Een lange rit naar Wells' Grey National Park
Door J. Schaefer - A long time agoZondag 13 sept
We worden keurig op tijd wakker, dat is ook wel nodig want we
hebben een heel stuk te rijden. We is niet helemaal juist, Hans
heeft heel wat te rijden en ik zit ernaast en geniet van de
voorbijglijdende landschappen.
Whistler en omgeving is echt prachtig en ook de eerste 200km waren
zeer afwisselend. De weg is goed en het verkeer valt mee, de meren
rijgen zich aaneen als parels aan een gouden ketting. Hoe verder we
komen hoe meer kleur in de bossen, want naast het donkere groen van
de sparren beginnen de loofbomen al hun mooiste herfstkleedjes aan
te trekken.
Hoewel het een stuk kouder is als gisteren en er een stevig windje
staat is het nog altijd zonnig.
Onze koffiepauze nemen we op een plek met een view over een meer
recht op hoge bergen waar gletschers hun witte tongen naar ons
uitsteken. Diep beneden vlak langs de oever van het meer loopt een
Märklinspoortje.
Verder maar weer want we zijn er nog lang niet. Een gemiddelde van
50 km/uur is al mooi. We rijden de Sea to Sky Highway 99 helemaal
tot het einde en moeten dan linksaf, maar rechts ontwaren we een
fruitteler en we hebben appels nodig. Hans vindt het niet safe om
Bertha daar op het erf te zetten dus zet haar aan de overkant neer.
Ik met mijn Delhaize tasje op pad, er is van alles, of wel uit de
hangar of wel zelf te plukken aan de helft van de prijs. Ik heb
maar weinig nodig en keer naar Hans terug met tomaten, courgettes,
uien en verse basilicum, maar geen appels, want die waren al tot
sap omgetoverd. Hans heeft het geweten waar hij zo graag wilde
parkeren, nl bij de koningszaal van de plaatselijke Jehova's en die
staan altijd klaar om te bekeren. We konden gelukkig ontsnappen,
oef.
Nu komt er een lang en heel saai stuk, bergachtig, maar kaal, een
soort half woestijn. Maar Hans trapt lekker op het gaspedaal en zo
komen we goed vooruit. We gaan richting 100 Mile House, alleen de
naam al. Dit is een weg richting Goldrush en zo vindt je hier 70
Mile, en zo verder, etappes waar gerust en geravitailleerd kon
worden. Voordien slaan we af langs een mooie route, veel prachtig
gele berken en meertjes. 100 kilometer verder mogen we de Highway 5
op! Maar niet voordat we de Bob-controle zijn gepasseerd. Hans
hoeft niet te blazen en we vragen de agent vlug even waar onze
Campground is. Dat blijkt eenvoudig
30 km verderop en daar hebben ze nog plek ook. Dikke proficiat voor
Hans, 430 km ver heeft hij Big Bertha door bergen en dalen naar
Clearwater gebracht.
We sluiten alles aan en dan gaan we eens helemaal uit de bol,
lekker eten met ....o foei dat is niet de afspraak! een
glaasje rode wijn. Dubbel en dik verdiend, zo halverwege onze reis.
De kalfslever smaakt Hans voortreffelijk en mijn trout blijkt een
zalmforel te zijn en is ook top. Nu zitten we nog even bij de
receptie want daar is goede Wifi verbinding en dan regelrecht het
bed in.