Salt Lake City

Onze Internetverbinding was weer eens slecht, zodat we gisterenavond geen verslag konden plaatsen. Sorry hiervoor. Hieronder volgt het alsnog.

Het Togwotee Mountain Lodge, waar we nu verblijven, serveert het ontbijt pas vanaf 07.00 uur. Dat vinden we wat aan de late kant, aangezien we vandaag de bijna zes uur lange rit naar Salt Lake City moeten rijden. Hoe later we nu vertrekken, des te minder we van die stad kunnen zien. We besluiten om 06.00 te vertrekken, ontbijten doen we wel in Jackson Hole. Een uur later zijn we weer in dit leuke en gezellige stadje. Na het ontbijt laten we ons navigatiesysteem de route bepalen. Die is weer mooi en er is weer van alles te zien. Zo komen we door het plaatsje Paris, waar we natuurlijk een fotostop maken. Dat doen we wel vaker deze rit, zodat we uiteindelijk tegen 15.00 in ons hotel zijn. We frissen ons even wat op en lopen vervolgens de stad in. Het valt ons op dat hier alles zo proper en netjes is. Er ligt geen zwerfafval op straat en in alle perkjes staan kleurige bloemetjes. We begeven ons naar Temple Square, het kloppend hart van de Mormoonse Kerk en bezoeken het wereldberoemde  tabernakel. We worden direct aangesproken door enkele jonge dames, bekeerlingen van de Kerk Van Jezus Van De Laatste Dagen. Ze vinden het helemaal geweldig dat we hun heiligdommen komen bewonderen, al zeggen ze dat tegen iedereen. We praten even, maar voelen ons toch niet helemaal thuis bij dit geloof. Daarom gaan we weer verder de stad in, waar we eerst een restaurant opzoeken. We verbazen ons over de architectuur van Salt Lake City. Deze stad is duidelijk op de tekentafel tot stand gekomen, zo afgemeten is het allemaal. Heeft men in Eindhoven al jaren moeite om een pleintje in te richten, hier kennen ze die problemen absoluut niet. Na het avondeten lopen we naar het Utah State Capitol. Dat is nog een aardig klimmetje, want dat gebouw is op een heuvel neergezet. Het is deze maand trouwens precies honderd jaar oud! Het is gewoon ongelofelijk hoe die Mormomen dit gebouw destijds hebben kunnen maken, hun doorzettingsvermogen moet ongekend zijn geweest. Tot onze verbazing konden we ’s avonds om 19.00 uur nog gewoon naar binnen, een kans die we natuurlijk niet lieten glippen. We spraken daar nog even met een bewaker, die vol trots over ‘zijn’ staat Utah vertelde en kuierden een uurtje later weer terug naar ‘downtown’. Na een ijsje te hebben gescoord bij McD, was het nog slechts een kwestie van de kilometer naar ons hotel lopen. Onze dag zat er weer op.