Langs het Okanagan Meer

Dinsdag 22 sept.

Deze morgen werden we door de zon gewekt die bij ons binnen scheen. Heerlijk!
Het is hier een prima plek met zulk weer, mooi zicht op het meer en alle wijdsheid er rond. Veel vogels die druk heen en weer vliegen en een graantje mee pikken.
De frambozen van gisteren zijn een meerwaarde voor onze yoghurt met bio muesli, we zijn wel gezondheidsfrieken aan het worden.

We rijden op tijd door ook al is de rit niet zo lang vandaag, alles gaat vlotter als de zon schijnt. We zitten vlug op de snelweg en tuffen zuidwaarts, eerst langs het laatste stuk Kalamalka meer en dan richting Kelowna waar we een Starbucks zoeken voor de koffie maar ook voor de Wifi. We doen er ook wat laatste boodschapjes bij Walmart (wat een supermarkt is dat toch, groot, groter, grootst!) en dan gaat het verder hier is het echt een grote stad met heel veel verkeer. De weg gaat verder over het water van het begin van het kilometers lange Okanagan Lake waar we nu de hele tijd vlak langs rijden. We geven de ogen de kost, zo blauw en het is hier helemaal de Provence en de Middellandse Zee, qua sfeer, licht en landschap. Natuurlijk weer groter, maar toch. Deze streek is ook bekend voor zijn wijngaarden en fruit. Dit is ook de wijnroute die we vandaag volgen met overal wijnproeverijen langs de weg. We duiken de hoofdweg af in Peachland, al was het maar voor de naam, en dat is echt een heerlijk stadje aan het water, met een mooie boulevard, gezellige restaurantjes en mooie huizen. Hier moet het goed toeven zijn. Wij doen dat ook voor een wandelingetje langs het water, in het park bloeit de lavendel nog en rozen. Het is toch al ver in september. We zetten Big Bertha lekker langs het water en hebben weer een lunch met een view.
Toch maar weer verder naar Summerland waar we bij het Visitors Center info vragen voor een overnachtingsplek. Het wordt uiteindelijk Oxbow Resort vlakbij het volgende meer, Skaha Lake, even blauw maar minder lang als het prachtige Okanagan Lake.
De plek is goed waar we staan en in plaats van goederentreinen zal het nu misschien het plaatselijke vliegveld zijn dat ons zou kunnen storen. Maar ik heb weer lekker in het zonnetje gezeten, we zijn samen langs het meer gelopen door het stadspark van Penticton, waar in 2007 bij een storm van 110 km/uur meer dan honderd super grote Ponderosa Pines zijn ontworteld. Een herplantingsprogramma zorgt ervoor dat het park voor het nageslacht bewaard kan blijven.
Terug bij Bertha een lekkere tonijnsalade gemaakt en al wat gekookt voor morgen. We moeten zorgen dat we de ijskast leeg maken, onze reis met Bertha loopt op zijn einde. 
Nu gauw naar bed, de beloofde Wifi werkt niet, dus morgen maar weer koffie drinken bij Starbucks of zo.