Nog anderhalve week

Het is alweer zover.......

Dit gaat ons laatste blog alweer worden, want we zijn nu echt op de terugweg. Er is inmiddels zoveel gebeurd, dat we het gevoel hebben dat we de laatste 3 weken bijna niet meer kunnen bijhouden! Na het afschuwelijke bericht dat onze lieve Tanneke is overleden, zijn we enorm van slag geweest en moesten wennen aan het idee dat we haar al deze prachtige dingen die we meemaken niet meer kunnen vertellen. Gelukkig hebben we nog kunnen bellen en een beetje afscheid kunnen nemen. 

Ondertussen hebben we de reis voortgezet. Het was wel duidelijk dat we er niet helemaal bij waren, want toen we op een ochtend van de camping wegreden, waren we vergeten ons los te maken van de voorzieningen en wat volgde was een soort knal en daar bungelde het electrische snoer achter ons aan! De waterslang was gelukkig niet kapot. Tja... we vonden bij het volgende dorpje een rv repair centre en die had gelukkig een nieuw snoer met juiste stekker. We bleken natuurlijk niet de enigen te zijn, die zoiets overkomt! 

Het volgende doel was de Mesa Verde. Onderweg reden we langs Denver, maar hadden niet veel zin om de stad in te gaan. We waren net zo gewend aan al die heerlijke natuur, dus we kampeerden een nachtje in de buurt, maar zijn de volgende dag via de rondweg erlangs gereden. 

Op weg naar de Mesa Verde, kwamen we terecht op de plek, waar Christo het project 'Over the River' gaat doen. Hij gaat een deel van de Arkansas River overkappen met doeken, zodat je er onderdoor kunt varen. Ook dit project speelt alweer heel lang, wordt aldoor uitgesteld, en of hij het zelf nog gaat afmaken, moet de tijd leren. Frans wist waar dit stuk lag, dus we zijn er nu met de camper langsgereden en hebben ons vast voorgesteld hoe het eruit zal zien. Dat zal weer een 'once in a life time experience' worden! 

De Mesa Verde is een nationaal park, waar je eerst een prachtige rit maakt tot 8000 voet hoogte en dan zie je de pueblo's. Je kunt er ook wandelen, de uitzichten zijn majestueus, het is niet zo druk (ook omdat het weer niet zo mooi was, maar voor ons juist heerlijk koel) en de omgeving doet wel het meest aan Blueberry denken (de mooiste westernstrip!).

Niet ver van Mesa Verde ligt de stad Durango. Van mijn vriendin Caro had ik al gehoord dat dat een leuke western stad is, je kunt er lekker eten (dat lukt niet echt op het platteland van Amerika, dus dat was mooi). Inderdaad was er een leuke winkelstraat, gezellige restaurantjes en de oude trein naar Silverton (zilvermijn) loopt dwars door de stad, dus we zagen ook nog een prachtige ouderwetse locomotief met wagons. En we hebben heel lekker zitten eten, dus Caro: dank voor de tip.

Inmiddels waren we zover gekomen, dat we ons realiseerden dat er nog verschillende mogelijkheden waren om te doen, maar dat we wel moesten gaan kiezen, vanwege de tijd. Margot had eigenlijk wel wat genoeg van al die natuur, en dus leek de Grand Canyon wel heel verleidelijk, maar naar San Francisco rijden ook. Dan zouden we toch ook het bezoekje aan Rene Rondeau kunnen proberen (de Hamilton leermeester van Frans) en toch een paar dagen de stad snuiven. Frans had er ook zin in, dus we hebben daarna 2 dagen heel veel mijlen afgelegd want het is wel 2 dagen rijden met de camper. 

Inbegrepen zat wel Monument Valley, want daar kom je langs. Het is prachtig, vooral de rit ernaar toe, en de plek is natuurlijk een must, maar je hebt wel een beetje het gevoel dat je in een Sergio Leone movie bent, en dat het 'achtergrondjes' zijn. Grappig dat je na ' Once upon the time in the west' echt ooit geweest moet zijn, en dan ben je er en dan denk je toch....hm. Misschien is het te bekend van alle foto's. 

