10 juli(nagekomen)

10 juli

Weer: koud als we wakker worden om 6.30 uur. Lange broeken en truien weer. Behalve Wim, die begint meteen in korte broek en t-shirt. 

Gereden miles: 171 

Vandaag is de dag dat we Yosemite verlaten. We vertrekken vroeg omdat we de Tiogapas gaan rijden. Deze pas is 70 mile en hoog de bergen in. Ik zag er wat tegenop omdat we met die grote bak wat minder flexibel zijn als met de auto. Maar gelukkig is Wim een goede chauffeur en komen we veilig in Lee Vining aan. Ondertussen weer geweldige natuur gezien en natuurlijk gefotografeerd. Nadia vond het allemaal niet zo heel interessant en overdreven hoe we er op reageren. Maar daar trekken we ons niet te veel van aan en stoppen zo af en toe voor een foto. We hebben zelfs in de sneeuw gestaan en David gooide een sneeuwbal de camper in. 

Van uit de Tioga pas zijn we linksaf gegaan richting Bodie. 

Het was nog 20 mijl rijden en dan rechtsaf niemandsland in, nu nog 12 mijl zei de navigatie maar het bord gaf aan dat over 10 mijl de verharde weg stopte.... Huh dat was vreemd... Ach ja we zien wel ff.  We reden door en het klopte dus wel. We moesten zelfs 3 mijl over een hobbelpad (type wasbord) met kiezels, gravel, zand en stenen reizen voor we in Bodie kwamen. Bodie is een verlaten mijn stadje. In 1861(oid) opgericht tijdens een goldrush. Het groeide en in "the-middle-of-nowhere" is een dorp ontstaan. Kroeg, gevangenis, huizen, mortuarium, winkel, kerk, school, etc alles was er tot op een gegeven moment het verval kwam. 75% van alle gebouwen in 1923 tijdens een brand verloren gegaan en daarna heeft vandalisme en de elementen er voor gezorgd dat nog maar 5% van de oorspronkelijke gebouwen zichtbaar is. Het is een troosteloos geheel maar wel leuk om te zien hoe ze toen leefden. Hout, hout, staal en staal en vooral (zonder auto) ver van de bewoonde wereld af. We zagen Lucky Luke al rijden op zijn paard( bij wijze van spreken).

Daarna in de camper weer het hobbelweggetje terug naar de normale weg. Wat kan je blij zijn met asfalt....:-). We gingen weer terug richting Lee Vining en kwamen bij Mono Lake aan. Een meer dat door de waterdorst van LA in 1941 met 50 voet(18 meter) gezakt is. De overheden hebben nu weer gezorgd dat het meer mag stijgen en de waterwinning en voeding aangepast moet worden om de natuur te behouden. Dat doen ze redelijk succesvol maar ze zijn er nog niet. Het meer is door de verdamping ook erg zout geworden. Tsja en als er zout in een verhaal voorkomt is dat natuurlijk wel op het lijf van de Kempies geschreven dus daar moest even meer van bekeken worden. Daarna zijn we nog 40  mijl doorgereden naar Mammoth Lakes. Een camping in een skigebied. We kwamen aan in t-shirt en korte broek maar de mensen op de camping vonden het toch minder warm en hadden truien en jassen aan. En ook wij maar even omkleden want warmer dan 15 graden was het overdag niet. We kwamen natuurlijk later aan dus eerst nog maar ff bedenknen wat te eten. Uiteindelijk werd het van alles wat. Doperwten, wortels, hotdogs van de BBQ, en de mashed potatoes die niet helemaal in de smaak vielen. Maar toch het was weer een dag vol met leuke dingen en belevenissen.

Wel terusten.