De laatste loodjes

Kei leuk ben benieuwd fijne vakantie alvast

Top!
Veel (foto) plezier!

Daar gaan ze weer, nog net voor Antonie's verjaardag!
Ik ga jullie reisje zeker volgen. Heel veel (foto) plezier en bij deze dus alvast een fijne verjaardag.

ja fijn dat we jullie kunnen volgen. De techniek loopt ver op me voor maar geweldig dat het allemaal zo kan.Een hele fijne tijd samen.

Zeker ga ik jullie volgen, ben heel benieuwd!

Goede morgen van uit Weert.Alles o.k. in de u.s.a.Antonie van harte proficiat,namens de hele familie Verheijen,maak er een leuke dag van.Hoeveel kaarsjes heb je uitgeblazen? Geniet van jullie vakantie,en tot schrijfster.

Ik ga jullie berichten met veel belangstelling en een gepast vleugje afgunst volgen. En voor vandaag: proficiat en nog veel goeie jaren erbij!

Van Harte Gefeliciteerd, Antonie! Ik ben heel benieuwd welke foto's je mee terug brengt! En uiteraard naar jullie verslagjes!
X Petra

Dank je wel. Ook bedankt voor de verjaardagsfelicitaties.
Het waren 55 kaarsjes, Ria.

Toen we de Amerikaanse stad Denver in 2010 vanuit de lucht steeds kleiner zagen worden, wisten we al dat we hier ooit nog eens zouden terugkeren. Het land had een onuitwisbare indruk op ons gemaakt, terwijl we er slechts een heel klein stukje van hadden gezien. Dat smaakte dus duidelijk naar meer. In oktober 2014 hakten we de knoop door en begonnen we met de voorbereiding voor onze tweede Amerika-reis. Na maandenlang informatie vergaren, offertes vergelijken, routes uitstippelen en overleggen met het reisbureau, was het nu dan eindelijk vertrektijd. Michael bracht ons naar Schiphol en Evelien zwaaide ons daar uit. Omdat we nou eenmaal niet rechtstreeks naar Denver konden vliegen, ging de reis via de Canadese metropool Toronto. Daar stapten we een kleine acht uur later uit het vliegtuig. We zouden twee uurtjes moeten wachten op de vlucht naar Denver, tijd die je grotendeels spendeert aan de verplichte formaliteiten. Eenmaal in het toestel gezeten, hoorden we dat er nog twee passagiers ontbraken. Na een uur te hebben gewacht, vertrokken we eindelijk naar Denver. Drie uur later landden we op de luchthaven vanwaar we in 2010 naar huis vertrokken. Gelukkig hadden we geen rompslomp met de douane meer, die hadden we in Toronto immers al gehad. De shuttlebus bracht ons naar Alamo, het verhuurbedrijf waar we onze auto hadden gereserveerd. Na de papierwinkel te hebben afgewikkeld, mochten we uit drie auto’s kiezen. We namen de auto met de grootste kofferbak en gingen rijden. Al vrij snel merkten we op dat de banden een vreemd geluid veroorzaakten. Omdat we op een betonbaan reden, zochten we daar de oorzaak van het rare geluid. Het werd echter steeds erger, ook toen we op asfalt reden. De auto maar even geparkeerd en de banden gecontroleerd. Die waren goed op spanning, maar van één wiel bleken de moeren niet te zijn aangedraaid. Dat wiel zouden we ongetwijfeld zijn verloren! Na veel vijven en zessen hadden we eindelijk iemand van het verhuurbedrijf aan de telefoon. Deze persoon regelde dat er nog dezelfde avond een monteur zou komen. Na een uur bij de auto te hebben gewacht, hebben we de moed maar opgegeven, er kwam niemand. Het was inmiddels 26 uur geleden dat we thuis uit bed waren gestapt, dus de pijp was wel een beetje leeg. Met een onvoldaan gevoel, een lege maag en een hoofd vol vragen, gingen we aan onze nachtrust beginnen. Als iedere reis garant staat voor een klein beetje tegenslag, dan hadden wij ons portie al vast gehad.

2015 07 19

De eerste nacht in de V.S. was er niet eentje om in te lijsten. Uiteraard waren we weer erg vroeg wakker, omdat ons interne ritme overhoop was gehaald. Om zes uur ’s morgens stonden we dan ook al gewassen en gestreken klaar voor het ontbijt. Maar eerst dienden we dat probleem met die huurauto op te lossen. Bellen dus maar weer. En opnieuw moest het hele verhaal worden verteld. Na enige tijd, terwijl Helmi voor de derde keer de situatie aan de telefoniste duidelijk probeerde te maken, kwam er plotseling een sleepwagen naar ons hotel gereden. Hij bleek gelukkig voor onze auto te komen. De monteur had het probleem snel verholpen, zodat wij opgelucht adem konden halen. Toch besloten we terug te rijden naar het verhuurbedrijf om die auto in te ruilen voor een andere. Toen dat eenmaal was gebeurd, kon onze reis pas echt gaan beginnen. Dat was vrij letterlijk, want er stond voor die dag een zes uur durende autorit op het programma: van Denver naar Rapid City. Daar valt niet zo heel veel over te vertellen behalve dan dat deze goed verliep. Onderweg stopten wij de Mac voor koffie en deden we inkopen bij een supermarkt. Verder zagen we voornamelijk kilometers heuvelachtig grasland aan ons voorbij trekken. In Nebraska stond er regelmatig een bordje met de tekst “Historic Landmark”. Hier was in de verleden iets gebeurd, met Indianen bijvoorbeeld. We zouden deze het liefst allemaal hebben gelezen, maar dan zou de reis te lang gaan duren. We wilden namelijk in de avond graag nog naar Mount Rushmore. Dat bleek allemaal goed te lukken. Na het inchecken in ons hotel, reden we naar de beroemde berg. Nadat we in Keystone wat hadden gegeten, zagen we rond 20.00 uur eindelijk de in rotsen gehakte beelden van de vier presidenten. Ondanks dat je hier al honderden foto’s van hebt gezien, was dit toch een magische plek om te zijn. We hebben nog gewacht tot het volledig donker was en de hoofden in het licht werden gezet, om vervolgens terug te keren naar ons hotel in Rapid City. Meteen naar bed. Morgen weer een nieuwe dag.