De volgende dag hebben we enorm doorgekacheld, door de Mojave Desert. Voor Margot was dat ook een plek waarvan ik hoopte dat ik daar ooit zou zijn. Het is een graniet woestijn, het heet er ook Granite Mountains, en het is dus grijzig. Er zijn diverse plekken waar de Airforce of de Navy, hun bases hebben gemaakt. De NASA heeft er een groot complex, en er wordt ook wat af-geexperimenteerd. Dus veel hekken, borden met verboden toegang, maar voor de rest weer schitterende landschappen en cactussen en Joshua trees en helaas: geen gieren of adelaars. Die mis ik hier. Het was inmiddels ook 45 graden geworden, dus de airco moest echt wel aan. 

In een plaatsje midden in de Mojave hebben we een camping gevonden. Er waaide een warme woestijnwind, dus afkoelen lukte niet erg. Maar de zonsondergang maakte heel veel goed, lekker met een glaasje tequila reposado, (onze eerste deze vakantie), zitten genieten van zoveel moois.  Onderweg passeren we Tehachapi, bezongen door Little Feat in " Willin'"...  Tonopah laten we maar liggen, dat is te ver omrijden. Toch een leuke ervaring, langs....Route 66.

Ja...en toen San Francisco. Een camperplek ten noorden, dus met de ferry naar de overkant. Dan vaar je langs de bekende gevangenis San Quentin (waar Johhny Cash optrad) en Alcatraz (ook bekend van allerlei films) en je vaart tussen de Bay Bridge en de Golden Gate Bridge op de stad af, het lijkt een beetje de ferry van New York naar Staten Island. 

San Francisco is inderdaad heel heuvelachtig, het lijkt nogal Europees, met veel mooie victoriaanse huizen en Fishermans Wharf is een toeristische kermis, en de zeeleeuwen op pier 39 slapen gewoon door, hoeveel toeristen er ook staan te fotograferen. We deden Haight Ashbury (de oude hippiebuurt), 

de Castro (waar Harvey Milk heeft gewoond, de legendarische wethouder van SF en in 1978 doodgeschoten, samen met de burgemeester) 

en natuurlijk hebben we in het trammetje gezeten! 

Het Golden Gate Park lijkt ook een beetje op Central Park, maar is iets meer bosachtig en natuurlijk heuvelachtiger. Er was een groot 3 daags muziekfestival aan de gang, waar Billy Idol, Elton John en Sting zouden optreden, maar alles uitverkocht natuurlijk. We hoorden wel muziek, maar konden er niet bij in de buurt komen, dus we hebben gewoon maar wat gewandeld. 

Om terug te komen bij onze camper was meestal een avontuur, want het openbaar vervoer was voor ons lastig te begrijpen. Dat zal wel aan ons gelegen hebben, maar elke keer als we dachten dat we de goede weg naar de bushalte voor over de Golden Gate Bridge hadden genomen, bleek het toch weer heel anders te zijn. Gelukkig waren er aardige buschauffeurs die ons dan weer naar de goede halte brachten. Voor het eerst protesteerde mijn knietje deze dagen, want al dat klimmen en dalen was soms wat veel. 

Nu zijn we aan het uitrusten op een camping bij Monterey Bay en blijven hier hangen tot we terug moeten naar Las Vegas om de camper in te leveren. Dan vertrekken we woensdagochtend vroeg weer naar Nederland, waar we na een tocht van 24 uur op donderdag 20 augustus aankomen. 

Lieve vrienden, we hebben een fantastische reis gemaakt, bijna alles gezien en gedaan wat we graag wilden, en we vonden het ook heel leuk om dit op deze blog-manier met jullie te kunnen delen. Thuis zullen jullie met foto's erbij vast nog veel meer over horen!

Bye, Bye.