Naar het zuiden en de zon van Kalamalka Lake

Maandag 21 sept

We durfden niet naar buiten te kijken toen we wakker werden, zou de zon er zijn???? We hoorden geen getik dus was het droog en tussen de bomen door zagen we blauwe lucht. Wat een weelde. 
Het was ook heel wat minder koud. YR heeft weer eens gelijk gekregen. Welgemoed ontbeten en Big Bertha klaar gemaakt voor de trip van vandaag. Bij de receptie gaan we nog even op internet en dan naar Revelstoke. De camping Alpine Resort was weer helemaal in orde, we hadden een ruime plek en geen buren, de trein was er wel maar daar raak je aan gewend, we zullen hem zelfs missen.
In Revelstoke duiken we het Visitors Center in om te kijken wat hier te doen is en welke campings ze voor vanavond aanraden.
Het wordt echt een beetje afscheid nemen van de treinen in het Railroad Museum. Hier wordt de hele aanleg van het spoortraject van Oceaan naar Oceaan met woord en veel beeld en originele stukken en foto's toegelicht. Er staat ook een echte locomotief en een rijtuig die je ook van binnen kunt bekijken. Beide hebben lang dienst gedaan en als je er zo vlakbij staat ben je diep onder de indruk van hun grootte en de kracht die ze uitstralen. Boeiend om te zien hoe ze in de jaren 1880 bruggen bouwden uit hout dat ter plaatse gekapt en bewerkt werd. Duizenden arbeiders hebben in zeer moeilijke omstandigheden kunstwerken vervaardigd en op 7 november 1885 werd de verbinding tussen Oost en West van dit 3000 km lange traject officieel ingehuldigd. Ook buiten staan er verschillende oude rijtuigen opgesteld met voorop de sneeuwploeg om in de winter de sporen sneeuwvrij te houden. Geen sinecure, er is zelfs eens zo'n zware locomotief omgekanteld toen een lawine op de zijkant inbeukte. Die sneeuwploegen werken met perslucht en boren zich letterlijk in de sneeuw. Dit systeem werd al in 1880 toegepast tot op de dag van vandaag. En dan te bedenken dat bij ons de trein niet rijdt vanwege vallend blad of 5 cm sneeuw. Hier spreken ze over 5 tot 10 meter sneeuw.

Dan gaan we de weg op, fluitend en wel vanwege het zonnetje, de blauwe lucht en de aangename temperatuur. We verlaten het echte bergland en de weg slingert zich aangenaam naar beneden, het is hier nog groen, geen herfst te bespeuren, de bergen worden ronder en zachter van vorm en zijn ook minder hoog. Al rijdend zien we grote waterpartijen en we stoppen om koffie te zetten en nog net niet buiten op te drinken het is de moeite niet om de stoeltjes buiten te zetten.
We komen langs het dorp Craigellachie en laat dit nu juist de plek zijn waar 
"the Last Pike" officieel de twee delen van het lange spoorlint met elkaar verbond op die 7de november 1885. Er is een kleine monumentje vlak langs de spoorweg bij een voormalig stationnetje, nu giftshop. We lopen er wat rond maken nog maar eens een foto van de naderende goederentrein en bij Bertha terug besluiten we hier te lunchen met spek en eieren om de zon te vieren. Na de afwas mag het stoeltje buiten gezet worden en ik erin, heerlijk die zon op je huid.
Verder maar weer, we zijn al een tijdje van de Highway 1 af en volgen nu de 97, we dachten dat die rustiger zou zijn, maar dat klopt niet. Gelukkig rijden de Canadezen heel defensief, maar Hans vindt het heel vervelend als er zich een lange file achter Big Bertha komt kleven, omdat inhalen onmogelijk is en als het dan eens kan dan denderen vooral de vrachtwagens met grote zwier voorbij.

Een stuk verder zien we een hele drukke doening, ze verkopen fruit wordt er aan gekondigd, maar eenmaal uitgestapt kunnen we onze ogen niet geloven, zo'n uitstalling van alles en nog wat in de stijl van de pumkin uitspanning die we in Illinois zagen, maar hier is het nog meer kitsch, zoveel dat het weer leuk wordt en dan heb ik het niet eens over de loopbrug die hoog over de inrit liep waar levende geiten naar boven klommen. Met een takel kon je hen portie mais voeren en zodra ze het wiel hoorden draaien kwam er dan een geit op af. Er was er zelfs één die met zijn poot het wiel vlugger deed draaien zo veel zin had hij in dat hapje. Binnen veel kleurig snoepgoed en worstjes met speciale BBQ sauzen etc. En ja er was ook fruit. Ik heb 2 appels en een doosje frambozen gekocht en was 10$ kwijt, maar it's all organic. We zullen morgen smullen bij het ontbijt.
We hadden een leuke camping gevonden in onze gids aan de oever van het Kalamalka Lake. Bij het eerste beste bordje naar het Lake zijn we afgeslagen, maar de camping vonden we niet. We staan ergens een beetje verloren te overleggen als er een auto stopt en de bestuurder naar ons toekomt en vraagt of hij helpen kan omdat we waarschijnlijk de weg kwijt zijn. Hij legt ons uit hoe we moeten rijden en zegt ons hem een eind te volgen. Zijn uitleg was wel juist maar we hebben toch nog wat verder gesukkeld, tot we er nu staan. Prachtig zicht op het meer, veel plek en weinig volk, dus eind goed al goed.
We nemen ons aperitiefje buiten, eindelijk kan dat weer en voor het eten ga ik nog een stukje wandelen, de berg op om nog een beter zicht over het meer te hebben.
We eten weer eens restjes, want alles moet op en de laatste week is ingegaan, vrijdagmorgen moeten we afscheid nemen van Big Bertha en haar toch opgeruimd en schoon achterlaten.
Het is nu donker en we gaan er vroeg in, lekker nog wat lezen in bed, die bank in de zithoek ziet er misschien leuk uit, erg lekker zitten doet hij toch niet, er is al heel veel in gezeten denken we.
Een fijne zonnige dag en we hopen dat dit zo zal blijven, we zitten hier in de fruit en wijnstreek van Britisch Columbia, gekend voor zijn zachte en zonnige klimaat, dus!