Foto's volgen nog.

Oooh wat een ellende aan het begin van de reis. Gelukkig nu alle ellende gehad en verder gaan met genieten van jullie reis. Hadden ze geen mc.flurrie bij de mac? Moet toch kunnen. Helaas geen mede reizigers die een mcflurrie wilde? Heel veel plezier nog en tot later......

Oké, dan is het nu klaar met de tegenvallers! Genieten maar!

2015 07 20

De eerste dag die ons volledig ter beschikking stond, hadden we gereserveerd voor Badlands National Park. Je vindt hier grillige rotsformaties, die gelegen zijn aan weerszijden van een 35 km lange weg. Er zijn diverse uitkijkpunten aangelegd, zodat je een mooi overzicht hebt of een stukje tussen de rotsen kunt wandelen. Na een uur of drie hadden we het hele traject afgelegd. We reden meteen door naar het plaatsje Wall, dat vooral bekend is geworden dankzij de plaatselijke drugstore. Deze heeft in een ver verleden bekendheid verworven door de reizigers gratis ijswater aan te bieden. De drugstore is echter geen klein pandje, maar een groot gebouw waarin allerlei kleine winkeltjes in zijn ondergebracht. Als je er doorheen loopt, waan je je bijna in een pretpark, zo leuk is het allemaal aangekleed. Okay, het is vaak wat kitscherig of kinderachtig, maar toch heeft het zeker de sfeer van het Wilde Westen. Dat wordt voor een groot deel bewerkstelligd door de talloze originele foto’s uit die tijd, waar hier de muren mee vol hangen. Het is allemaal niet spectaculair, maar wel leuk om een keer te zien. En dat ijswater dan? Nou, dat krijg je nog steeds, net als koffie voor vijf dollarcent. Na Wall reden we weer terug naar de Badlands, om de Sage Creek Road te rijden. Ook hierlangs lagen nog enkele uitzichtpunten. We zagen ook een kudde bisons, die echter ver van ons verwijderd was. De prairiedogs waren dat niet, die kon je een meter of vijf vanaf de auto zien zitten. Of staan, zoals ze ook vaak doen. Verder was deze weg niet zo bijzonder. Kilometers verder kwamen we weer bij het begin van die 35km lange weg. Weer stopten we enkele malen, dit omdat de zon inmiddels een stuk lager stond. Dit zette de rotsformaties in een bijzonder licht, wat de foto’s natuurlijk ten goede komt. Daarna hebben we de zon nog helemaal onder zien gaan. Hoewel deze helaas geen spectaculaire kleuren leverde, was het toch weer een bijzonder moment. Hierna zetten we koers naar Rapid City, waar onze dag weer ten einde kwam.

Mount Rushmore:
we waren er vroeg in de avond. Het pad naar het kunstwerk is een soort erehaag van de vlaggen van de staten. Een jongetje kende ze allemaal! Ongelooflijk. De kinderen zijn hier sowieso heel goed op de hoogte van hun geschiedenis. We wisten dat de hoofden van de presidenten zouden worden verlicht en wilden daarop wachten. Rond een uur of negen nam een Ranger het woord en begon te vertellen over de 4 presidenten die staan afgebeeld: Washington, Jefferson, Roosevelt en Lincoln. Wat ze hadden gedaan en wat ze betekenden voor de VS. Om klokslag half tien ging de lichten aan. De 4 bekende gezichten werden schitterend uitgelicht. Daarna werd het Amerikaanse volkslied gezongen. Tot slot vroeg de Ranger of er (oud) strijders aanwezig waren en of ze naar hem toe wilden komen. Ze kregen een enthousiast applaus van de aanwezigen. Een groot gevoel van saamhorigheid en patriottisme. Bijzonder.

Goedemorgen samen ik heb jullie berichtje vanmorgen gelezen i.p..v.de krant,dat is veel leuker.Ik ben op de kids aan het wachten,dus ik heb nu nog even tijd om te reageren.Zodadelijk is de,,beer,, los .Mijn i.pad moet ik verstoppen ,anders word erom gevochten! Fijne dag verder.groetjes Ria.

Douwes Egberts?

Douwe Egberts?Mooie foto.

Dít is niet wat ik geschreven heb ik weet niet hóe dat komt!

Mooie verhalen en mooie foto's. Je hebt de beelden wel eens op tv gezien maar foto's van bekenden zien is erg leuk!
Geniet van jullie geweldige reis! :)