13 sept. 2015 Door de prairie richting de Grand Canyon

Na een bloedhete nacht op het RV parc Campbell Cove in Lake Havasue begint de dag voor ons al om 06.00 want langer houden we het niet uit in bed.

We willen bovendien een beetje bijtijds vertrekken om niet te laat bij het nationaal park Grand Canyon aan te komen.

We rijden verder langs het grote kunstmatige Lake Havasue waar sinds 1938 de Colorado rivier wordt opgestuwd om de schrale rotsoevers van water te kunnen voorzien. In tegenstelling tot de modder/rood kleurende Colorado rivier, waar we overigens tot nu toe slechts een glimp van hebben opgevangen, is het meer blauw van kleur. Blauw in de taal van de Majove-indianen is “havasu” . Leuk hè?

We volgen nog even een stukje de “H95”en en “I40” totdat we even voor Kingman de befaamde ROUTE 66 opdraaien. Iedereen kent deze route wel. Een van de eerste officiële wegen van oost naar west die vooral in de jaren van de “Easy Riders” vermaard is geworden, mede door toedoen van legendarische figuren en muzikanten die deze weg bezongen.

De weg zelf is voor het grootste deel opgeslokt door de I40, die een veel snellere doorstroming van het verkeer biedt. De R66 dreigde teloor te gaan, maar gelukkig houden een aantal enthousiastelingen, delen van de weg in stand. We zien regelmatig motorrijders met bestuurders en passagiers , die, zullen we maar zeggen” de jaren van mid-life crisis al ruim zijn gepasseerd. Een prachtig schouwspel al die motoren en ook de oldtimers die langs de weg staan. We rijden de R66 van Kingman tot aan Willams. Vooral Seligman vinden we een smaakmaker in het geheel met zijn “Historic 66 general store” en nostalgische etalages.

Het landschap wordt gaandeweg steeds weidser, groener en rijker aan vegetatie. Het doet ons denken aan de cowboyfilms, John Wayne en Old Chatterhand, veedrijvers en ook komen er nostalgische gedachten over de boeken van Arendsoog en Witte Veder. Als we op een gegeven moment ook de koeien zien, klopt onze voorstelling van de prairie helemaal.

Om het stukje Route 66 goed af te sluiten, laten we de I40 nog even liggen en rijden we door Williams, het stadje dat genoemd is naar Bill Williams een bontjager.

Via Williams nemen we de 64, steken de I40 over en kunnen nog een plaatje krijgen op een KOA camping, met alles erop en eraan om onze RV te stallen.

Nog wel even een beetje op afstand van de “South Rim” , maar het vormt volgens ons een goede uitvalsbasis en we voorkomen hiermee de stress om geen plaats te kunnen vinden op een camping “verderop” . We zijn van plan om hier twee nachten te blijven. Bij aankomst regent het en het is een stuk koeler. We kunnen niet ontkennen, dat we dit erg prettig vinden na de hete dagen en nachten hiervoor.

We hebben het gevoel dat we aardig in ons ritme beginnen te komen. Minder last van de jetlag, lekker op tijd vertrekken, niet te laat aankomen op de volgende overnachtingplaats…Erg relaxed!

We zijn benieuwd naar de dag van morgen....De Grand Canyon 

Wordt vervolgd...