Een lange rit naar Wells' Grey National Park

Zondag 13 sept

We worden keurig op tijd wakker, dat is ook wel nodig want we hebben een heel stuk te rijden. We is niet helemaal juist, Hans heeft heel wat te rijden en ik zit ernaast en geniet van de voorbijglijdende landschappen.
Whistler en omgeving is echt prachtig en ook de eerste 200km waren zeer afwisselend. De weg is goed en het verkeer valt mee, de meren rijgen zich aaneen als parels aan een gouden ketting. Hoe verder we komen hoe meer kleur in de bossen, want naast het donkere groen van de sparren beginnen de loofbomen al hun mooiste herfstkleedjes aan te trekken.
Hoewel het een stuk kouder is als gisteren en er een stevig windje staat is het nog altijd zonnig. 
Onze koffiepauze nemen we op een plek met een view over een meer recht op hoge bergen waar gletschers hun witte tongen naar ons uitsteken. Diep beneden vlak langs de oever van het meer loopt een Märklinspoortje.
Verder maar weer want we zijn er nog lang niet. Een gemiddelde van 50 km/uur is al mooi. We rijden de Sea to Sky Highway 99 helemaal tot het einde en moeten dan linksaf, maar rechts ontwaren we een fruitteler en we hebben appels nodig. Hans vindt het niet safe om Bertha daar op het erf te zetten dus zet haar aan de overkant neer. Ik met mijn Delhaize tasje op pad, er is van alles, of wel uit de hangar of wel zelf te plukken aan de helft van de prijs. Ik heb maar weinig nodig en keer naar Hans terug met tomaten, courgettes, uien en verse basilicum, maar geen appels, want die waren al tot sap omgetoverd. Hans heeft het geweten waar hij zo graag wilde parkeren, nl bij de koningszaal van de plaatselijke Jehova's en die staan altijd klaar om te bekeren. We konden gelukkig ontsnappen, oef.
Nu komt er een lang en heel saai stuk, bergachtig, maar kaal, een soort half woestijn. Maar Hans trapt lekker op het gaspedaal en zo komen we goed vooruit. We gaan richting 100 Mile House, alleen de naam al. Dit is een weg richting Goldrush en zo vindt je hier 70 Mile, en zo verder, etappes waar gerust en geravitailleerd kon worden. Voordien slaan we af langs een mooie route, veel prachtig gele berken en meertjes. 100 kilometer verder mogen we de Highway 5 op! Maar niet voordat we de Bob-controle zijn gepasseerd. Hans hoeft niet te blazen en we vragen de agent vlug even waar onze Campground is. Dat blijkt eenvoudig 
30 km verderop en daar hebben ze nog plek ook. Dikke proficiat voor Hans, 430 km ver heeft hij Big Bertha door bergen en dalen naar Clearwater gebracht.
We sluiten alles aan en dan gaan we eens helemaal uit de bol, lekker eten met ....o foei dat is niet de afspraak!  een glaasje rode wijn. Dubbel en dik verdiend, zo halverwege onze reis. De kalfslever smaakt Hans voortreffelijk en mijn trout blijkt een zalmforel te zijn en is ook top. Nu zitten we nog even bij de receptie want daar is goede Wifi verbinding en dan regelrecht het bed in.