Rapid City, South Dakota

Vandaag, 4 augustus zijn we vroeg vertrokken, omdat we nogal een stuk moesten rijden (483 km). Toen we alle afslagen naar Cheyenne voorbij waren, reden we het 'niets' in. Alles in Amerika is groter dan groot. Zelfs het niets is enorm groot. En dan zit je nog op de snelweg. Daar rijden nogal wat auto's. We hebben ons keurig aan de snelheid gehouden en zodoende hoefde we niet in te halen. Ik geloof, dat we vandaag maar een keer een auto hebben ingehaald. Zelfs die enorme vrachtwagens, waar in Nederland een zwaailicht vooruit moet, haalden ons steeds in. 

Wat ons al dagen opviel, waren de vele motoren. In Estes Park waren al een stuk of wat, maar met name vandaag werd het steeds drukker met motoren. Wat blijkt? In Sturgis, een plaatsje hier een 25 kmvandaan met een 10.000 inwoners herbergt de komende dagen een miljoen motorrijders uit de hele wereld. De meesten rijden op die prachtige Harleys. Je begrijpt dat die niet alleen in Sturgisi kunnen bivakkeren. In een straal van zeker 60 km om Sturgis zitten ze en nemen alle ruimte in beslag. Op de weg, maar ook op de rustplaatsen, de patrolstations en de terrassen. Ze doen geen mens kwaad, al zien ze er soms wel indrukwekkend uit. Allemaal met lange baarden, spijker- en leren kleding en vooral zonder beschermende kleding of helmen. In Custer hebben we de camper geparkeerd en hebben we ons tussen het motorblokken begeven. Elke plaats, dus ook Custer, probeert er een slaatje uit te slaan. Hier mede in de vorm van een oud-Hollandse braderie. Bij een bepaalde kraam hadden ze een grote wereldkaart en daar mocht je een speld prikken op de plek waar je vandaan kwam. InNederland waren al zo veel spelden geprikt, dat het niet meer als land te herkennen was. En waarom gaan die gasten allemaal daar naar toe? Omdat een bepaalde motorralley 75 jaar bestaat. Wat begonnen is als een grapje is inmiddels uitgegroeid tot het grootste motorspektakel ter wereld. Surgis is een soort Woodstock, maar dan voor motorrijders. En daar zitten we de komende tussen.....😳

Op een kruispunt waar we rechtsaf moesten slaan in de middle of nowhere, hoorden we een vreemd getik ons de motorkap vandaan komen. Wat was dat nu? Er lekte het nodige vocht onder de motorkap. Paniek😁 Vera was inmiddels in gesprek met een andere camperrijder. Die dacht dat het condens was van de airco. Het stopte ook zo weer en de temperatuur van d motor was niet opgelopen. 

Inmiddels zijn we er beiden in geslaagd onze tas ergens te laten staan. Bert gisteren bij het inchecken op de camping en Vera vandaag op het terras waar we koffie hebben gedronken. Gisteravond was niet erg want we waren op de camping. Nu was het wat anders. We waren al weer vertrokken, maar omdat het bij het tankstation niet lukte zoals zou moeten, kwam Vera er achter dat de tas weg was. Aangezien de bikers het hele benzinestation blokkeerden, konden we er niet uit. Vera is toen te voet terug gegaan. Ze was net weg, toen een behulpzame Amerikaan achter het station iedereen tegen hield, zodat ik achterwaarts eruit kon. Vervolgens was het nog een crime om de straat over te steken en weer terug te kunnen rijden. Gelukkig was de tas er nog en kon de reis zonder problemen verder gaan.

Inmiddels zijn er blijkbaar wel problemen op de weg waar de motoren nog steeds herrie maken. Binnen vijf minuten komt er nu de zesde sirene langs in de richting waarvandaan wij gekomen zijn. Volgens mij rukt de hele hulpdiensten nu uit.

Hier blijven we nu twee hele dagen. Vrijdag steken we het grote niets weer over naar Cody.

Intussen is nr. 8 ook langs. Zal wel heftig zijn😢