26 juli

26 juli

Vanaf Morro Bay naar Watsonville

Weer: mistig en koud in de ochtend, zonnig en warmer 's middags. Wel met een frisse zeewind.

Gereden miles: 156

Vandaag gaan we van Morro Bay via de Highway 1 naar het noorden.

Door de zeemist is het in de ochtend koud en mistig. In de camper hebben we het dakraampje ook dicht gedaan en de deken over ons heen getrokken.  We hebben niet heel veel haast dus ontbijten lekker en vertrekken rond 8:30.

De route belooft eentje vlak langs de kust te worden. De camper laten we rustig de weg over rijden en tegen koffietijd komen wij het bordje Hearst Castle tegen. Miranda had er al over gehoord maar het was nog even de vraag of het al open zou zijn. Het bleek echter dat er al veel mensen waren en we worden ontvangen in een groot visitor ruimte. We hadden niet helemaal een idee wat wij er van moesten verwachten dus gingen eerst even kijken voordat wij er 25 dollar per persoon aan uit zouden geven. William Hearst blijkt een rijke amerikaan geweest die veel Europese kunst en historie naar de USA gehaald heeft en zelf een kasteel heeft laten bouwen. De bezoekers werden met een bus naar het kasteel gebracht maar met een verrekijker kon bekeken worden hoe het er uit zag. Omdat wij al veel Europese historie gezien hadden en dit een beetje voelde als een gemaakt nepkasteel besloten wij om geen kaartje te kopen. 

Een kop koffie van Starbucks en een echt Amerikaans koekje gingen er wel in en daarna gingen wij op weg. We hadden gehoord dat er langs de kust veel dieren leefden en ook zeeleeuwen. We konden onze lol op met zoeken maar ook deze dieren zoeken elkaars gezelschap op en de eerste dieren die wij op een rots zagen zitten leken uit de verte op pinguins. Huh, pinguins zo ver naar beneden?. Een bord "Elephant Seals" zei voldoende en het aantal geparkeerde auto's nog meer.

Het was druk met bezoekers maar volgens de vrijwilligers niet zo druk met dieren hoewel wij het al druk genoeg vonden. Het is nu het seizoen van de volwassen mannetjes die aan het vervellen zijn. Er lagen er volgens ons toch wel zeker 100. Kun je nagaan hoe druk het er in andere tijden is. Het was duidelijk aan de geur te merken dat hier flink wat dieren lagen, het rook niet naar bloemetjes. 

Na de nodige foto's gemaakt te hebben weer terug naar de camper en verder via highway 1. Het is een flink bochtige weg langs de kust, die niet uit alleen maar strand bestaat maar juist veel hoge rotsen en kliffen. Dat betekent toch ook weer klimmen en dalen. Nadia wordt er misselijk van en vraagt zich af hoelang nog op deze weg. Helaas voor haar moeten we haar teleurstellen en vertellen dat het nog wel een paar uur zal duren. David heeft nergens last van en kan zelfs achteruitrijdend een boek zitten lezen. Wij vinden het geweldig te beseffen dat je langs de pacific ocean rijdt. Op een gegeven moment willen we voor Nadia even rustig aan doen en langs de weg stoppen maar dat is nog niet zo makkelijk. Maar opeens zien we verschillende mensen langs de weg staan met verrekijkers en wijzen ze richting de zee. Gelukkig kunnen we stoppen en zien we in de zee dat er walvissen zwemmen! Gewoon zomaar in het wild zien we we minstens vier. Het is wel ver weg maar ze zijn er echt. Zo bijzonder! David pakt de verrekijker die hij van opa en oma gekregen heeft en ziet ze ook echt uit het water omhoog komen. Nadia kijkt even uit het raampje van de camper en is na twee minuten klaar met kijken en gaat weer lezen. Lekker ding is het ook! 😍

We besluiten hier ook te lunchen en tijdens het eten zien we de walvissen gewoon nog in zee zwemmen. Na een uurtje rijden we weer verder. 

We hebben een camping geboekt tussen Monterey en Santa Cruz aan het strand. Er staat alleen een hoog duin tussen, dus we kunnen vanuit de camper de zee niet zien. We zitten wel in het westen dus de zon gaat onder in zee. We gaan na het eten lekker naar het strand en gaan de zonsondergang bekijken. De Go Pro gaat natuurlijk mee om met timelapse te filmen. We maken wat mooie foto's van de kids tegen de zon in en verder zitten we romantisch naar de zon te kijken. Helaas is de batterij van de Go Pro net voor het ondergaan leeg en stopt hij met filmen. Lekker dan: in Arches in de woestijn zaten we net achter een rots waar de zon zich achter verstopte en was de timelapse mislukt door te lange tussenpozen. En nu is de batterij leeg! Nou ja, zoals David al zegt: morgen weer een kans. We slapen hier namelijk twee nachten. Na de zonsondergang zijn we het hoge duin weer opgeklommen: 365 treden hoog. Nog even een kopje koffie en dan weer slapen. Morgen de laatste volledige dag met de camper.