Naar Whistler via de Riedijk's

Vrijdag 11 sept

Zoals gezegd ook gedaan, vroeg op en vroeg op pad om tijdig bij de veerpont te zijn. Eenmaal daar hadden we tijd genoeg om te ontbijten, dus wassen en aankleden en los koppelen en weg waren we. Suzanne was ook op tijd wakker en bracht ons binnen het kwartier naar Departure Bay waar we moesten inschepen om naar Horshoe Bay te varen. Het beloofde een zonnige dag te worden, hoera! Deze keer reden we direct in de goede rij en stonden nummer 1. Lekker ontbeten, de propaan tank dicht gedraaid, zoals dat verplicht is op de boot en toen was het alweer tijd om op de pont te rijden. Hier draait alles klokvast en precies om 8.30 uur voeren we de haven uit. Ik val in herhalingen, maar het is niet anders, de eilandjes, het water en nu volop de zon, zelfs voor de werkende mens is dat puur vakantiegevoel. Een glad zeetje en een kleine twee uur later reden we langs Route 99 North naar Lions Bay waar we bij de Riedijk's zouden koffie drinken. Het huis van hun zoon Michiel ligt er prachtig met een mooi uitzicht over de baai en de verder liggende bergen, waar de eerste sneeuw al voor witte toppen zorgde. Toch wel speciaal om nu hier bij hen op de koffie te komen en het werd nog een vroege lunch erbij. Om iets na enen reden we verder, met goede tips in het achterhoofd en veel gezwaai. Zij passen dit weekend nog op de drie kleinkinderen en dan gaan ze maandag na een maand weer terug naar Nederland.
We volgden verder de R 99, ook wel "Sea to Sky Highway" genaamd, het eerste stuk langs de oceaan is schitterend. De plaatsnamen worden hier ook in de taal van de oorspronkelijke bewoners weergeven en de Engelse namen zijn daar vaak verhaspelingen van.
In Squamish hebben we de kabelbaan naar boven genomen, op aanraden van Marjan en Marten en dat was een gouden tip. Eenmaal boven genoten we van het wijdse uitzicht en liepen onze eerste skyway of hangbrug over een kloof. Daar zijn ze hier sterk in. Beneden lagen de boomstammen te wachten op vervoer. De houtwinning is in Canada de nummer één en je ziet overal zware wagens die hiervoor worden gebruikt. Power van de machines, maar ook power bij de houthakkers.
Verder maar weer naar onze eindbestemming Riverside Campground in Whistler. Bekend om zijn sneeuw en de Olympische Spelen. Die hebben dit stadje een ongekende boost gegeven en alles peper duur gemaakt.
De camping is leuk, de juffrouw aan de receptie niet. Dit is de eerste keer sinds we hier zijn dat we niet vriendelijk te woord worden gestaan. Zeker ruzie met haar vriend of zo? Het weer is nog zo lekker en zacht dat we buiten aperitieven met V8 en Veenbessensap, een keer iets anders en chips, die reuze zak moet nu toch eens leeg. We eten ook buiten, een slaatje en koude kip met, je raadt het... champignons. Ook koud heel goed te eten, jammer dat het nu op is. We blijven buiten zitten tot het donker wordt en de beestjes beginnen steken. En je gelooft het of niet: dit is hier berenland, je bent hier nooit meer dan 800 m van een zwarte beer verwijderd. We krijgen dus instructies toegeschoven van onze vriendin en doen nu de deur van de camper dubbel op slot. Dit stukje afschrijven en wat lezen en dan onder de lakens.