Op weg naar Hope

Woensdag 23 sept.

Allebei lekker geslapen en we worden weer met het zonnetje wakker. Geen vliegtuigen of ander lawaai gehoord. Ik ga douchen. 4 minuten warm water voor een Loonie of te wel 0,70 eurocent. Het is hier brandschoon en ruim, echt een plezier om hier gebruik van te maken. Dus ook hier zijn we tevreden, op de belabberde Wifi na, maar dat zijn geen echte zorgen, want hier ben je nooit ver van Starbucks. 
Na het ontbijt beginnen we met de bakken voor het opbergen van de slangen voor water, elektriciteit en vuilwater alvast schoon te maken, net als de slangen zelf. Nu maar hopen dat het droog blijft. 
Vandaag proberen we tot Hope te rijden, dat schijnt een leuk plaatsje te zijn aan de Fraser rivier. 
Maar eerst op zoek naar Starbucks, met een keertje vragen komen we op de juiste shopping mall, want die zijn er hier in overvloed en vinden we ons adresje, terwijl ik de koffie bestel zit Hans al online.
Dan gaat het weer zuidwaarts langs het Skaha meer dat een stuk kleiner is dan de meren van gisteren en daarna gaat het omhoog en komen we in een dor Mediterraan gebied met wat naaldbomen en bruin kort gras. De grond is hier echt onvruchtbaar. Niet veel verder gaat het weer naar omlaag en hier rijden we tussen de boomgaarden door, met overal fruitstandjes langs de weg. Appels en peren en pompoenen nu, maar in andere seizoenen, perziken, abrikozen, kersen, noem maar op. Het klimaat moet er zich toe lenen en hier is er weer water.
Onze lunchplek voorbij Hedley is precies waar ik de hele reis naar uitgekeken heb. Leuke picknick tafels in het milde zonnetje met zicht op een beekje en een stille poel met een strandje, zonder dat we Big Bertha halsbrekende toeren moeten laten uitvoeren om er te komen.Nu krijg ik zelfs Hans naar buiten en in de onafscheidelijke Delhaize tas verhuist het eten en servies mee. Heerlijk zo eind september in volle natuur.
Maar we moeten verder willen we Hope halen en wat we niet wisten, we moeten weer een behoorlijke pas over met schatten we een 1000 m.  hoogte verschil. Hier zijn de passen eigenlijk zonder haarspeldbochten, maar je gaat dus tientallen kilometers eerst omhoog, om dan weer ellenlang naar beneden te rijden met  dalingen tot 9% en dat is niet niks voor Bertha en voor die Trucks met zware lading. We komen in Manning National Park en besluiten even af te slaan voor Ligtening Lake. Trotter's was er tamelijk lyrisch over. Het is niet mis, maar het haalt niet bij onze favoriet Emerald Lake, we worden na zoveel moois natuurlijk ook erg kritisch.
Nog verder naar beneden, je vraagt je af waar dit eindigt, wel heel eenvoudig in Hope. Het Visitors Center raadt ons de Coquihalla Campground aan. We kijken nog wat rond in Hope, bekend voor zijn grote houten sculpturen in de stad, op pleinen en in parken. We nemen wat foto's en gaan dan op zoek naar de camping. We vinden het gemakkelijk, krijgen een mooi plaatsje tussen grote naaldbomen en tot ons geluk horen we weer een trein, maar wel stilletjes. Eenmaal geïnstalleerd ga ik een ommetje naar de rivier, je raadt het, de Coquihalla River, maken en zie tot mijn grote verbazing zalmen van wel 50 cm en meer stroomopwaarts ploeteren, je vraagt je af wat hen drijft, want het is harde labeur, zonder al te veel resultaat, in tegendeel, velen leggen het loodje van uitputting. Nu begrijp ik dat dit een gemakkelijk hapje is voor beren en roofvogels zelfs een reiger staat op uitkijk.
We gaan verder de ijskast leeg eten en het zal smaken. Morgen wordt het restaurant eten en vrijdagmorgen gaat Bertha terug naar huis.
Het is ondanks het vele rijden toch een fijne dag geworden en nu is het stuk morgen naar Richmond minder lang.