dat geeft nu niet, dit moet je gezien hebben! Hierbij een om een indruk te geven.

 

Inmiddels zijn we in Deadwood (South Dakota) aangeland. Daarover een volgende keer.

Voor de meesten van jullie zal nu wel de vakantie aangebroken zijn, dus wensen we jullie net zoveel plezier als wij hebben.

 

Reacties

Jo Ruijs 19-07-2015 08:21 {{button-31500}}

Hallo samen,

Heel leuk om dit alles te lezen, zou bijna mijn vakantie omboeken van Duitsland naar Amerika, maar ja dat mag niet van mijn vriendin, flauw nietwaar?
Nog veel plezier in de tweede helft en schrijf ze.

Debra 20-07-2015 00:04 {{button-31631}}

Heel leuk om te lezen. Wij zijn nu in Engeland na een week in Normadie. Geniet nog van jullie vakantie.

Sietske 20-07-2015 17:25 {{button-31708}}

Een heel ander verhaal dan Ameland al werden we daar geconfronteerd met eidereenden, lepelaars, kluten, grutto's en wulpen. En konijnen niet te vergeten. Leuk om jullie avonturen zo te volgen. Morgen naar de Parade.

Marianne P 23-07-2015 08:52 {{button-32021}}

Hallo Margot & Frans
Heel erg leuk om dit allemaal te lezen. Zo maken wij het ook een beetje mee.
Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.
Voorpret-alarm! Reizigers vertellen reizigers, campers (truck-camper & C-25) & presentaties
Kom 23 of 24 maart naar de Reizigersbeurs
Kom naar een infodag met special guests, zoals Travel Texas en indianen.
Meld je gratis aan