Valemount - Clearwater

Valemount – Clearwater

Gisteren een heerlijke luierdag gehad. De prachtige ligstoelen gebruikt en genoten van het schitterende uitzicht. Eindelijk weer even tijd om verder te lezen in de boeken die we hebben meegebracht. Op de valreep had ik nog een boek gekocht over een vrouw die een voetgangerspad liep dat van Mexico naar Canada loopt, in het westen van Amerika, Wild geheten. Heerlijk, zo’n boek, temeer daar de Canadese wildernis natuurlijk niet veel van de Amerikaanse verschilt en je daardoor in deze omgeving er een goed beeld bij hebt.

Er is een prachtige wandeling richting Mount Robson, die we eerst nog lopen, voordat we vertrekken. De reis naar de volgende bestemming is ongeveer twee uur, dus dat biedt nog mogelijkheden voor andere activiteiten vandaag. Het blijkt een prachtige wandeling te zijn, langs een hevig stromende brede rivier, de Fraser, waar we gisteren ook aten. Die schijnt binnen een paar weken vol te zitten met zalmen die daar komen om te sterven. Doet me denken aan de documentaires met beren die ze uit de lucht vangen en dan opeten. Zo gaat dat hier dus echt. Eten kun je deze zalmen dan niet meer, daar zijn ze te oud voor.  De wandeling – een prima workout van drie uur - mondt uit in een meertje, waar het heerlijk picknicken is en we settelen ons op een bankje met uitzicht op de besneeuwde toppen van omringende bergen. Mount Robson is de hoogste, maar ook de steilste berg van de Canadese Rockies. Wij wandelen langs de steilste kant, die is bijna loodrecht en dat zie je niet zo vaak. Ongelooflijk hoe mooi het hier is en de rust is bijzonder. Die wordt alleen verstoord door het geluid van het stromende water maar ook door onze medetoeristen want het is zaterdag en ook nog eens een lang weekend. Maandag is een vrije dag, geen idee waarom, maar dit trekt wel meer wandelaars dan op een doordeweekse dag. De mensen zijn echter erg vriendelijk en groeten ook graag, en een mooie glimlach kan er altijd vanaf. Ik krijg het idee dat de mensen hier meer relaxed zijn, zie geen tekenen van stress of haast op de weg. We mogen nergens harder dan 100 en echt hard gereden wordt er niet. Op lange afstanden wil je dan nog graag iets harder, maar ook wij overstijgen de 120 niet.

Maar dan…. de volgende bestemming……

Tja, ik wist dat het primitief zou zijn, maar geboekt bij booking.com denk je toch wel dat er een bepaalde standaard geboden wordt. We kwamen terecht op de Aveley ranch in the middle of nowhere. We werden begroet door de zoon des huizes. Hij was 17, de jongste van zeven en nog nooit naar school geweest. Hij kwam op mij een beetje autistisch over, maar deed erg zijn best om het ons naar de zin te maken. Dat was wel ontroerend, hij reed onze bagage met een golfkarretje naar de cabin. Die stond ergens in een weiland waar normaal veel schapen en koeien grazen. Nu even niet, maar wandelend moet je je weg vinden slalommend langs koeievlaaien en schapenkeutels. Lekker, zo op mijn ballerina’s…  Onze hut heeft stromend water en elektriciteit, dat is mooi. De toilet staat echter verderop en dat betekent dat je ’s nachts goed moet slalommen om fris het bed weer te bereiken. Op het terrein staan oude autos van zeker 60 jaar oud. Ze roesten weg en er groeit gras op, de natuur heeft vrij spel. Er staan kleine schuurtjes te  verkrotten waar de eigenaar ook nog toeristen in wil huizen. Daar moet dan nog wel wat aan gebeuren. Eerst ons huisje nog wat verder opknappen, zou mijn advies zijn. De vloer is aan één kant verzakt en als je voor het fornuis staat, danst het fornuis en alles wat erop staat, zodat je moet oppassen dat de pannen je niet tegemoet komen.
Oja, en douchen mag je bij de eigenaar thuis doen. Dat is zo’n 300 meter lopen en dan ga je zijn huis binnen alwaar je je eerst door alle bende heen moet worstelen om bij een badkamer te komen, die er trouwens wel perfect uitziet. We nemen ons voor om hier vriendelijk van af te zien.  Toch wel apart om in zo’n Huckleberry Finn omgeving (wat een bende overal) te verkeren waar mensen zo anders leven dan wij ons kunnen voorstellen. De eigenaar vertelde over zijn zus die op de berg op de schapen past. Ze is 58 en leeft gedurende de zomermaanden in een tent met een groep honden die de kudde bewaken tegen wilde dieren en die zijn er plenty. Hij noemde coyotes, wolven, cougars en beren. Zus heeft een goed geweer om zich te verdedigen en doet dit haar hele leven al. Als ik dan bedenk hoe ik iedere morgen op mijn fietsje stap om in de Groningse hectiek naar mijn werk te fietsen, dan zie ik niet zoveel overeenkomsten. Bijzonder…..
Oja, een cougar is zoiets als een poema, die wil je natuurlijk liever niet tegenkomen.

Wordt vervolgd…