Lake Maligne
Door J. Schaefer - 17-09-2015 23:07Woensdag 16sept
We werden als ijspegels wakker van morgen. Zo koud hebben we het
nog niet gehad, de verwarming bracht soelaas, maar de airco jaagt
dan tegelijkertijd kou uit het plafond, dus laten we het nooit te
lang draaien. Ontbijt met yoghurt en fruit leek ons niets, de
oplossing was spek en eieren en omdat we toch naar het Visitors
Center in Jasper moesten, konden we dat mooi combineren.
Bij het uitrijden van het kamp wacht ons een verrassing, op en
naast de weg staan vrouwtjes Wapiti herten te grazen, ze trekken
zich niets aan van auto's en campers en fotografen, zij vullen hun
magen en een beetje hoger ligt Pa Wapiti cool de boel in de gaten
te houden en zijn harem te bewaken, een machtig gewei op de kop,
hij duldt geen tegenspraak hij weet dat hij de baas is.
Na de nodige foto's rijden ook wij verder, zo hebben andere auto's
een kans beelden te schieten. In het Visitors Center krijgen we
alle informatie, maar er zijn zoveel mensen op Wifi dat het ons
niet lukt binnen te geraken en we hebben zin in ons ontbijt. En dat
smaakt, heerlijke hete koffie en stevige pancakes met spek en
eieren voor mij en oeuf bénédict met ham een lekker sausje en
aardappeltjes voor Hans. We zijn helemaal klaar om het Maligne Lake
te gaan veroveren.
De tocht ernaar toe is prachtig, het is bewolkt met soms stukken
blauw en zon in de lucht. De herfstkleuren worden met de dag
intenser. Eerst komen we aan het Medicine Lake, het peil van het
water staat erg laag, later horen we waarom en de bossen rondom een
groot deel van het meer zijn in een brand ten onder gegaan. Al die
zwartgeblakerde stammen, wat een triest gezicht.
Uiteindelijk komt het einddoel in zicht, we zitten hier op 1650 m
en dat voel je. We kopen de tickets voor de boottocht en dan blijkt
dat een zekere Mary Schaeffer in 1907 dit meer heeft bezocht met
haar gezelschap, te paard. Zij was een Amerikaanse Quaker en
wetenschapper, met haar man trok zij graag op expeditie. Als ik zeg
dat ik ook Mary Schaefer heet wordt iedereen enthousiast, we
krijgen korting voor de boottocht en ze stellen voor dat wij de
boot van 13uur nemen, want dat schip heet ook Mary Schaeffer. Wel
grappig allemaal.
De trip is inderdaad schitterend, onze schipper is een jong meisje
uit Australië en de gids een jonge knul uit Ontario. Hij geeft leuk
uitleg en je kan er veel van opsteken. Het einddoel is Spirit
Island, waar we een kwartiertje aan land gaan om prachtige foto's
te kunnen nemen. We hebben weer eens behoorlijk geluk. Hoewel het
helemaal bewolkt is zijn de toppen van de besneeuwde bergen en
gletschers goed te zien en vormen een grijs en ijzig contrast met
het groene water en de enkele kano die we kunnen ontwaren. De dag
voordien had het gesneeuwd en was er nauwelijks zicht en morgen
wordt er na de middag ook weer regen of sneeuw verwacht.
Op de terugweg brak de zon door en in Jasper hadden we goede Wifi
ontvangst, de benzine voor Bertha is hier in Alberta een stuk
goedkoper, dus zit de tank weer helemaal vol.
Richting camping met een ommetje langs de tramway, of kabelbaan
naar de top van de Whistler, het is nu echt zonnig en zacht. We
zitten nu een stuk boven Jasper en hebben zelfs hier al een mooi
uitzicht over het dal.
Eenmaal bij onze plek gaat Hans zijn krantje lezen en ik fantaseer
een eenpansgerecht met de zelfgeplukte groentjes wat worstjes en
bacon en de rest van de pasta. Na ons ontbijt gaat het er in als
koek.
Ik loop nog een ommetje voor het donker wordt en dan dit blog
schrijven, de foto's binnenpakken en lekker onder de wol. Hans is
me al voor, morgen trekken we weer verder naar Banff via de
beroemde Icefield Parkway. Als we onze weer app Yr mogen geloven
zal het zonnig en droog zijn. Als dat waar is, hoera.