Naar Lake Geneva Wisconsin 2 september

Het blijft hier in Rockford nog tropisch warm "high in the sightseeing" dat wil zeggen tussen 32 en 35° C.  Binnen is het koel, maar na de lunch besluiten we al sightseeend naar Lake Geneva te rijden en goede 60 miles up North al in Wisconsin. Eerst was er niet veel uitzicht we reden door eindeloze maïsvelden, met soyabonen één van de hoofdteelten in Illinois, net als bij ons is een maïsveld geen boeiend uitzicht. Maar verderop in Wisconsin wordt het landschap afwisselender hier zijn er koeien en kleinere boerderijen in een lieflijk glooiend landschap. Lake Geneva is een heel groot meer, veel mooie vakantie huizen en je ziet dat het al van ouds een plek is waar Chicago graag naar toe trekt om de zomer door te brengen. Ook nu is hetze aangenaam, niet meer de volle drukte maar toch heel wat boten op het water. Er zit veel vis het meer is heel diep en we zien mensen vertrekken met kleine maar krachtige boten met op de voorplecht een hoge stoel, van waaruit ze met de lijn vissen. Na veel wikken en wegen wordt er een restaurant gevonden. Hans heeft ons uitgenodigd en we vieren de verjaardagen van "de meisjes" Janet werd 1stember 77 en ik tik af op 75 as zondag. Het was een gezellige tent en het eten was lekker en echt American Style. Prima voor ons.
Terug thuis hebben we met beelden en cijfers uit de krant en de atlas een beetje uitleg gegeven over de dramatische vluchtelingen stroom en de problemen die zich hierdoor opstapelen. Hier in de Midwest hebben ze er totaal geen idee van. Lampedusa, Kos, hoe ver of hoe dicht Europa bij het Midden Oosten en de Magreblanden ligt. Ze worden er stil van. De nood in Eritrea, Somalië en noem maar op, ze vallen uit de lucht. Syrië kennen ze, maar dat het zo dicht bij Israël ligt, beseften ze niet. Logisch ook de informatie is summier en het is ook ver weg. Zij hebben de toestroom van Mexicanen en Cubanen, maar dat ligt toch wel anders, er is werk voor die instroom en ze geven toe dat het ook harde werkers zijn.
Dan toch maar naar bed.  Morgen, donderdag dus (met dat flinke uurverschil soms toch verwarrend) gaan we weer naar Wisconsin, naar Madison om Jill en haar man Mike en de kinderen te ontmoeten. Met andere familieleden is het niet gelukt. Ze wonen ver uit elkaar en het is natuurlijk midden in de week. Ook hier zijn de scholen al een tijdje bezig.